segunda-feira, junho 01, 2009

Wilcollonuda noite de Jameson e música arraiana

"Sempre que bebes irish whiskey cagas así..." Rebluessssssschofgggfff. Wilco caleidoscopio e arraiano. Encricullada de estilos e influencias. Xa se sabe que non somos un medio acreditado. É vox pópuli. Pero xa temos unha bici para ir fardar por eí nas roldas de prensa e na cobertura da información cultural. Por fin somos frikis e atracamos esta noite no porto de Nova York. Anos 20. Coma o Churchill de Bande, con palillos roídos no peto do chaleque para emprestarlle a calquera que os precisara. Gafas de pasta dos anos 50. Tupé. Os arraianos é o que che temos, boneca. Jazz nas entranas e melatonina con Jameson no bulbo raquídeo, puto nome bíblico, con algo de cervexa galesa nos beizos do cú. Nada de descontrol. Todo en gaélico americano. Demasiado ensaiado. Música cun pé na terra e pianola da Collona na canella de Oregón. Visitamos a John Ford e facémolo a través duns Wilco ás veces excesivamente correctos pero sempre potentes e auténticos. Voz propia. O caso é non se mancar, que lle din os nenos de xeonllos esgazados ás taberneiras do colexio de monxas, putas reintegradas. Ao picadiscos Fon, que anda de Harlem en Harlem trala horta ecolóxica perfeita, xa lle agradecín a noite compostelá coa que me sorprendeu, que case non dou chegado. O marqués co seu carro berlina, noite de lúa e pequenos bombóns con pedras de praliné. É o que che ten vivir na capital. Puto calor. Os Wilco no barrio de San Lázaro. Festa da unlla negra. Empezan o concerto antes de que o público se sente. Teñen moitas caras estes cinco músicos. Poliédricos. Virtuosos. Son uns profesionais os tipiños estes, pero ningún dos fans que deixan as palmas emocionadas en youtube e algunhas arrítmicas percusións no calor do auditorio, me soubo dicir aínda de onde eran os wilcollonudos estes. Jeff Tweedy é o xefe. Nótaselle. Os outro son bos músicos pero algo perfectos e comerciais de máis. Calcetíns vermellos toca a guitarra coma os anxos o laúde. Moita enerxía desprenden as melodías que van collendo de aquí e de acolá, da banda de laíño e de lestrove, peneirando todo con moito agarimo. Tonterías, chaval. Criticos musicais non saben de ná. Os Wilco parecen uns tipos sacados da tenda do Juliño da Ramallosa, en plan bebedor profesional e salvando as distancias. Polo menos dan o pego. Teñen callo da barra no cóbado. Beben licor café en Oregón e séntalles ben. Non pode ser. Cheiran a fume de tabaco. Cinco auténticos arraianos do outro lado do auténtico, con Thomas Jefferson nas veas, que por certo seica non é o nome dun novo grupo de rock, e algo de Fletwood Mac no espello. Finais psiquedélicos e unha guitarreira diarreica pero precisa e cirúrxica ás veces. Teclados mamut. Batería explosión. Baixo yoyó. Guitarras rurais e voz que varía de cor. Xa teño ganas de ver o novo dvd da banda esta, que seica xa anda por aí. Estou canso e quero ir durmir, pero non dou. Atentos á rede. Seica sacan disco. Débense fotos. Xa. Pero están algo movidas. Sempre que me bebes acabas así, meu queirdo Jameson. Boneco. Cagándoa outra vez. Non sabes o que dis... non sabes de música. Non eres guai. Pero os Wilco cumpliron a súa misión primixenia: ensinaron as súas oito caras e rebentaron ao numeroso público que se achegou ao placio de congresos de Santiago. Algo máis claro: http://www.wilcoworld.net/

2 comentários:

Anónimo disse...

Vaia vaia, así que si... Por iso tiñas os ollos tan fatigados esta mañá?? Non me pegan os Wilco contigo.

Anónimo disse...

Noticia de Dani Salgado en El País...
La primera gran ruptura estética de Wilco -Yankee Foxtrot Hotel, 2002- incluía la canción Cenizas de banderas americanas. Lo que en su momento hablaba, tangencialmente, de los Estados Unidos posteriores al 11-S, se ha convertido en la metáfora perfecta de la banda. De héroes del rock de raíz americanista a inclasificable entente de krautpop, ecléctica y de sonido en las antípodas de la mugre. Nada campestres. El lunes en Santiago, su primera comparecencia gallega, los de Chicago demostraron encontrarse ya más próximos a Liverpool que al rancho de Neil Young, a Düsseldorf que a su antológico doble Being there (1996).
Y esto no sólo lo muestra un repertorio que, aunque picotea en sus siete álbumes de estudio, avanza novedades -Wilco (the album), este mes en la calle- y deja para los bises la carnalidad folk rock, si no las preferencias de las 1.600 personas que llenaron el Palacio de Congresos de la capital. Lo más aplaudido se correspondió con las paradas en Sky blue sky (2007), quizás su grabación más floja pero con la que dieron el salto definitivo fuera del indie. Las referencias a la época en que Jay Bennet, fallecido la semana pasada, compartía tablas con Jeff Tweedy se limitaron a la sudorosa traca final: fue la sombra de Lennon la que planeó con insistencia sobre el bolo gallego de los autores de A ghost is born.

Porque los Wilco actuales se alejan del trazo grueso. Los dos teclados dominan el sonido amaestrado de un grupo que apenas permite las injerencias del azar. Formación clave del rock alternativo, Wilco no improvisa, suena impoluta, a pesar de los calambrazos del guitarrista Nels Cline. Su figura espigada se ganó, con arpegios desarrollados a lo Tom Verlaine, las mayores ovaciones. También Tweedy -compositor, voz y guitarra- cayó en gracia, pero a base de interacción con el respetable.

Wilco ya no esquiva ningún roquismo. Hace dar palmas, pide la colaboración vocal de los espectadores e incluso despliega, en un desafío a la parroquia gafapasta, duelo de guitarras a lo ZZ Top. Y el final, con el público en pie, letra de Woody Guthrie en un boogie recogido de sus elepés con Billy Bragg, ratificó el verso más jaleado del concierto: "We still love rock&roll".