quinta-feira, setembro 16, 2010

Sobre a raia, sobre a linde, sobre a fronteira

Arraianos VIII (Vivir na raia) Director, Aser Álvarez, coord., Suso Díaz e Aser Álvarez, Asociación Arraianos, Alvarellos Editora, 2010, 291 páxs. 10 €


JOSÉ MIGUEL GIRÁLDEZ


 TRAXECTORIA DA REVISTA
, que, neste mes de setembro de 2010 alcanza o número VIII, é extraordinaria. A súa calidade, tamén. Estamos ante unha cuidadísima publicación, como xa demostrou en números anteriores que, para empezar, merecería moita máis atención da que xa ten. Arraianos é unha revista cultural, humana, antropolóxica, xeográfica, etnográfica, sociolóxica, o que se queira. E é unha revista emotiva. Rigorosa, pero emotiva. Busca a empatía co lector desde a primeira páxina, a pesar da diversidade dos artigos que a compoñen, o que a converte nun exemplar riquísimo, cheo de miradas, de celebración dos lugares e as cousas, de paixón polo local e o universal. A revista rezuma xusto iso: paixón pola vida, pola enerxía poderosa que brota da fronteira. Rezuma desexos profundos de conservar o que nos fixo como somos e de evolucionar para seguir sendo, desexos profundos de saltar a ambos os dous lados do mítico espazo da raia, de explicar o contido dese espazo aos que aínda non comprenderon que a maxia sempre acontece no límite. É tempo de celebrar a periferia. Escribino nalgunha outra parte, e escríboo agora. Díxeno para Irlanda, e dígoo para nós. Como en Irlanda. É tempo de celebrar esta nova centralidade rica e construtiva que é a periferia. O interesante está nos límites. O que o futuro nos ofrece está aí, no comezo do océano, na raia que baixa acompañada da enerxía secular do Miño, a raia que une e divide, o espazo mestizo, o lugar de encontro e de separación.
Basta con ler o editorial deste número de Arraianos, fermosamente escrito, para comprender o significado de tan emblemático territorio. Velaquí un fragmento revelador: "Imos na procura de ese taoísmo que nos fai lembrar unha vez máis que é precisamente no límite onde sempre acontece todo o interesante. Porque para nós as fronteiras políticas nunca foron nin serán liñas divisorias trazadas sobre os mapas, senón raias, espazos porosos e permeables, onde non teñen cabida as barreiras artificiais que cada día ignoran as aguias, os garraos e os lobos arraianos. As fronteiras están na terra e nos mapas, pero máis aínda na mente de que as constrúe e asume como propias". O inmenso gozo que supón avanzar polas páxinas desta excelente revista iníciase, como non, con Xosé Luís Méndez Ferrin, e o seu artigo sobre "arraianos, raianos e raiotos". A partir de aí comeza un caudaloso río de sabedoría e emocións que nos leva a lombos dos ríos e os montes, a reserva do Gerés-Xurés, a literatura e a fronteira, as relacións entre Galicia e Portugal, os camiños portugueses, os arraianos de todo tipo e condición, os festivais da raia, ou o camiño xacobeo Miñoto Ribeiro. A revista complétase con varias páxinas dedicadas á creación e á crítica e está ilustrado polo fotógrafo estremeño Antonio Covarsi. Excelente número, excelente publicación.


El octavo número de «Arraianos» incluye reportajes sobre el megalitismo y el lobo en la «raia»

Alvarellos Editora ha puesto en las librerías un nuevo número de la revista Arraianos. El octavo volumen de esta publicación de carácter anual lleva por título Vivir na raia y en 191 páginas incluye la participación de cerca de 70 colaboradores. Un artículo de Xosé Luís Méndez Ferrín, titulado Arraianos, raianos e raiotos, abre la publicación y la serie de artículos relacionados con el espacio de referencia entre Ourense y Portugal. Colaboraciones de Juan J. Moralejo, sobre el río Deva, de Pedro Alonso -titulada Lobos gardiáns da Raia-, Miguel Dantas da Gama, acerca del regreso de la cabra montesa a la zona del Xurés-Gêres, o de Xosé Benito Reza sobre la declaración del parque natural raiano como «Reserva da biosfera» figuran en la obra.

Arraianos también incluye un reportaje gráfico de Iván Nespereira sobre A chega de bois, un trabajo del arqueólogo José María Eguileta Franco sobre Megálitos na raia seca o una colaboración firmada por Álvaro Xosé López Mira y Enrique José Varela Álvarez centrada en A realidade das relacións entre Galicia e Portugal. Entre los contenidos de la octava revista «arraiana» figuran una entrevista con el músico Carlos Núñez en relación a su último trabajo, varios reportajes sobre los montes Laboreiro o la información de citas puntuales como el nombramiento de Xosé Luís Méndez Ferrín, como «Arraiano maior da raia seca».

Homenaxe a Celso Emilio Ferreiro e presentación da revista Arraianos

O pasado 29 de agosto os Arraianos novamente homenaxeamos a Celso Emilio Ferreiro. Trinta e un anos despois da súa desarapación, o lume segue a arder do mesmo xeito.





Tamén aproveitamos para presentar o noso número VIII da revista Arraianos que nesta ocasión leva o título de "Vivir na raia", no mesmo escenario que cando presentamos o primeiro.

sábado, agosto 28, 2010

Arraianos VIII



Xa está nas librarías o novo número da revista. 200 páxinas onde máis de sesenta autores, fotógrafos e ilustradores reflexionan sobre as fronteiras. Inclúe fotos inéditas do desaparecido artista extremeño Antonio Covarsí.
A revista Arraianos, dirixida por Aser Álvarez e coordinada por Suso Díaz, e promovida pola Asociación Arraianos, saca á luz un novo monográfico, o seu número VIII, titulado “Vivir na raia”. Participan nel máis de sesenta colaboradores entre escritores, fotógrafos e ilustradores. Nesta nova achega rescátase, así mesmo, parte da obra inédita do artista extremeño Antonio Covarsí (Badajoz, 1951-2006): as imaxes sobre a raia galaico-portuguesa, que van ilustrando os contidos deste número.
Entre os colaboradores do número VIII de Arraianos figuran: Xosé Luís Méndez Ferrín, Santiago Lamas, Fermín Bouza, Álvaro Negro, Juan J. Moralejo, Baldo Ramos, Xavier Cordal, Franck Meyer, Mercedes Queixas, Miguel Dantas da Gama, Xulio Ríos, Samuel Solleiro, Alberto Lema, Nuria Araúxo ou Xerardo Pereiro.
Neste número falamos de barreiras, bordes, límites e fronteiras, pero tamén cruzamos pasos, pontes e poldrados. Percorremos a nosa raia e viaxamos até outras raias lonxanas deste mundo supostamente sen fronteiras.
Furamos polos subeiros dos lobos e dos contrabandistas que operan nas alfándegas difusas entre a vida e a morte, entre nós e os outros, entre a luz e a escuridade, entre o civilizado e o salvaxe. Imos na procura dese taoísmo que nos fai lembrar unha vez máis que é precisamente no límite onde sempre acontece todo o interesante. Porque para nós as fronteiras políticas nunca foron nin serán liñas divisorias trazadas sobre os mapas, senón raias, espazos porosos e permeables, onde non teñen cabida as barreiras artificiais que cada día ignoran as águias, os garraos e os lobos arraianos.
As fronteiras están na terra e nos mapas, pero máis aínda na mente de quen as constrúe e asume como propias. Moito se ten falado de cooperación transfronteiriza nos útimos anos pero vemos que entre Portugal e Galicia segue a haber aínda unha e mil raias, vellas feridas que aínda proen e que os sucesivos gobernos non souberon ou non puideron suturar coa agulla certeira do traballo en común.

quinta-feira, agosto 26, 2010

Homenaxe a Celso Emilio Ferreiro

O vindeiro domingo, 29 de agosto de 2010, o cemiterio de San Breixo de Celanova vai acoller unha homenaxe colectiva ao poeta Celso Emilio Ferreiro, organizado pola Fundación Celso Emilio Ferreiro, o Colectivo Arraianos e as Redes Escarlata.

O acto principiará ás 11 da mañá, coa presentación da nova entrega da Revista Arraianos, o número especial ARRAIANOS VIII-VIVIR NA RAIA, co que a nosa publicación pecha un ciclo que empezaba hai seis anos, tal día coma hoxe, neste mesmo espazo simbólico, ao pé do xacigo de Celso Emilio Ferreiro.

A continuación haberá un recital poético e musical onde van intervir destacados poetas das Redes Escarlata, como Anxo Angueira ou Xosé Luís Méndez Ferrín, e músicos como MC García, de Dios Ke Te Crew ou Leo e Arremecághona, dos Labregos no tempo dos Sputniks, que interpretarán cancións con letras de Celso Emilio en clave contemporánea. Pechará este acto o gaiteiro de Lobeira, Daniel Romero cos seus sons telúricos e arraianos.

Os poetas das Redes Escarlata pecharán estes actos de homenaxe cunha acción performance que se desenvolverá a continuación, chamada Acción Ferreiro, percorrendo algunhas rúas e prazas da vila natal de Celso Emilio Ferreiro.

segunda-feira, agosto 23, 2010

Arraianos

23/08/2010 Con viento fresco josé A. Balboa de Paz


Castro Laboreiro, que antaño fue concejo y hoy pertenece al de Melgaço, es una cuña portuguesa que se adentra en tierras de Galicia. Aquí la frontera con España no la delimita el Miño sino una serie de sierras ásperas, de formas redondeadas, constituidas por bloques graníticos pelados en sus cumbres, en los que se han marcado con cruzes y números una serie de hitos o mojones, Al menos desde el siglo XVI: la raya seca. Estos paisajes inhóspitos y aislados son, como dicen los castrexos, «o fin do mundo»; en ellos nunca hubo pasos fronterizos sino silentes caminos atravesados por contrabandistas, traficantes, bandoleros y, en época de persecución política, huidos, prófugos, exiliados. Aunque aisladas, estas tierras han sido paso de viejas culturas megalíticas, que han dejado su impronta en mámoas, sepulcros de corredor y ancestrales creencias religiosas luego cristianizadas, como la peña de Anamán, cuya ermita a la Señora de ese nombre es un lugar recoleto en medio de una naturaleza telúrica.

El río Laboreiro y sus afluentes han tajado en profundas gargantas estas sierras, que se abren a dos paisajes geomorfológicos y humanos diferentes y complementarios: las brandas e invernías. Las brandas o brañas son las zonas altas, duras y frías en invierno, pues con frecuencia están cubiertas de nieve; pero en el verano son tierras soleadas y de pastos abundantes. Las invernías son las tierras bajas, en lo hondón de los valles y en las solanas, protegidas del frío. Esta singularidad geográfica ha dado lugar a un nomadismo de valle a montaña que, en el Bierzo, nos es conocido también en la Somoza. Allí los habitantes de Aira da Pedra, a orillas del Burbia, pasaban los meses de invierno en el valle, mientras que en Campo del Agua, en lo alto, vivían desde Pascua hasta el otoño, con sus ganados y campos de cultivo. En Castro Laboreiro no era uno, como en la Somoza, sino todos los pueblos los que practicaban este nomadismo, que se ha mantenido sin grandes cambios hasta hace unos veinte años.

La raya seca, la vieja frontera, ha desaparecido legalmente; incluso se han trazado nuevas carreteras que acercan Celanova y Bande a Castro Laboreiro; pero quedan muchos viejos malentendidos y distanciamientos mentales, que algunos españoles y portugueses buscan eliminar. Arraianos, una asociación nacida en la parte gallega, lleva años convocando a gallegos y portugueses a jornada s de convivencia, en las que se nombran como Arraiano Mayor, a los que se destacan por esta labor de unir ambos pueblos y divulgar la cultura de frontera. El año pasado le correspondió tal honor a Méndez Ferrín, el prestigioso escritor gallego, natural de Celanova., una de cuyas obras lleva justamente ese título de Arraianos . Este año, Ferrín, al que acompañamos algunos amigos, pasó el testigo al padre Fontes, un cura del Montealegre portugués un tanto heterodoxo, que además de escribir mucho y bien sobre la cultura popular, es capaz de concitar que miles de personas asistan a la Festa das Bruxas, que con carácter anual organiza en su parroquia.

La asociación gallega publica una buena revista, Arraianos, cuyo último número fue presentado la semana pasada en Castro Laboreiro, en el trascurso de unas jornadas dedicadas a la historia local. Américo Rodrigues es el alma de estas jornadas que se vienen organizando desde hace años, con un creciente interés. Invitado por él, asistí con unos amigos. Nos llamó la atención cómo un pequeño grupo de personas, animadas por Américo, han sido capaces de dinamizar una zona rica en recursos turísticos, pero dejada de las manos de las autoridades. Los congresos de historia han servido en este caso para reivindicar no sólo unas señas de identidad, las de la raya seca, sino unos recursos naturales, el paisaje, los restos arqueológicos, los puentes de piedra, el museo local. Hay varios hoteles y casas de turismo rural. Por las mañanas se ven a grupos de excursionistas que se dirigen a la montaña o al valle para practicar el senderismo. Es un buen ejemplo para algunas zonas de nuestra provincia.

Méndez Ferrín entrega al Padre Fontes título de Arraiano Maior del 2010

14-08-2010 / 11:00 h

Ourense, 13 ago (EFE).- El título de Arraiano Maior da Raia Seca del 2010 ha recaído sobre el intelectual y experto en etnografía Padre Fontes y el encargado de entregar la "guillada de mando" ha sido el presidente de la Real Academia Galega, Xosé Luís Méndez Ferrín, en un acto celebrado hoy sierra de Castro Leboreiro (Ourense).
El colectivo cultural Arraianos otorga anualmente esta distinción, que pretende homenajear a los "personajes ilustres de la Raia Seca" y "defensores de la cultura y de la identidad arraianas".
Durante el nombramiento no faltaron las músicas tradicionales y la poesía, que se desarrolló al pié de la Pena de Anamán, un "mítico refugio de guerrilleros y contrabandistas", según explicaron a Efe los organizadores del encuentro.
A las 17 horas está previsto un visionado sobre la biografía del Padre Fontes, así como las intervenciones de los miembros del Núcleo de Estudos e Pesquisas dos Montes do Laboreiro. EFE ix/lrt/flh

Unha aguillada para o Padre Fontes

O presidente da Real Academia Galega entregou o testemuño de 'Arraiano Maior 2010' ao Padre Lourenço Fontes, na segunda edición de irmanamento entre as terras ourensáns e as lusas da raia seca do norte.

r.c.. CASTRO LABOREIRO
Borrar para sempre as raias que marcan a fronteira que se debruza entre Galicia e Portugal.
Méndez Ferrín e o Padre Fontes.
Méndez Ferrín e o Padre Fontes.


Con ese ánimo, a asociación cultural ourensá Arraianos avanzou un paso máis ao instituír a figura do 'Arraiano Maior da Raia Seca' que encarnara os ideais de irmandade entre galegos e portugueses. O ilustre celanovés Xosé Luís Méndez Ferrín foi o primeiro en ser investido con esa figura, hai un ano, na raia da Madalena, entre Lobios e Lindoso. Unha aguillada e unha boina foron os atributos que recibíu o hoxe presidente da Real Academia Galega de mans do de Arraianos, Aser Álvarez. A aguillada de tanguer o gando para impoñer autoridade e a boina de identificación coa paisanaxe. Méndez Ferrín, que sitúa algúns dos seus mellores relatos ('Arraianos') no imaxinario deste espazo, entregoulle onte a aguillada, que custodiou durante o último ano, ao Padre Antonio Lourenço Fontes. 'A quen aguilloarás con ela?', pregúntalle Ferrín. 'Aos políticos', respondeu o Padre ao instante. Todos asinten, talvez por teren na retina a imaxe fresca ao fondo dos lumes devorando, en tres puntos, as serras do Parque do Peneda Gerês. Os do lugar critican que o goberno luso decidira, sen contar cos veciños, un novo planeamento para o Parque, con maiores restriccións nos usos das propiedades. 

O 'Arraiano Maior 2010', un crego e home imprescindible da cultura e etnografía de Tras-os-Montes e a que é común con estoutro lado da raia, chegaba ao acto en Castro Laboreiro despois de clasurar a Festa das Bruxas que el organiza en Montalegre, no mesmo concello no que instituíu o recoñecido Congreso de Medicinas Alternativas. 

A xornada para os 'arraianos' comezara de mañá sobre a mesma liña da fronteira da Meixoeira, entre Entrimo e Castro Laboreiro, ao pé do marco 51 da Raia Seca cun roteiro guiado polos membros do Núcleo de Estudos e Pesquisas Montes Laboreiro (NEPML), con paso por pontes medievais que son monumento nacional, ascendendo desde as 'invernías' (lugares ocupados por persoas e animais nos invernos) ata as 'brandas' (brañas de pasto na altura da serra, habitados na maior parte do ano), próximas ao maior conxunto megalítico do noroeste peninsular, con ata 100 mámoas rexistradas. A altitude, a prehistoria e a paisaxe conforman un espazo mítico, que atrae hoxe aos arraianos, animados con música de gaita, lectura de poemas e bo xantar ao pé da Pena de Anamán, mítico refuxio de guerrilleiros e contrabandistas. Ata aqui tamén chegou, en 1997, o cineasta máis lonxevo do planeta, Manoel de Oliveira (101 anos) para rodar o filme 'Viagem ao principio do mundo', con Marcello Mastroianni de protagonista.

terça-feira, agosto 17, 2010

Manifesto nomeamento Arraiano Maior

Irmáns arraianos, por segundo ano e esta vez en Castro Laboreiro, onde comeza o mundo, onde o vento non para de esculpir o seu tempo na pedra con tódalas formas imaxinables, nun lugar que en si é un auténtico monumento, onde as fronteiras son a imaxinación e os prexuízos de cada quen, onde os primeiros poboadores se agarraban á eternidade en túmulos funerarios que simulaban estrelas nas noites estreladas deste ceo sempre agradecido cando un o olla agarimoso dende eiquí, e que acertadamente describe Manolo Rivas nun poema onde di: “Altares aleixoados / que apreixan os ceos.

Nesta nova cita para recoñecer como Arraiano Maior da Raia Seca ao Padre Fontes por parte da Asociación Arraianos, que mellor lugar que Castro Laboreiro, onde os lobos son súbditos dos cans e os homes transmiten a súa rica mitoloxía que asolaga esta terra sempre ceibe.

O Padre António Fontes é un arraiano por nacimento e convicción, un persoeiro feito e acrecentado na singularidade que vivimos os que habitamos estas terras, e como bo entendedor deste mundo telúrico e real, agranda a súa figura cando afirma que “o Porto sem mim cresce e a minha terra, sem mim, míngua”, e con esa claridade que da o coñecemento do lugar que habitas e da xente coa que convives, este home ergue o espírito e cultiva a alma dos seus feligreses, de parroquia en parroquia a cabalo ou en motorizada, pero coa idea firme de facer a súa labor sempre nestas serras mudando de local, pero não mudando de gente” como afirma. Pero seguro que será lembrado para sempre como o precursor dos Congresos de Medicina Popular en Vilar de Perdizes.

Aínda que os arraianos estamos convencidos de que o Padre Fontes é tal vez a reencarnación, evolución, transposición ou complemento de outros padres que habitaron estas terras noutra hora como aconteceu co célebre e mal logrado Gonçalo Coelho que tan enorme pegada deixou en Pitões das Júnias e A Cela, onde foi durante moito tempo venerado por galegos e portugueses como San Gonçalo de Pitões. Ou tal vez ten a mesma necesidade de xunguirse ao granito serrano como aconteceu con frei Lorenzo de Vera que se auto proclamou “abade bendito” por bendición papal do mosteiro de Santa María das Júnias, vivindo coma un señor feudal nas súas terras defendidas por bandidos e criminais. Pero seguro que el se sente identificado co ilustre padre Anibal, que amaba o Castro Laboreiro e así o deixou escrito nestes versos: “Quero adormecer no berço / onde sorri em criança / só então terei sossego / como na distante infância.

En lugares coma este, no que somos conscientes da nosa ridiculez, do pequenos que somos e o pouco que duramos, é cando máis claramente podemos reflexionar sobre a capacidade de construír e destruír que posúe o ser humano, pero que ao fin todo pasa, que somos tan efémeros coma un laio, e quedaremos na memoria dos nosos, mesmo dalgunha xente, e algúns na memoria dun pobo.

Dicía un Arraiano que ben puido ser un Arraino Maior e que nos deixou antes de tempo (o estremeño Ángel Campos Pámpano), que escribiu estes fermosos versos: “mientras pueda pensarte / no habrá olvido”. Agrandemos esa memoria, e fagamos bibliotecas deste sentir único, afondemos a pegada nos penedos que nos arrodean e queden aí para sempre. 

Pero nós reconfortámonos coa natureza como escribiu un dos primeiros arraianos “Os altos promontorios o choraram / e dos rios as águas saudosas” deixou dito Camoens. E acrecentamos o espírito, e o desacougo nos silencios que describe Baldo Ramos nestes versos: “e detrás de cada silencio / haberá sempre alguén que espera”. E nesa teima por descubrir o que se nos esconde a esencia da inmensidade que nos arrodea, “Há-de haber uma cor por descobrir, / um juntar de palavras escondido, / há-de haber uma chave para abrir / a porta deste muro desmedido” dixo Saramago.

E non deixamos de identificarnos cando detemos o tempo na memoria que se escribía con verbas nas lareiras da nosa infancia, e reafirmámonos no que somos cando transmitimos esa pegada aos nosos, eses novos arraianos que veñen para facer país nun novo mundo, e con novas fronteiras tan invisibles como palpables.

Rematamos este manifesto berrando dende esta altura a quen o queira escoitar, berrando a rabia que produce un tempo de gobernantes minúsculos, de seres ananos coma os descritos por Celso Emilio Ferreiro que non deixan de medrar e multiplicarse coma os vermes, nun tempo de retroceso e procuras de identidades falsas, nun vieiro que non conduce a ningures e que nos afoga a gorxa e creba o espiñazo, férennos co que máis nos doe, con  asfixiar a nosa lingua, e por iso digo en voz alta “Na casa dos meus avós arrecendente / a sí propia, singular no mundo; / nos cabalos da serra e nos mineiros / de Lousame aquil vinte de Santiago, / reclamo a libertade  pró meu pobo”, facendo nosos os versos do Arraiano Maior Xosé Luís Méndez Ferrín.

Suso Díaz

segunda-feira, agosto 02, 2010

Viaxe ao Principio do Mundo

Viaxa ao Principio do Mundo, o día 14 de agosto de 2010, polos Montes do Laboreiro. Foto de Humberto Vergara.

terça-feira, junho 08, 2010

Nomeamento do Arraiano Maior da Raia Seca de 2010 no Castro Laboreiro

O día 14 de agosto imos percorrer o Principio do Mundo guiados polos irmaus do Laboreiro. Os membros do Núcleo de Estudos e Pesquisas dos Montes do Laboreiro vannos guiar nun roteiro pola Raia Seca, entre as brandas e as inverneiras castrexas. Como adoita ser habitual nestes cónclaves arraianos, haberá música, poesía e un bo xantar ao pé da Pena de Anamán, mítico refuxio de guerrilleiros e contrabandistas. Xa pola tarde, o xefe Ferrín, Arraiano Maior do ano 2009 faerá entrega da guillada de mando ao Arraiano Maior do ano 2010, o Padre Fontes, o único cura arraiano que é amigo das meigas e dos druídas do Barroso. Para anotarse no xantar e na andaina é preciso anotarse canto antes. Lembrade que podedes facelo a través do correo electrónico monteslaboreiro@hotmail.com ou arraianos@arraianos.com 

sexta-feira, maio 21, 2010

VIVIR NA RAIA

Despois dun retiro espritirual ben pouco produtivo, ao pé das grandes mámoas do Laboreiro, baixamos a rolos polos Aguillóns para mergullarnos durante uns días nas augas frías e cheas de puríns diversos do río Deva. A austeridade selectiva é o que tén. É tempo, por fin, de traballar en cousas improdutivas, como de costume. En breve informaremos de dous eventos moi agardados: a presentación do novo número de ARRAIANOS, un especial sobre VIVIR NA RAIA, antes do verán, e o nomenamento do ARRAIANO MAIOR DA RAIA SECA DE 2010, no mes de agosto, no Crasto Laboreiro.

terça-feira, abril 27, 2010

Velas a Santiago

Acabamos de poñerlle unha vela a Santiago Apóstolo en mivela.com para pedirlle algo de paciencia na vida en xeral e un enorme éxito editorial co noso próximo número de ARRAIANOS NAS FRONTEIRAS, cousa que non sería moi necesaria. Así dá gusto ter fe, incluso na tecnoloxía. E por rexistrarnos tivemos unha vela gratis. Esa si que foi boa. Que como podedes facer? É moi sinxelo. Envía un sms de amén 1,39 oureos ao 25000 con mivelasantiago01cebedeoaquiestoyaquitespero, e listo. Tamén podes chamar a un 905 e teclear o código segredo 01 e listo, previo pago de 1,91 ouriños. Vamos, que o que non o fai é porque non quere, con estas facilidades non hai vela que se resista nin vento que a apague. Amén.

segunda-feira, abril 26, 2010

É preciso ter moito coidado con estes arraianos...

pois andan a argallar un novo número da revista esa de marras que sacan para escarnio dalgúns... e xa van polo número oito estes fodidos arraianos!! Dentro de poucas semanas, nos andeis das mellores librarías do país: ARRAIANOS NAS FRONTEIRAS
seguiremos informando e adiantando algúns contidos piratedos, a pesares de ter sido ciber atacados por un octopus xigante que nos tivo este caderno arraiano paralizado durante uns par de séculos. De todos xeitos, neste tempo tampouco aconteceron demasiadas cousas no mundo dignas de mención... ou si??

segunda-feira, março 15, 2010

Nos 25 anos do premio Europa Nostra

O instituto de Celanova organizou unhas xornadas conmemorativas dos 25 anos do Premio Europa Nostra para a rehabilitación do mosteiro para habilitalo como instituto. Damos conta dalgunhas novas sobre este asunto saídas na prensa esta fin de semana, coincidindo coa clausura das xornadas, que contaron coa presenza en Celanova do arquitecto que fixo a rehabilitación, Emilio Fonseca Moretón. Nun salón de actos eteigado de xente, Fonseca, Ferrín, Reza e a directora do IES, defenderon o uso público deste espazo como centro educativo.

http://www.farodevigo.es/portada-ourense/2010/03/14/mendez-ferrin-apoya-mantener-ies-celanova-monasterio/420045.html

http://www.lavozdegalicia.es/ourense/2010/03/14/0003_8354379.htm

sábado, fevereiro 20, 2010

21 de Febreiro - DIA DA LINGUA MATERNA
A verdadeira identidade soñada e desexada,non é un fósil do pasado,
senón unha meta colectiva de futuro que debemos construír entre todos.

No ano 2001 a UNESCO identificou ao galego coma un idioma en perigo de desaparición no seu Atlas de línguas, activando todas as alarmas e inducindo a profundas reflexións sobre a saúde do idioma e as medidas a tomar para fortalecelo. O 19 de febreiro do 2009, o mesmo informe declara que o galego deixou de formar parte do grupo de risco, non porque a súa situación teña mellorado ostensiblemente, senón porque os criterios de avaliación foron modificados.

A raíz do cambio de goberno, o galego voltou a ser tema de actualidade por diante de problemas estructurais tais que o desemprego e conxunturais coma a crise económica, non porque a súa relevancia sexa meirande, senón porque de todas as promesas electorais que fixo, para o novo presidente da Xunta esta era a máis urxente: modificar a lei do ensino en Galicia reducindo a 1/3 as materias ensinadas en galego en prol do Inglés.

Na súa defensa do plurilingüismo como asegurador da riqueza e diversidade cultural, a organización das Nacións Unidas sinala que as ameazas máis importantes que levan a unha comunidade a abandonar a lingua nativa son as políticas gobernamentais que sistematicamente desalentan o emprego das linguas locais nas escolas, goberno local e medios de comunicación, e tamén os pais que alimentan ós seus fillos a aprender a lingua doutra cultura dominante, sobre todo como un medio para obter un traballo
[1]. Parece escrito a propósito. O galego é parte da cultura, da historia e do pobo, é patrimonio seu e ningún político, ningún partido sexa cal for a súa ideoloxía, ten dereito a usar o idioma galego con fins partidistas, e isto deberíamos telo en conta cando vaiamos votar.

O idioma galego, non é un fósil do pasado; abriuse ó entorno, evoluiu, adaptouse, medrou, adquiriu novas formas de expresión, aprendeu a serlle útil ás novas tecnoloxías, púxose ó servizo da sociedade á que pertence, e converteuse en sina de identidade dos seus membros. A cultura galega, goza dunha singularidade que lle outorga independencia e carácter no eido da ciencia, da literatura, da pintura, da música, dos medios audiovisuais, do ámbito político e empresarial. Cada unha das súas expresións é unha amalgama de historia, lingua, innovación, creatividade e iniciativa individual ou colectiva, pero en calquera caso, é un compendio de elementos indisociables e inevitables. Se prescindirmos dun distes elementos, os demais perden senso.

A diferencia doutras linguas minoritarias do continente, e para a súa sorte, o galego non é un idioma tradicionalmente xerárquico, senón que seguiu sempre e segue unha estratexia ascendente, bottom-up se queremos empregar vocabulario en voga, que lle asegurou a súa supervivencia. Para entendernos, é a estructura social a que sostén ó idioma galego, son os que o falan os que determinan, os que deciden, os que escollen. Escolleron non sucumbir á “doma del Reyno de Galicia”, escolleron non calar durante os Séculos Escuros e escolleron un ensino en Galego cando rematou o “nacionalismo” Franquista malia teren sido tratados de bárbaros, polo tanto, son eles mesmos os que sen dúbida decidirán sobre o seu futuro, independentemente de que o goberno de vez se crea con potestade para mudar o curso da historia con políticas lingüísticas de marcado contido electoralista.

O director xeral da UNESCO Koichiro Matsuura, nunha mensaxe con motivo do día internacional da Lingua Materna, afirmou o seguinte: "Das linguas que se falan no mundo, a máis importante para o desenrolo emocional e cognitivo temperán é aquela a través da cal aprendemos a nomear o noso universo persoal e por medio da cal comezamos a lograr un entendemento común cos nosos pais e coa comunidade en xeral, cos amigos e na escola. É a linguaxe da infancia, da experiencia íntima e familiar e das nosas primeiras relacións sociais”.

Se algo é certo, é que nós non aprendemos galego na escola, por desgracia, no meu tempo a EXB era integramente en castelán agás Lingua Galega, só faltaría. A nós ensináronnos galego na casa, foi a nosa xente a que se ocupou de darnos unha educación en galego suplindo a inconsistencia das políticas lingüísticas gobernamentais, igual que fixeron con eles, e xa ven que deu resultado. Polo tanto, é a nosa responsabilidade e o meu pracer ensinarlles galego ós meus fillos, porque quero que medren aproveitando o máximo de oportunidades, e isto implica darlles a oportunidade de herdar dos seus pais e avós todo o coñecemento que ten para transmitirlle, e darlles a oportunidade de acceder a unha cultura propia que está indiscutiblemente construída en galego.

Resumindo, diríalles que non se preocupen, ou mellor, preocúpense pero non máis do necesario, porque os gobernos pasan e poucos deles deixan pegadas significativas na historia, precisamente porque as súas accións se atrancan no curto prazo por non veren máis alá dos catro anos de lexislatura, polo tanto, son as nosas accións conxuntas como sociedade as que contan para enxergar un futuro sostible e de todos.
Ninguén dubida que somos un país cunha historia rica e milenaria, herdamos un legado único que nos foi doado polos nosos devanceiros e grazas a isto, existimos, temos un lugar na historia pasada e presente, sen embargo o ter un lugar no futuro depende de nós, e sería importante que o teñamos en conta porque é alí onde van vivir os nosos fillos e as xeracións que nos sucedan. Do que se trata pois é de ter visión de futuro e propoñer metas colectivas, erguer a testa e imaxinar onde nos agradaría que estivese Galicia dentro dun século e camiñar decididos nesa dirección, para legarlles ós nosos fillos unha terra fértil na cal medrar, e un ourizonte amplo no cal desenvolverse, sen esquecer que unha árbore sen raíces está sempre á mercé do vento.
[1]http://translate.google.es/translate?hl=es&langpair=en%7Ces&u=http://portal.unesco.org/en/ev.php-URL_ID%3D1864%26URL_DO%3DDO_TOPIC%26URL_SECTION%3D201.html

quinta-feira, fevereiro 18, 2010

Que pasa en Celanova?

SEÑOR XUIZ: en primeiro lugar, presentémonos. Somos un grupo de profesores do instituto de Celanova que, ante a posibilidade de perder a liberdade condicional e vixiada da que agora disfrutamos, queremos contar unha historia edificante: a dun probo cidadán calquera que, cunhas simples chamadiñas de teléfono, consegue movilizar á nosa anquilosada administración. Pero, antes, relatemos os
FEITOS:
Como case todo o mundo sabe, estamos no Entroido. Nada que engadir ao de sempre: festa, transgresión e conservadurismo (das tradicións, non do outro)
Como estamos no Entroido, o IES de Celanova colga dos seus elegantes balcóns dezaoitescos uns mecos. Ata, aquí, normal. Pero é que o IES de Celanova está ameazado de desaloxo para que o seu claustro sexa convertido nun superhotelazomonumentoquexaverás, e, vaia por deus, catro tolos non estamos de acordo.
E, daqueles polvos, estes lodos, coas seguintes CONSECUENCIAS:
Algúen, moi, pero que moi preocupado por ambos feitos, chama a os que considera Centros de Poder… ¡e consegue que lle fagan caso! ¡Para que logo digan que a Administración non é dilixente! ¡Suizos, alemáns e xaponeses, poñédevos a tremer que vos imos adiantar no ranking! Así que, en menos do que canta un galo, aparecen polo centro:
A Inspección Educativa, á que ese alguén fora capaz de mobilizar. Ai, “que delito cometí contra vosotros naciendo”… Colgar mecos, no Entroido. ARRE DEMOO…
A Policía Nacional, versión autonómica (¡Deus, isto sí que é serio!) veu para… ¿levar alguén preso? O que aínda non sabemos é a quen: aos profes que cosemos os mecos, ás pedras do mosteiro que os suxeitan ou o que sería moito máis barato aos propios mecos. ¡Que ben quedarían no Pereiro, un por cela, coas súas cabezas de plástico e os seus pelos de mocho de fregar!
Pero, ao que iamos: temos que felicitar ao honrado cidadán que se molestou en denunciar un feito tan terrible; temos que felicitar ás autoridades correspondentes pola súa rapidísima resposta e temos que felicitar aos propios mecos polo seu carácter de protagonistas indiscutibles dun titular de prensa. Tamén queremos animar a ese honrado denunciante a que continúe na súa loita como un superheroe calquera e denuncie todas as cousas terribles que, como esta, ocorren na nosa vila. ¡Fóra atentados contra o patrimonio! ¡Fóra a xente sen medo! ¡Fóra os que non opinan coma min! ¡Fóra os que pensan que vivimos en democracia!
Engadimos un poema de Manuel María moi acaído, pero, señor xuíz, teña en conta que, coma nas películas, calquera semellanza coa realidade é… pura coincidencia
BANDO
Prohíbese, por orde da Alcaldía,
que medren porque si
as rosas do xardín municipal.
Dende agora as pombas teñen
que pedir licencia pra voar.
Prohíbeselle á lúa
andar ceiba de noite polo ceo.
A lúa é unha tola que anda espida
dando mal exemplo ás nenas castas
e aos fillos de familia.

Pagarán trabucos os poetas.
Prohíbese tamén derramar bágoas.
Pódese chorar tan só cando hai sequía
para que non fiquen baleiros os pantanos.

Un só se pode emocionar
os xoves e domingos
cando toca
a Banda do Concello no quiosco.
Están fóra da Lei
as estrelas, a Primavera,
as flores e os paxaros.

Dáse este bando en tal e cal
pra que se cumpra
da orde do Alcalde.
Firmado e rubricado.

terça-feira, fevereiro 16, 2010

Baldo Ramos presenta "Palabras para un baleiro"

Este xoves, 18 de febreiro, ás 8 da tarde, na Libraría Couceiro de Santiago. Este poemario recibiu o premio Fiz Vergara Vilariño do concello de Sarria. Parabéns ao noso amigo e poeta arraiano.

terça-feira, fevereiro 02, 2010

CADEA HUMANA NA DEFENSA DO INSTITUTO DE CELANOVA

Venres, 12 de febreiro de 2010
Hora: 12:00 - 12:30
Lugar: PRAZA MAIOR DE CELANOVA
O VENRES 12 DE FEBREIRO FAERASE UNHA CADEA HUMANA CO OBXETIVO DE RODEAR O MOSTEIRO DE CELANOVA, COMO ACTO REIVINDICATIVO DO USO PÚBLICO DESTE ESPAZO DE ONDE QUEREN DESALOXAR O IES PARA FACER UN HOTEL
PARTICIPA NA CADEA, POLA DEFENSA DO USO PÚBLICO DO MOSTEIRO DE CELANOVA

sexta-feira, janeiro 29, 2010

Seoane 100

O goberno de España mantén unha sociedade de conmemoracións que se ocupa de facer lembranza pública das persoas e das cousas. En Galicia non existe nada parecido. Por iso somos os particulares e as asociacións cívicas as que normalmente nos ocupamos de celebrar e analizar os sucesos do pasado para nos axudarmos na construcción da nosa identidade proxectada ao futuro.
Ao longo deste ano cumprirían cen algunhas personalidades galegas que, como Luís Seoane, contribuíron de vez a fabricar comunalmente a nosa cultura galega. Haberá congresos, actos, exposicións, artigos, cursos sobre Seoane. Estaremos atentos.
Cando aínda non rematara o curso 1959-1960, o final da miña carreira universitaria, apareceu Luís Seoane por Madrid. Coido que non está ben rexistrada esta viaxe, segundo penso a primeira que o noso conmemorado fixo despois da súa partida ao exilio de Bos Aires. Daquela Seoane limitouse a visitar Madrid e non quixo pisar Galicia, pode ser que por temor a unha forte emoción ou por temor aos incomodos que a BPS poidera fornecerlle. O caso é que Carlos Martínez Barbeito levou Seoane á taberna La Región Gallega (rúa Noviciado) onde entrou en contacto co grupo Brais Pinto, nun reservado. Falamos despois varias veces e sempre de política, de arte, de literatura e de filosofía. Os meus camaradas e eu ficamos encantados ao entrar en relación directa cunha personalidade que certo galeguismo consideraba "comunista" e, se hai caso, perigosa. Coido que Seoane fixo tamén moi boa amizade con todos nós. Conto isto porque non penso que estea divulgada aquela viaxe de Luís Seoane a Madrid.
Os historiadores da literatura contemporánea entenden que os libros galegos editados no exterior nos anos cincuenta circulaban moi escasamente en Galicia. É certo, pro Fernández del Riego encargouse con éxito de paliar tal carencia, polo menos no que se refere á poesía. Efectivamente, na súa Escolma de Poesía Galega. Os contemporáneos Del Riego inclúe textos de autores residentes no exterior, como Lorenzo Varela, Emilio Pita ou Luís Seoane que moitos limos con fruición. Digo isto para lles decer que a Seoane lle chocou moito o bon coñecemento que nosotros, os de Brais Pinto, tiñamos dos poemas seus.
Seoane foi pintor, grabador, ilustrador, diseñador de libros e revistas. Pro tamén ensaísta, poeta, home de pensamento. Tiña unha idea da arte e da literatura que coincidía coa que tiñamos aqueles mozos de Madrid. Ou sexa, que acreditaba na función social e política da arte e da literatura pro non aceptaba as fórmulas do social-realismo. Coma Brecht, pensaba que o realismo non era a única fórmula válida para a práctica da literatura e a arte de inspiración política socialista. Por cima, Seoane era un nacionalista galego que sentía a necesidade de robustecer, mediante a actividade estética, a conciencia histórica de Galicia. E todo isto parecíalle compatíbel coa autonomía da creación artística e literaria.
Se cadra estes temas serán tratados durante o ano no que o sabio e brillante Luís Seoane se convertiría nun home centenario se a morte non o levase antes de tempo.
Por Xosé Luís Méndez Ferrín

segunda-feira, janeiro 25, 2010

O xefe fala de Carlos Velo

Diciamos sexta feira pasada que este era ano de centenarios. Conmemorarase o nacemento de Carballo Calero, Carlos Velo, Torrente Ballester, Luis Seoane. Agora ábreseme paso entre a brétema da memoria a palabra precisa, a ollada intelixente, o sorriso sabio de Carlos Velo. Era eu un rapaz de once ou doce anos e pasaba en Ourense as festas do Corpus. Algo me levou á rúa de Alba ou de Paz Nóvoa, desde hai un mundo de anos Cardenal Quiroga. Alí estaba o Cine Mary, que vin nacer e morrer. Botaban Torero, unha película mexicana que os ben informados aseguraban estar dirixida por alguén de Ourense apelidado Velo, que seguramente confundían con Xosé Velo. Desconcertoume a fita. Non me gustou a vida do toureiro Luis Procuna e a praza de El Toreo ouveando o seu nome semelloume desprezábel. Nin me emocionou nin deixou de me emocionar o rostro do protagonista comido polos dentes do medo. Pro o feito de que Procuna real a penas se interpretase a si mesmo e que a cámara de Velo conseguise a base da película seguindo o matador durante un longo tempo, interesoume. Ficción e realidade crúa mesturábanse de xeito inusual. Moito tempo máis tarde souben que aquela película mexicana, Torero, era a obra prima ou mestra da Tendencia que na Unión Soviética foi denominada kino-pravda e en Francia cinema-verité. Informeime con Georges Sadoul e co propio Velo cando tiven ocasión de o tratar, e comprendín o tamaño de Torero. Así que , algunhas veces, diante de películas como poden ser Shadows de Cassavettes ou Von Trier aquí e acolá, lembrome de Torero e do cine-verdade. Tamé me fai acordante de Torero o "reality show" Alén de Torero, Velo dirixiu moito cine: Pedro Páramo (sen Anthony Quinn, má sorte), películas didácticas ou científicas (era entomólogo coma Nabokov), spots publicitarios, comedias comerciais sen altura, documental. El cría na potencia educativa e nas posibilidades artísticas do documental e aprezaba sobre todas as cousas Man of Aran. Este é o cine que el faría se as circunstancias da guerra, da emigración política e da vida non llo impediran.
Carlos Velo procedía da pequena burguesía togada e nacera en Cartelle. Cursou Ciencias na Universidade Central de Madrid. Viviu na Residencia de Estudiantes. Foi catedrático de Instituto fugazmente e explicou Historia Natural. Lector en profundidade, o pensamento contemporáneo estaba dentro del e navegaba polos grandes espazos da filosofía, da ciencia da literatura e das artes. Sabía que o cine era a forma perfecta de comunicación do noso tempo. Tempo que el analisaba desde dous ángulos: o nacionalismo galego e o marxismo internacionalista. Velo non foi membro de máis partido político que a UPG, a partir de 1963. Con Lois Soto formou equipo nesta militancia orgánica e na empresa inesquencíbel da revista Vieiros. Os historiadores non o mencionan, pro Carlos Velo foi o responsábel da delegación do Consello de Galiza en México e pelexou para que este goberno galego extraterritorial non fose desobedecido polo galeguismo piñeirista e por outros inimigos políticos.
Nota: Corríxanme dicindo que Carlos Velo Cobelas non naceu en 1910 senón o decembro de 1909. Rectifico, pois, aínda que hai algo na personalidade de Velo que asociarei sempre ás de Carballo, Torrente e Seoane.
Artigo de Xosé Luís Méndez Ferrín no Faro de Vigo de hoxe.

domingo, janeiro 24, 2010

O xefe, presidente da RAG

Os nosos parabéns. O Arraiano Maior da Raia Seca xa está ao fronte da Real
Academia Galega. Desexámoslle moito tino e grandes acertos neste tempo tan
borralleiro para o galego.

sexta-feira, janeiro 22, 2010

O xefe fala dos centenarios

Algúns homes que foron importantes para min e se cruzaron, de modos diversos, na miña vida converteríanse en centenarios no presente ano, de estaren vivos. Polo tanto, andarei moi atento ao que se publique sobre Torrente Ballester, sobre Carballo Calero, sobre Luís Seoane, sobre Carlos Velo. Persoas, todas elas, da cultura e nadas en Galicia, foron intelectuais moi activos que se formaron nos días da Dictadura de Primo de Rivera e que tiveron presenza na República. Logo, cada un atravesou como puido ou como quixo o trámite terríbel da guerra de España e dos longos anos de opresión franquista. Os catro homes mencionados eran persoas de pensamento e de ideas, o que non lles pexou os pes para circularen, cada un ao seu xeito, polas estancias das letras e das artes. Durante a guerra, Torrente pasou por Francia, da España democrática á España negra. Carballo foi oficial no exército republicano e purgou unha penosa conmutación da pena de morte que lle foi imposta polo franquismo. Seoane, de nacionalidade arxentina, escolleu o exilio no seu país de nacemento. Velo, polo vieiro inusual de Casablanca e Marrocos, foi dar cos seus osos en México. Un só deles, Torrente, foi intelectual orgánico de Franco, estatuto do que o desaloxou un Fraga Iribarne iracundo. Os outros foron, cada un ao seu xeito, demócratas e galeguista ou nacionalistas. Só Torrente usou en exclusiva a lingua castelá, aínda que respectase o galego. Non se pode entender a cultura galega dos nosos días sen as aportacións dos restantes. Seoane, no ensaio, na poesía, no grabado, na pintura. Carlos Velo na edición de Vieiros no apoio á inicial toma de posición marxista da UPG, na súa permanente lección de cine, sen que nunca dera chegado a ser o cineasta galego que quería. Mesmo sería inintelíxibel e cultura literaria de noso sen as peculiaridades e as grandes aportacións histórico-literarias, de Carballo Calero.
Teremos que falar de Torrente, e desde Galicia, porque teño moito medo de que Madrid non saiba tratar a súa herdanza literaria como debe. Moi "nacionalista" para certa crítica, fóra de Galicia non se soporta ben que en "Los Gozos y las Sombras" Torrente intente unha historia novelada da sociedade das Rías Baixas nos días anteriores á Guerra. A moitos ese Torrente chéiralles a realismo social probabelmente, e tal expresión forma parte do catálogo das prohibidas. Outros non soportan, e iso sábese, a hilarante inmersión (palabra prohibida pola Consellaría de Educación) nos mitos e lendas mesocráticas da Galicia urbana que se nos impón desde a primeira páxina de "La Saga Fuga de JB". A outros resultaralle en esceso esquisito o perfume de "La Isla de los Jacintos Cortados" e eses haberán de ser os mellor encamiñados.
Ocorre que, na mentalidade dominante e no Madrid literario desde o século XIX non se admite un escritor no que o rigor intelectual se combine co humorismo e coa fantasía, a non ser que ese escritor sexa sudamericano e forme parte do boom fabricado nos talleres de pirotecnia editorial de Barcelona. E Torrente élles alleo. Por iso penso que en Galicia non deberiamos de permitir que nos veñan a explicar a nós a obra de Gonzalo Torrente Ballester aqueles que non saben en que consistiu a fábrica de Massó en Bueu nin a tertulia da botica de Perfecto Feijóo en Pontevedra nin o trampitán de Don Juan de la Cova y Gómez inventado en Ourense.

segunda-feira, janeiro 18, 2010

O xefe fai análise académica a fondo

A consellería de Educación remitiulle á Academia Galega as bases para o Decreto de Plurilingüismo. Na sua carta, o señor conselleiro non lle pedía á Institución un dictame. Así e todo, os académicos consideraron obriga súa faceren unha análise do decreto que se prepara e enviarlla ao conselleiro. Foi nomeada unha comisión que, ben asesorada xuridicamente, elaborou un documento de doce páxinas, titulado "Análise académica das Bases para o Decreto de Plurilingüismo". Tal documento foi presentado ao Plenario da Academia e aceptado por unanimidade. Poderiamos decer mellor que o Plenario aclamou o documento, premiando os seus redactores cunha ovación de palmas e varias series de baterías aprobatorias marcadas cos cotelos na mesa da xuntanza. Esto ocorría sábado pasado. Deseguida, fíxose chegar a Análise ao señor conselleiro. Hoxe, segunda feira, o presidente en funcións da Academia Galega reuniu na Coruña os medios de comunicación para lles entregar copias da Análise e mais un condensado dos contidos dela. Este cronista non formou parte da comisión que concebiu e redactou a Análise, polo que está en boa posición para a eloxiar calurosamente sen ser acusado de inmodestia. Ao longo do día de hoxe a Análise terá eco na radio, televisión e internet.
Mañá ocupará un espazo, dependendo das tendencias na prensa. Por esta razón agora non nos ocuparemos aquí en difundir os contidos da Análise Académica.
O rexeitamento do novo decreto do galego parece xeneralizado. A Xunta debería recuar e desistir dos seus propósitos negativos. Desde o meu punto de vista, o PP non dispón dunha maioranza suficiente para promulgar un decreto tan radical contra o galego. Todo parece indicar que o goberno do señor Núñez Feijóo está dirixido desde Madrid e ten como tarefa principal a de desposuír Galicia dos seus signos distintivos, comezando polo idioma que nos fai ser únicos e diferentes no Mundo.
Xamais este goberno se refire a Galicia chamándolle Nacionalidade Histórica, tal e como é definido o noso país no texto do Estatuto, aínda que tamén é verdade que a anterior Xunta autonómica tampouco facía tal. Os premios nacionais de cultura, aínda que precarios e minimalistas, parecer ser que desaparecen da axenda da consellería correspondente. As galescolas, cuase non natas, perden o sentido e os obxectivos que orixinalmente tiñan, e mesmo adoptan un distintivo ridículo. Disque a selección galega de fubol, se cadra por constituir un factor identitario, non é apoiada pola Xunta. O frenesí neocentralista e neoliberal dimanante de Madrid (e do núcleo duro FAES) parece que lle esixe diariamente a Núñez Feijóo que dea mostras de vontade antinacionalitaria. E o mellor holocausto que Núñez Feijóo puido facer nos altares da reacción madrileña é o decreto contra o galego que hoxe mantén a Galicia nunha viva e indesexada contradicción. A agricultura e a gandaría retíranse e deixan paso á selva primixenia, pro a prioridade da Xunta é deprezar o idioma. A crise azóutanos, e a Xunta cruza os brazos. Está diante dos fuciños a posibilidade dunha euro-rexión Gallaecia, que só nos podería reportar vantaxes, pro a Xunta non a promove porque sería, para Madrid, anti-española sen dúbida. Do Banco de Terras de Suárez Canal non se sabe cousa. Só miramos nesta Xunta unha fobia galegófoba que nos fire cada día a moitos fillos deste antigo reino que eles queren facer recuar ao tempo das catro provincias en estado puro.

segunda-feira, janeiro 11, 2010

No centenario do Aviador Dro Arraiano

O 4 de febreiro de 2010 Elixio Rodríguez tería feito 100 anos. Anos de honestidade e xenerosidade. Foise con el un dos bos e xenerosos. Era un deses homes que levan na fronte unha estrela e no bico un cantar. Nado en 1910, Elixio Rodríguez Domínguez deixounos no 2008. Se visitades os posts dese mes neste caderno, saberedes algo máis sobre a súa persoa e veredes a imaxe do seu velorio en México, unha foto que nos enviaron os seus fillos, Paio Fiz, Denís, Iago Xes, Elixio Gael e Alda Olaia, o mesmo día en que o ían soterrar.
Uns meses máis tarde, no día do que sería o seu aniversario, rendémoslle ao aviador arraiano unha merecida e multitudinaria homenaxe en Lobios e Celanova. E agora xa por fin o seu libro de memorias, Matádeo Mañá, que levaba anos esgotado, volve estar nos andeis das librarías. Queremos mandarlle dende eiquí unha agarimosa aperta á toda a súa familia e moi especialmente á súa dona, Gloria, a quen lle mandamos un bico enorme dende a distancia para lle lembrar que o seu home segue e seguirá a ser sempre un referente para todos nós.