quinta-feira, dezembro 17, 2015

Sísifo Confuso. Traballos e días de Francisco Leiro.


Unha sesta de Leiro no metro de Nova Iorque dá para moito... E dous anos observando o traballo e o proceso creativo deste artista, quen é un "sobrevivinte dun xeito de facer escultura que xa case non existe", como asegura Txomin Badiola neste documental rodado entre Cambados, Madrid e Nova Iorque, dan para moito máis.

Esta experiencia única é a materia prima fundamental da longametraxe documental, dirixida por Aser Álvarez, que Arraianos Multimedia vai estrear ao longo do 2016. Foi un proceso longo e intenso de procura e indagación, mais agora podemos asegurar que temos algo moi potente entre mans. E non as tiñamos todas con nós cando principiamos este proceso... 


"Sísifo Confuso (Traballos e días de Francisco Leiro)" vai ser o título deste traballo audiovisual, no que tamén colaboran Pasoancho Producións e Sintagma Films. Pero todo o lío comezou hai tres anos, cando puxemos a Leiro a ler un poema de Celso Emilio Ferreiro diante da cámara, para o documental de Arraianos para TVG, "100% CEF. Celso Emilio Ferreiro" .

Aquilo foi unha especie de revelación. Dixemos. Se fomos quen de convencer a Leiro para facer algo así, tamén podemos convencelo para que nos deixe velo traballar e gravalo. Nunca ninguén o fixera antes. Custounos convencelo, mais pagou a pena. Un luxo para nós e para todos os que van poder ver este novo traballo audiovisual de Aser Álvarez. Deste proceso xa deron conta algúns medios de prensa nacional e de Galicia, radio e televisión.  


E así foi como iniciamos unha investigación audiovisual, xa vai para máis de dous anos, sobre as condicións físicas e mentais do traballo de Leiro na actualidade, entre Cambados, Madrid e Nova Iorque. Non sabíamos moi ben que ía dar de si a cousa. Foi un proceso alucinante, mais tamén duro, intenso e moi sorprendente. E agora dá algo de vertixe porque hai que estar á altura deste artista,  un home tan potente, sensible e rotundo coma a súa escultura. E moi esixente... 

Neste Nadal, imos presentarvos eiquí un petisco de Sísifo Confuso... a ver se vos agrada...


     

sexta-feira, novembro 27, 2015

XNV Arraiano 13

Un comeza a facer parvadas cando esquece ao neno que leva dentro. 

Temos o dereito e o deber de ser rebeldes.

Eu son Balbino, un rapaz de aldea, coma quen di, un ninguén...

Vaia triunvirato de catro arraianos na illas de Gres, Honolulú.

O pote sempre fervendo...

Proxectos, proxectos e máis proxectos...

E ti que dis??


quarta-feira, novembro 04, 2015

Luciano Rigolini: O meu traballo é devolver a sensibilidade á televisión


Reproducimos eiquí esta entrevista que fixemos en Lisboa e que publicamos en La Voz de Galicia hai uns días...
Luciano Rigolini (Lugano, 1950), productor de documentales del canal Arte, participó como tutor de proyectos de jóvenes cineastas en Culturgest, sede del recién concluido Doclisboa, «una preciosa criatura que, con trece años, ya es uno de los festivales de documental más extraordinarios y arriesgados de Europa». Fino cazador de talentos, este hombre campechano colaboró con figuras como Chris Marker, Alexander Sokúrov o Naomi Kawase. El fotógrafo y cineasta suizo, afincado en París desde 1995, lamenta no haber estado nunca en Galicia, «un país donde actualmente hay una energía muy interesante y documentales con profundas raíces».
-¿Conoce el audiovisual gallego?
-Estoy muy atento al cine de lo real. Mi trabajo consiste en devolver la sensibilidad a la televisión, por eso tengo que estar enterado de lo que se está haciendo. En la universidad Pompeu Fabra he tenido buenos alumnos de Galicia. Mientras en otros lugares están rompiendo con la tradición, en Galicia el nuevo cine habla de la tierra y el mundo rural.
-¿A qué se puede deber?
-Puede ser una de las ventajas de vivir en el Finisterre europeo. Posiblemente Galicia no esté tan globalizada ni contaminada como otras zonas más centrales y eso hace que la identidad cultural esté presente en muchos documentales que se están haciendo.
-¿En qué consiste su trabajo como productor?
-Creer en un cineasta, conocerlo e intervenir en el proceso creativo sin controlar, acompañando, tratando de dotar de ritmo y potencia al proyecto y empujando al director hasta un punto límite, siendo consciente de que con cada uno tienes que seguir un camino y un método diferentes.
-¿Cómo es trabajar con Chris Marker, Sokúrov o Kawase?
-Con Chris Marker, considerado el inventor del documental subjetivo, simplemente fue un acompañamiento sutil, porque cuando trabajé con él ya era un artesano del cine en plena madurez y tenía muy claro cómo conseguir transformarnos con sus trabajos. Con Alexander Sokúrov fue un seguimiento más a distancia. Con Naomi Kawase mi papel fue más activo porque cuando la conocí era muy frágil, aunque percibí su potencial como cineasta y su extraordinaria capacidad para cruzar la frontera entre Oriente y Occidente.
-¿Goza de buena salud el documental europeo?
-Vivimos una dolorosa paradoja. En un contexto de emancipación del lenguaje documental, protagonizada por una nueva generación de cineastas, asistimos al imperialismo del periodismo en la televisión, que se materializa en escasas posibilidades de financiación y difusión de estos trabajos tan personales y novedosos. Hay creatividad, pero no hay financiación ni difusión.
-¿Esta creatividad es fruto de la formación?
-Las universidades de hoy no son escuelas de cine, sino que solo crean teóricos del cine. Por eso creo en el laboratorio que desarrollamos desde hace años en nuestro canal [Arte]. Aunque dotar de sensibilidad a la televisión actual pueda sonar a utopía, no lo es, y seguiremos trabajando con este objetivo mientras haya talento y buenos documentales.
-¿Es el talento lo que produce la magia del cine?
-Hay magia cuando, a través del punto de vista personal de un autor, donde la forma y el contenido se unen, descubrimos nuevos mundos. Cuando salimos del cine y nos damos cuenta de que ya no somos la misma persona que antes de entrar.

segunda-feira, setembro 14, 2015

Premios Arraiano Maior 2015 (contrabando no Xurés)

Dende a esquerda, o pai Antonio L. Fontes, crego e menciñeiro, coa guillada na man, Bento da Cruz, o Robert Redford do Planalto de Gostofrío, e o Mago Xefe Ferrín, tres dos máis grandes Arraianos Maiores do Mundo Raioto, no alto do Pedreiriño, na Serra do Quinxo, en Entrimo, co Xurés ao fondo, no acto de nomeamento como Arraiano Maior do escritor Bento da Cruz.

Un membro  do colectivo Arraianos confésalle a Bento da Cruz que algún día han nomear Arraiana Universal á Nosa Señora do Xurés (e mira por onde que vai ser o vindeiro sábado, 19 de setembro, ás 17 horas, na capela do Xurés) e tamén á Nosa Senhora da Peneda (por agora van vindo os emisarios do Laboreiro, os lobos guerrilleiros da Numau do Tomás das Quingostas, "o probe non ten e o rico non dá, coller a escpeta e para a Pena de Anamán).    

Encontro histórico entre Luandino Vieira e X.L. Méndez Ferrín nos Premios Arraiano Maior 2014. Hai quen di que este encontro nunca se chegou a producir e que a imaxe é unha fotomontaxe do Directorio Revolucionario Transfronteirizo de Liberación das Mentes e dos Pobos Apampanados para manipularnos e facernos crer que Luandino non é preto nin Ferrín un garrao... Os que queiran coñecer a verdade poden acudir ao chamamento xamánico anual dos Druídas Arraianos, desta vez no corazón do Xurés, en Lobios, este sábado 19 de setembro ás 17 h, cando o lobo Bandua vai cruzar a Portela do Homem polo camiño segredo do contrabando. @s premiad@s son...



quinta-feira, julho 30, 2015

Ser ou non ser… arraiano.

O pánico do folio en branco.

Eu nunca tiven ese problema, mais ben o problema de non saber parar ou non querer, que os que vivimos nos límites temos moitas cousas que contar. Cando queremos falar.
No final, no principio, sempre de paso (ou por El Paso), observadores e observados.
Capaces de sentir nostalxia dun fogar que anda sempre incompleto; Neno ¿Ti de onde ves sendo? Eu de aquí e acolá… Eu que carallo sei.  
Un arraiano con unha certeza é un poeta, con duas temos un artista maldito. 
Con tres xa lle ferven soños de dominación mundial. Hai exemplos.

Somos, os arraianos, de todas partes e ningunha. Somos do mundo! do que remata e do que comeza.
Falan ben de nós, falan mal, pero sempre falan. “Amigos ou inimigos, nunca indiferentes, que a indiferencia é coma un encefalograma plano” gritou un arraiano da noite das radios, xusto na hora na que durmen os vivos e despertan os contos.

Así é, que pensando en arraianos de todas partes e medios (sempre no medio) lembreime de aquél.
Seica non sabe onde cae Celanova mais… coñece de límites, fronteiras, noites e lendas.
Principios e finais, e finais que son o principio.

A Walter White tamén lle dicían Heisenberg.
Será que todos os arraianos levan o seu alcume.


domingo, julho 26, 2015

Contrabando Cultural no Día da Matria CCDM


Meus caros Arraianos. Levo moito tempo sen confesar e non son máis ca unha vella vaca pecadora e cachena cun diario abandonado. Xa sei que somos clan para o bo e o malo. E tamén moito máis animais do que cremos, para poder sobrevivir á porosidade infinda da raia. Por iso temos que unirnos coa vaca sagrada. O animal totémico. Nin cos noxos nin coas noxas, aínda que sexan homes e mulleres.  

Despois duns meses de certo desleixo e abandono da vida en xeral e deste caderno en particular, retomamos as accións de CCDM só para deixarlle o sitio a un boi barrosán da arraiana Arousa, que rumia bastante ben. Digno herdeiro nesta desfeita cibernética perpetrada dende hai xa uns anos por unha vaca cachena que non escribiu nada  con xeito en todo este tempo...   

Nas súas fortes pezuñas ficades por un tempiño. Non sei cando nos leremos, ailerelo... F. César sube até a croa do Castromao co seu exército de bicicletas. As vacas voadoras seguen a súa marcha pola Grande Penechaira soñando cos cabalos salvaxes e arrastrando os marcos da raia. Un enorme animal vacún de dúas rodas avanza entre os bidueiros da lagoa. É medio portugués e algo romano, e estavos moi afeito a organizar chegas de bois clandestinas na Raia Seca. Ficades en moi boas mans. E agora a ver quen carallo manda eiquí, uaaaaaaaa. 


   
Ei ei, resistirei... Só advertimos aos menores de vontade que cómpre seguir tendo moito coidado con estes e mesmo cos outros arraianos. Que seica as especies mariñas da gran familia das torgueiras subacuáticas son aínda moito peores que as urces do interior. E se andan en bici moito pior, se cabe, que todo o que tén forma circular xa sabedes que o carga o demo. Coma as casas do Crasto na Viagem ao Principio do Mundo. Derradeira rodaxe de Marcelo. Non podemos piratear en público neste lugar a D. Manoel de Oliveira DEP.

Mira ti como nos afecta a redondez a algúns do noso clan que mesmo andamos argallando baixo o sol da mediodía unha mámoa contemporánea. Claro que segamos a herba seca co John Deere e os canóns de silo, brancos e negros,  asisten ao espectáculo apocalíptico de ver como agosta prematuramente a paisaxe da matria no Far West Ourensán, cunha seca criminal que nos pon tremendos e con pánico de lume. Muuuuuu...

As vacas pacen ceibes nesta terra e as anduriñas pican na herba seca nesta derradeira parada antes de iniciar a súa longa viaxe dende esta África do Penagache cara a lonxana África irreal do sur, simplificación excesiva da que nos falou Kapuscinsky un día en Madrid. Cando quería aprender a escribir. Que unha é vaca pero moi lida e viaxada, meus caros. Que mesmo cheguei a facer music halls con artistas nada recomendables, coma este par de titiriteiros, Marcelo Mastroianni e Benito Cancela. 




Tanta malta no bandullo que xa nin lembro de que falamos. Penegache ou Penagache?. Xa non sei. Relatividade. Non sei onde imos pero si de onde vimos. Teremos que mandarlle o caso ao detective do Fondo dos Espellos, que vive na Torre de Vilanova, coa súa corona dupla de xesta e toxo, para que o Mago Ferrín resolva o misterio tal e como se fai entre os garraos, á sombra do Castelo das Poulas da Nosa Señora do Xurés, que por certo, esta gran muller vai ser a Arraiana Maior de 2015. Que o saibades por se non volo dixeira aínda. Tocade as campás para escorrentar a ruindade dos mezquiños e escuros.

  
    
No clan celebramos este ano o Día da Matria coa nosa Nai, unha matriarca de Lei, banduense para máis señas, amiga dos Coelernos e dos Churchills. Esta tardiña de xullo acollérronnos en Coelióbriga os ancestros coma o día da nosa primeira vez no castro. Agora imos co noso clan de becerriños, sempre dando paz, no medio do absurdo. Xogamos por entre os muros dese Castromao máxico e irredento que hoxe fica aínda máis abandonado que este blog, se cabe. Xa nin sabemos facer a Festa da Hospitalidade, a vella Castrexa ou Castrexiño, unha festa que naceu dunha tábula imposible do Museo Arqueolóxico de Ourense e que agora quere ser tomada polos cativos.  
   
A lúa medra na noite de Turonio e os nenos medran nas camas. Trisquel Calado ou Kalado. Silencio. Que ben se dorme á beira do mar e como se lle colle a perspectiva a vida... A maternidade torna agora anónima de súpeto e recibo un sms. Superamos os 40 mil petiscos de páxinas vistas neste anaco de rede que é o Caderno Arraiano. E aínda con estas cifras tan impresionantes non podemos estar máis satisfeitos dos avances que os devanceiros. Hoxe foi día de sega con incendios e helicópteros. Nada acontece no Far West ourensán mais todo pasa irremediablemente por onde o mundo se chama Celamona. O amor e o odio. O ying e o yang.

E todo pasa pola Nai e pola Matria e polas nais e as matrias que estiveron antes ca elas e as que aínda han vir, e as das súas fillas. Por todas elas seguimos turrando da vida coa forza dos bois cachenos, ou piscos, como sempre me corrixe o Xefe, sen saber moito do que fala, claro. Que eu son unha vaca e ti un poeta antipoético, un narrador do verso. O que non sabe o Meigo Ferrín é que foi algo coinventor da Galeguesa para beneficio do rural galego e dos amantes da natación. Teño irmau que é boi nadador e vive nun prado á beira dun río sagrado na India.



Ninguén domestica xa nin educa a unha parella de bois ou vacas, cachenas, cruzadas con salers, para xunguilas da corda e poñelas diante dun mesmo carro. Rarezas da tracción animal. Só o meu outro irmau, un vello boi que xogaba ao xadrez coma Rudesinsus e o maldito Froila. Foise hai tempo nun gambito letón, aínda que non de todo. Nunca até que desaparezamos os da nosa estirpe. Até o fin dos tempos. 

Foi il quen nos ensinou a segar a herba verde e seca e seca e verde e facer rolos e bolas de silo coma canóns, brancos e negros e negros e brancos, en Cachiquimbra e na Corga Longa da Chaira de Amoroz. E todo segado coa gadaña do bisavó. O tao ancestral da familia. As voces. As voces ancestrais. Non as ouves?. Shhhhh. 

Escoitamos o silandeiro asubío do aceiro, ben crabuñado e afiado polo avó Menelao, e imos segando o centeo baixo a ollada dunha parella de aguias ratoeiras. E os rechouchíos das anduriñas que voan caoticamente por entre os rolos de herba seca cara á negritude africana, e a de Recife, con cabras voadoras posuídas pola forza telúrica das mámoas onde xacen os nosos mortos e onde nós repousaremos tamén un día calquera destes, seica en paz. 

Ala, miñas caras e meus caros… Confeso. Son a vaca cachena que tira do Carro do Don Quixote Galaico, unha carroza que avanza coma unha dorna por entre as mámoas da Raia Seca con Pepe Velo en pé, facendo vibrar a terra coa forza da palabra e da acción. 

E despois dun grolo de maltés e deste pequeno rolo de herba que armei con letra seca, tiro xa por fin para o a montaña na Grande Chaira, onde os vellos van morrer cando lles chega a súa hora. E vou durmir xa, como a boa vella vaca cahena que son, desexándovos un bo Dia da Matria e desexándovos tamén nais tan boas coma a nosa e tamén boas nais para os vosos fillos e para os fillos dos vosos fillos. Amén. Ave F. César, os que imos pacer Aguantamos Rillamos Rumiamos e somos Eremitas. ARRE o CCDM e XO XA.      




quarta-feira, julho 22, 2015

Looking for Bill Viola

Deixamos eiquí só un pequeno avance do que vai ser a peza de videocreación, dirixida por Aser Álvarez e editada por Mariana Romero, realizada recentemente por Arraianos Producións, na que os protagonistas son os alumnos e alumnas do instituto de Celanova, que reflexionan sobre a obra do artista estadounidense Bill Viola. 
Coa colaboración do propio Viola, Eugenio Ampudia, José Rivela, Óscar Doviso, Rubén  Méndez, Yasmina Vázquez, Miguel Pérez e moitas máis persoas, coñecidas e anónimas, conseguimos perpetrar unha videocreación de 12 minutos cuxo avance deixamos eiquí coma un petisco do que vai vir á volta do verán. Onde o mundo se chama Celanova, seguimos "Looking for Bill Viola".  

sábado, junho 13, 2015

Xa temos os dez traballos finalistas do II FICCVelo



O II FESTIVAL INTERNACIONAL DE CINE RURAL CARLOS VELO DA A COÑECER OS FINALISTAS DESTA EDICIÓN NO REALIMENTATE 2015 DE LALÍN

O II FICCVelo vaise celebrar do 26 ao 28 de xuño en Cartelle e Celanova

Entre as máis de cen curtametraxes recibidas, procedentes de quince países, o Comité de Selección do II FICCVelo resolveu escoller os seguintes traballos como finalistas:




Na categoría de documental:

Waiting for the t(rain) de Burkina Faso
Minerita de Bolivia
Santiago, olladas de perfil de Galicia
Som Pastor de Mallorca
Por qué non cantades todas de Galicia.



E na categoría de ficción:

Whale Valley de Islandia y Dinamarca
Julia de Colombia;
Aquí no pasa nada de México;
Garand de España
Cólera de España.



O Realiméntate 2015, que se celebra ata o domingo en Lalín, co obxectivo de reivindicar a volta ao mundo rural dende unha perspectiva contemporánea, foi o escenario escollido pola organización do Festival Internacional de Cine Rural Carlos Velo para dar a coñecer os finalistas desta segunda edición do certame cinematográfico, que terá lugar en Cartelle (Ourense) os vindeiros  26, 27 e 28 de xuño.


Un total de dez traballos, cinco na categoría de documental e cinco na de ficción, foron os traballos escollidos para pasar á fase final do II FICCVelo. Historias locais e universais procedentes de seis países diferentes que retratan aspectos moi diversos do mundo rural contemporáneo, deixándonos unha paisaxe chea de grandes interrogantes.


Colombia, México, Galicia, Islandia, España, Bolivia e Burkina Faso son os países de procedencia dos traballos finalistas, “documentais e ficcións que demostran que o noso percorrido pola vida e as cuestións existenciais que nos impón son moi semellantes en todas partes do mundo”, comentan os directores do festival, Inés Vázquez e Aser Álvarez, gratamente soprendidos polo extraordinario nivel dos traballos seleccionados.


O FICCVelo realiméntase
Durante esta fin de semana os dez traballos finalistas vanse proxectar no marco do Realiméntate 2015 como un avance do II FICCVelo, dándolle a oportunidade ao público de Lalín de votar e escoller co seu voto os mellores traballos de documental e ficción. Os organizadores do FICCVelo destacaron na rolda de prensa que comparten con Realiméntate unha visión de conxunto do mundo rural, da alimentación, a saúde, a cultura e a sustentabilidade.

Estes puntos en común e as reflexións compartidas sobre o mundo rural levaron a facer da capital do Deza unha extensión do II FICCVelo, para dar a coñecer os finalistas desta edición e proxectar ao aire libre os traballos finalistas. O Xornal Agrario Galego, un portal web galego especializado no mundo rural contemporáneo, creado no marco das iniciativas multidisciplinares do I FICCVelo, é o medio oficial do Realíméntate 2015 e foi tamén presentado no marco desta feira agroalimentaria, cultural e gastronómica de Lalín.

O Festival, organizado polos colectivos LAREIRA POP e ARRAIANOS, avanza así na súa vontade fundacional de servir como punto de encontro para os profesionais do sector audiovisual que traballan en entornos rurais e xerar un espazo para o debate e  a reflexión creativa sobre o pasado, o presente e o futuro do mundo rural, dende unha perspectiva multidisciplinar e contemporanea.



http://www.lareirapop.com/



segunda-feira, maio 25, 2015

Encontros na Terceira Raia


Hai raias e Raias. Xa dixemos algún día que todo o interesante adoita acontecer case sempre na fronteira, onde hai confrontación, roce, fusión, cópula e mestizaxe... Por iso sempre andamos a voltas cos límites e cos lindeiros. E por iso vivimos sempre na Raia. Nesta imaxe vemos a Plácido Romero e a Paco Macías conversando con Miguel Urbano e coa súa dona, trala entrevista realizada recentemente en Vila Nova de Gaia, para o novo proxecto audiovisual de ArraianosPro

Este home sabio, xornalista, escritor e comunista, foi membro do DRIL e, a pesares de non teren a mesma ideoloxía, un dos grandes amigos de Pepe Velo, celanovés ilustre e Arraiano entre os Arraianos. Seguiremos informando destes e doutros encontros na Terceira Raia...

domingo, abril 19, 2015

Coidado con estes Arraianos que che son multimedia!

A familia arraiana aumenta e aínda non sabemos moi ben onde vai ir parar toda esta sementeira multimedia sen profilácticos de por medio. "Con esta crise que non nos deixa respirar e van estes tipos e montan unha produtora e consultora cultural", comenta a nosa perruqueira polo baixo cando imos facer a permanente e as mechas. Mais non podemos deixar de facer tolerías, por moito que queiramos (non é o caso) nin só porque nos digan que estamos coma cabras. Queremos ser os buxatos dos vosos soños máis atrevidos...  
Vivimos na raia, habitamos as fronteiras do principio do mundo, onde sempre acontece todo o interesante. Eiquí sabemos que só os vellos e os mortos deixan de facer toladas cando xa non cren no imposible. Estamos moi vivos, máis vivos ca nunca. Coma quen di, case acabados de nacer. Mamando dos tetos da vida coa forza succionadora e cósmica do Heracles á sombra do Penagache.

domingo, março 08, 2015

O recuncho de Miguel Urbano



EUA E ISRAEL CUMPLICES DO «ESTADO ISLAMICO»

A revista digital Resumen Latino-americano informou na sua edição de 7 de março que em Tal Abata, um subúrbio de Mossul, tropas iraquianas prenderam três assessores militares do EIIL (o chamado Estado Islâmico) que possuíam passaportes dos EUA e de Israel.

A notícia não causou surpresa em Bagdad, cujo governo é aliado dos Estados Unidos. Dias antes,  o serviço de segurança iraquiano informara que armas de fabrico israelense são usadas com frequência por combatentes jihadistas. Um dos últimos casos ocorreu na cidade de Al Ramadi. Como as obtiveram?

Uma situação ainda mais grave foi debatida  no parlamento de Bagdad. O tema foi a denuncia de que  aviões dos EUA  têm  lançado armas  em acampamentos e  concentrações de milícias jihadistas.

A oposição ao governo afirma que situações como essas levam a crer que não obstante as suas críticas ao jihadismo, Washington e Telavive atuam como seus cúmplices.

Escritores como o australiano John Pielger responsabilizaram os EUA por uma dupla política em relação à organização terrorista. A sua força aérea bombardeia (aliás com escasso êxito) áreas ocupadas pelo EIIL; mas muitos dos combatentes jihadistas, autores de crimes monstruosos, receberam treino militar do SAS britânico e da CIA.


O presidente Obama e o Pentágono não se pronunciaram até ao momento sobre a apreensão de passaportes americanos a assessores militares da organização terrorista.

Artigo de Miguel Urbano para o Caderno Arraiano

terça-feira, fevereiro 10, 2015

Sísifo Confuso (traballos e días de Francisco Leiro)

Trala nosa recente incursión neoiorquina para filmar a Francisco Leiro nun dos seus espazos vitais e de traballo, presentámosvos este pequeno petisco en vídeo do que rodamos, argallado polo gran Mariana Romero para Arraianos Producións.
Se quedades con ganas de máis é que está ben feito. Así que xa nos contaredes... Nós tamén temos ganas de máis Leiro




sexta-feira, janeiro 30, 2015

Sísifo Confuso en NYC

En Brooklyn atopamos o seu lugar de traballo. Unha mesa, unha cadeira, un paquete de tabaco, uns lapis de cores e pouco máis. Só un misterioso cartaz de Sísifo Confuso e unha maleta baleira no chan. Pechamos así o triángulo Cambados, Madrid Nova Iorque, un percorrido que nos leva unha e outra vez de volta ao principio do mundo: Cambados, a pedra, o viño, o mar... Un soño líquido nunha sesta neoiorquina. Un buceador entre as bateas. E dúas inmensas esculturas flotando no Atlántico. O trouquelear subterráneo do metro cruza o océano...
Da outra beira da ría de Arousa están Coney Island e o sur do sur de Brooklyn. E o lugar onde se fan as mellores pizzas e onde hai máis santos e mafiosillos por metro cadrado que en ningures. Os italianos son así. Eles fan pizzas e nós empanadas. Pero eles venden mellor ca nós, aínda que non aguantan moi ben o empurre dos invencibles chineses sobre a cada vez máis pequena Little Italy. Non somos nada sen o taichí.
Pero na escultura éche outra cousa. E as luras frixidas. Mesmo hai sargos de imitación en Chinatown que están como dios feitos ao forno con patacas e cebola. E hai escultores que son grandes cociñeiros, sen que iso implique que os cociñeiros teñan que ser á forza grandes escultores, aínda que si pintores.
O documental vai ter que rematar como mandan os noso deuses celtas, cunha festa en Cambados, onde todo comeza e termina. O sol emerxe do mar en Coney Island e afúndese na ría de Arousa. "Cambados está alí", asegura o artista. Unha gaivota fuxe espantada. Comprobamos que todo está en orde. Hai algúns rusos raros pola zona. E Sísifo Confuso... puro azucre na vida do artista verdadeiro.


domingo, janeiro 04, 2015

Sísifo Confuso. Os traballos e os días de Francisco Leiro

Veleiquí unha imaxe do estudio de Francisco Leiro en Madrid. Leiro conversa con Plácido Romero e Lisardo García Bueno, dous dos membros do equipo que está a rodar este documental centrado nas condicións físicas e mentais do proceso creativo do escultor de Cambados. É o día despois da inauguración da súa exposición Purgatorio na Galería Marlborough de Madrid. Triángulo arraiano entre Cambados, Madrid e Nova Iorque. Sísifo Confuso. Os traballos e os días de Francisco Leiro. http://leirodocumental.tumblr.com/