terça-feira, junho 30, 2009

Recoñecemento ao Arraiano Maior da Raia Seca


Coincidindo coa Festa da Fronteira, o colectivo Arraianos quere distinguir a Xosé Luís Méndez Ferrín co recoñecemento como Arraiano Maior da Raia Seca pola súa traxectoria na defensa da identidade e da cultura arraianas. Haberá un roteiro literario e un xantar popular abertos a todos os que queiran participar neles. Para anotarse no xantar hai que presentar no día da comida un xustificante de ter ingresado 20 euros no número de conta 2080 0329 31 0040005303 antes do 20 de xullo de 2009.
Para calquera aclaración poden poñerse en contacto con nós.

segunda-feira, junho 29, 2009

O xefe viaxa de Bernardino a Novoneira

Soemos decer que a Academia certa sempre ao designar a persoa que ha de ser celebrada no Día das Letras Galegas. En realidade o que ocorre é que, a partir do nomeamento da figura representativa anual, moitedume de individuos e grupos se aplican ao labor de diseccionala. Un impulso divulgativo irradia desde as editoriais, centros de ensino, asociacións culturais, comunidades varias e o autor intronizado no Día das Letras Galegas soe converterse no obxecto dunha análise colectiva e multidisciplinar que abraza tamén unha época dada na nosa Historia. Normalmente, e de modo litúrxico e repetitivo, sempre hai uns palermas que se laian de que o Día das Letras Galegas non serve para nada e todas esas cousas. Deus nos libre das xentes da crítica crítica (Marx).Logo están outros que coidan que negar a existencia de xeracións literarias é cousa obrigada. Xeralmente pertencen a unha tradición que vén desde hai mundos de anos repetindo lugares comúns sen teren lido Petersen nin tan sequera no Fondo da Cultura Económica. Eu agora cadro contente porque a Academia Galega, que segue sen se equivocar, acaba de admitir o Bernardino Graña como individuo de número. Póñolle a "etiqueta" a Bernardino de escritor galego da xeración das Festas Minervais. E estalle moi ben, porque el foi un dos primeiros daquel concurso que, convocado polo SEU de Compostela, quixo resucitar as vellas Festas Minervais nas que o idioma galego cantara coa voz crocitada do corvo de "asas negras" nos chamados (por quen?) Séculos Escuros. Sei que para algúns non hai xeracións literarias en xeral e a nosa das Festas Minervais carece especialmente de verdadeira substancia. Non digo que non, pero a das Festas Minervais (n´a habendo) foi ben excluída e marxinada alí onde chegaba a man negra do piñeirismo. Por esa razón a tantos importantes escritores galegos a Academia Galega do pasado, zarrapechou as portas de ingreso por eles seren considerados de filiación política sospeitosa de "nacionalismo" ou de "comunismo". Eu non sei de que diaños podería ser sospeitoso Bernardino Graña, pro o caso é que só o último sábado, e tendo o noso amigo e autor, 77 anos, a Academia chamou por el para ocupar o sitio que merece na Rúa das Tabernas.Sábado pasado, este cronista foi feliz na Coruña, na Academia, na Rúa das Tabernas. Viviu unha bela sesión na que na Academia resplendeceron as luces de prudencia, da ecuanimidade e da fraternidade corporativa. Bernardino Graña, o altísimo poeta, o mellor artífice e señor das palabras do mar, pasará a integrar a Institución. E, por se fose pouco, o noso irmán Uxío Novoneira, resultou designado figura central do próximo Día das Letras Galega. Novoneira forma parte da mesma xeración literaria ca Bernardino e ca min, aínda que é un dos pouquiños que nunca tomaron parte nunhas Festas Minervais. Durante o ano que vén falarase moito de Novoneira, e falarase no contexto dunha ofensiva dos poderes autónomicos reaccionarios contra a nosa lingua.Teremos ocasión de tratar nestes asuntos. Non teñan medo.

sexta-feira, junho 26, 2009

Na memoria de Juan Vidal

Lendo o artigo do xefe sobre o noso benquerido amigo Juan Vidal , vennos á lembranaza aquela inesquecible sobremesa que compartimos na casa de Luis Carlos Boullosa, en Sisán. Foi unha deliciosa e moi interesante conversa sobre a vida e a morte, a literatura e o talento, a arte, o destino e a vontade, as mulleres e a política, o talante, a actitude e o viño; e todo co cheiro do tabaco da paipa de Juan Vidal na atmósfera dun caluroso día de finais do mes de agosto, co arrecendo do albariño a entrar polas fiestras do luminoso salón da fermosa casa dos Boullosa. Juan Vidal segue a fumar na súa paipa e xoga xadrez cos deuses do gambito letón, mentres os búfalos pacen na gran penechaira que se estende ao seu arredor. Deunos a mala nova da súa perda o Doutor Boullosa Jr, nunha sms urxente dende Madrid, deixando un baleiro no alto da Algalia de Arriba, en terras de Prisciliano, onde estudou Dereito Vidal. Veleiquí o artigo do Xefe do Faro de Vigo, na memoria de Juan Vidal Fraga, un home bo, humilde e entrañable, dos que xa quedan poucos, un home ao que un día descubrín na memorable festa de San Pancracio de Sisán:
"Escribía na fin de semana pasada dos sucesos de Irán. A medida que a miña columna progredía, representábanseme na memoria uns lonxanos acontecementos que tiñan tamén aquel país como teatro. Lembraba os días nos que os servizos secretos norteamericanos e ingleses promoveron un golpe de estado que, derribando o goberno do autor Mosaddeq, apoderouse aló do petróleo. Era o ano 1953 e, eu, un adolescente que discutía a actualidade política en Pontevedra, logo dunha valente intervención en clase de xeografía feita polo noso profesor Francisco Cerviño. Discutía con Juan Vidal Fraga, meu compañeiro de pupitre, mentres dabamos paseos Rúa da Oliva arriba e abaixo.Digo que recordei con forza a Juan Vidal Fraga a finais da semana pasada. Eu non sabía que naqueles mesmos intres el estaba a morrer. Chegou Juan cos seus pais e irmáns desde Cambados para establecerse nunha bela propiedade rural próxima a Pontevedra, non me acorda se situada na parroquia de Tomeza ou na de Marcón. Era moi novo pro algo había nel de precoz e avanzado á súa idade. Fumaba por cachimba (fíxoo durante toda a vida) e era temíbel adversario nas tardes chuviñentas diante do taboleiro de xadrez, digamos que no Moderno.Juan conversaba admirabelmente, sempre cortés, cos que se movían en territorios ideolóxicos distantes dos seus. Desde moi novo, Juan Vidal Fraga sentiu paixón polas ideas, especialmente pola filosofía da historia e pola teoría política. A pesar de padecer unha xordeira grave durante toda a vida, o noso amigo esforzábase en ouvir o que lle diciamos e nunca renunciou á polémica de altura intelectual. Dito todo isto, eu agora evoco a biblioteca.Aínda el andaba de pantalón curto e xa era lector e bibliófilo, dúas inclinacións que non cadran sempre xuntas. En épocas pasadas había en Galicia moitos alfarrabistas de vello, orientados na súa maioría ao libro en rústica e non ao libro antigo de calidade. Eu sempre recordarei o Juan Vidal Fraga na do libreiro que abría as súas portas diante das arruínas de San Domingos. Coido que o meu amigo gastaba, de rapaz, a totalidade da paga paterna en libros vellos e tabaco de picadura para a paipa. Ao cine ía pouco e aos bailes nada. Sobre esta base, Juan foi formando unha espléndida biblioteca centrada nas áreas do seu interese. Logo, unha vez licenciado en Dereito pola facultade compostelá, a súa biblioteca incrementouse cos libros necesarios para o exercicio profisional á aos que se sumaron os procedentes do despacho do seu pai, que levaba o mesmo nome e apelidos ca el: Juan Vidal Fraga.Procedente dunha familia de varias xeracións de avogados en Cambados, o noso amigo, curioso e ben escoitador de estorias de familia e locais, perpetuou unha rica crónica noticiosa de xentes e sucedidos, da política e da vida privada, de toda a capital e provincia de Pontevedra. Ligado familiarmente a Ramón Cabanillas, Juan diume preciosas noticias da orixe e vida do noso grande poeta, noticias que logo a investigación e os documentos foron corroborando. Poñamos un exemplo da súa curiosidade: cando nos anos cincuenta os nosos poetas (Cunqueiro, Castroviejo, os Álvarez Blázquez, Celso Emilio) decidiron inventar o viño de albariño, xa Juan Vidal Fraga sabía todo sobre tal caste de uva e poido informarnos a cerca das súas particularidades. Especialmente Juan combatía o mito incipiente da orixe renata destes bacelos. Juan era bon, de ideas profundas, serio no razonamento, humilde e orixinal nas conclusións teóricas ás que chegaba logo de longa meditación e debates. Para min, Pontevedra vai ter menos luces de sabedoría e lealtade despois da morte de Juan Vidal Fraga. E agora á lembranza de Juan únese a do noso grande amigo Remigio Nieto González.

terça-feira, junho 23, 2009

PATRICIA NOGUEIRA ESTREA N´A CORUÑA “SAN SALVADOR. PRESOS EN CELANOVA”


Con motivo do 30 aniversario da morte de Celso Emilio Ferreiro, Patricia Nogueira estrea en A Coruña o documental “San Salvador. Presos en Celanova”.

O filme relata a historia do mosteiro que se converteu en cárcere durante a guerra civil.

A historia do poeta engaiolado na súa Longa noite de pedra, a do galeguista Elíxio Rodríguez ou a de Celso de Poulo, alcalde asasinado nos arredores de San Rosendo, forman parte da película.

O acto terá lugar este xoves, 25 de xuño, as 20 h. no Museo de Arte Contemporáneo UNION FENOSA “MACUF”, e contará coa colaboración do escritor e editor Miguel Anxo Fernán-Vello, o dramaturgo Gustavo Pernas e Celestino Poza, concelleiro de Cultura de Culleredo e presidente do Instituto de Estudios Políticos e Sociais, que intervirán na homenaxe e posterior faladoiro.

segunda-feira, junho 22, 2009

O xefe fala verdade sobre Piñeiro

Ao comezar o ano dedicado, polas Letras Galegas, ao político e pensador Ramón Piñeiro circulaba unha versión interpretativa da vida e da obra desta persoa que fabricara algúns dos seus seguidores de derradeira hora. Aseguraban que, sendo Ramón Piñeiro deputado do PSOE na primeira lexislatura autonómica, promoveu, co apoio dos "galeguistas históricos" do mesmo partido (Casares, Casal e Conde) esa Lei de Normalización Lingüística que Núñez Feijóo soña con botar abaixo. Pois non, a Lei de Normalización foi proposta por Camilo Nogueira, deputado nacionalista do partido chamado entón POG. A actividade lexislativa do grupo do PSOE liderado por Ramón Piñeiro foi nula ou cuase inexistente, como se pode comprobar achegándose un ao diario de sesións. Iso si, o alter ego de Piñeiro en funcións de Delegado do Goberno e de presidente da Academia Galega, Domingo García-Sabell, recorreu en Madrid a Lei de Normalización Lingüística por considerala excesivamente favorábel ao noso idioma nacional.Fálase das intensas relacións suprapartidarias de Ramón Piñeiro cuxos dotes suasorios se farían notar no Parlamento sobre todos os grupos representados. Con facer un chisco de memoria, comprobaremos que Ramón Piñeiro e os seus seguidores (Carlos Casares, Benxamín Casal e Alfredo Conde) nas fileiras do PSOE votaron a expulsión dos deputados do Bloque que se negaban a xurar a Constitución e o Estatuto, a saber: Lois Diéguez, Claudio López Garrido e o meu vello amigo Bautista Álvarez.Montres os "galeguistas históricos" e Ramón Piñeiro votaban a expulsión do Bloque nun acto que, no seu día, clamou ao escándalo, o tamén nacionalista (aínda que "xuramentado") Camilo Nogueira diu a cara en defensa dos seus próximos. As boas relacións suprapartidarias e benevolentes de Piñeiro cos seus colegas parlamentarios excluían os nacionalistas do Bloque. Estas e outras estorias sobre Ramón Piñeiro e o seu conxeito van saíndo á luz aquí e acolá e serven para coñecer mellor a nosa historia política durante o período franquista e pos-franquista. Encóntrase a Academia Galega encetando xa os debates sobre a figura á que o ano próximo lle será congrado o Días das Letras Galegas. Pro novas visións, máis amplas e veraces que as que circulaban nos pequenos círculos piñeiristas que sobreviven moi diminuidos, van saíndo á luz e contribúen a dispersar as miudenzas do mito de Piñeiro. Nantronte foi un espléndido ensaio de Fernando Pérez-Barreiro (Universidade de Compostela). Onte mesmo, o estudo de Garrido Couceiro sobre as relacións de Piñeiro con Castelao en vida deste (A Nosa Terra). Recoméndolles o artigo histórico de X.L. Axeitos que sobre tal personaxe verá a luz axiña na Trabe de Ouro. X. Ramón Pena e o citado Garrido Couceiro dialogaron o pasado xoves sobre dúas enteiras páxinas de FARO DE VIGO e alí apareceron perspectivas novas e datos referidos a Ramón Piñeiro e ao exilio republicano que xaceran coidadosamente soterradas por aqueles a quen lles interesa un Ramón Piñeiro á medida das propias necesidades prácticas. Por fin, cando finalice o ano, a Academia organizará un congreso sobre Ramón Piñeiro que servirá para rematar, e rematar ben, as liñas encetadas e para que todos poidamos chegar a conclusións. A Che Guevara gostáballe repetir que a verdade é sempre revolucionaria, e a Academia Galega non se equivoca nunca ao escoller a figura memorábel do Días das Letras Galegas.

segunda-feira, junho 15, 2009

Presentación Lethes 9


Este venres 19 de xuño, ás 20:15, na Casa da Cultura de Xinzo, presentación dun novo número da revista Lethes, Caderno Cultural do Limia.

O xefe fala sobre a lingua de Deus

Anda por territorios do BNG a crenza de que o Islam é una doutrina que expresa o nacionalismo de certos pobos orientais e africanos no noso tempo. Nada máis falso que esta ideoloxía supletoria do internacionalismo verdadeiro.No pasado, Mahoma e os seus descendentes foron uns déspotas militaristas que chegaron até Galicia e que mais ou menos por aquí pararon a súa expansión. Por onde pasaron, impuxeron polas armas a lingua árabe e a súa relixión. No Norte de África, só en condicións precarias sobrevive nos nosos días a lingua bérbere autóctona.É verdade que o Islam é una relixión universal e non étnica. Os musulmáns non son racistas. Se non ao xudaísmo, eu podo converterme á fe de Mahoma se Deus movera o meu corazón igual que moveu o de Roger Garaudy. Eu e Vostede, lector ou lectora, seriamos ben recibidos no Islam. Naturalmente na relixión de Moisés non tería sitio eu nin ninguén que non fose de raza hebrea porque o Deus dos xudeos elixiu este como pobo superior aos restantes pobos. Centos de linguas e de culturas desapareceron fagocitadas (lean I. J. Calvet) pola lingua e a cultura árabe dos invasores: entre elas as linguas romances da metade Sul da Península. Por isto último, e mercé á reconquista, a metade Sul de Hispania fala portugués (do galego), dialectos andaluces e meridionais (do castelán) e valenciano e balear (do catalán). O Islam borrou os dialectos latinos ou mozárabes do Sul. A Reconquista impuxo, tamén pola forza das armas, as linguas do Norte a expensas do árabe. Eis una historia sintética das actuais linguas ibéricas descontando a astur-leonesa, a aragonesa e a euskera, por razóns obviamente distinta.Na actualidade, o árabe, mediante a relixión, perturba a lingua de Irán (indoeuropea) á que encheu de arabismos e impúxo o seu alfabeto. Cada día, o muecín recita os versículos do Corán en árabe para pobo iraniano ouvir. Millóns de meniños do mundo enteiro e de linguas tan diversas como as malaias e as de China occidental son indoctrinados no árabe coránico. No citado Irán non se estuda a Omar Khayyan, por heterodoxo e bebedor de viño, e a historia deles comeza coa islamización e ignora Persia. Os meus amigos tuarejhs, só superficialmente islamizados, están hoxe sendo sometidos a unha arabización orixinada nos petrodolares wahabíes procedentes de Arabia Saudita. O Islam recoñece a existencia de todas as linguas e nacións do mundo. Pro a só a lingua árabe é a lingua de Deus. Co que xorde á luz, se ben reparamos, unha diclosia que procede da cega e brutal alienación relixiosa. Os bérberes de Kabilya alxerina decapitados por falaren a súa lingua e seren mahometanos tépedos son a imaxe do martirio das nacións a mans do islamismo.Sabían moi ben o Bass e Nasser e o socialismo e o nacionalismo árabe o que facían ao proclamar a liberdade de cultos e o laicismo. E sabían moi ben os EEUU o que facían armando os fanáticos de Afghanistan contra o seu goberno nacional-popular e prosoviético, no que as ministras non levaban panos na cabeza. O que acontece é que, por veces, aos que disparan lles saen os tiros pola culata.

sexta-feira, junho 12, 2009

O xefe na defensa de Torres Queiruga

Agora que Occidente profundiza no seu camiño á descrenza masiva, o Papa Ratzinger viaxa a Palestina. Viaxa aos sitios onde naceu a súa fe e desde onde se espallou mediante o auxilio dos poderes terrenais do Imperio Romano. É esta viaxe un acto de fe ou unha desas peregrinaxes que Lutero condenaba, razón pola cal non hai protestantes en Terra Santa? Seguramente que si, pro tamén, coma todas as peregrinaxes dos notabeis, foi una viaxe política.O islamismo adopta a forma furifunda ou almorábide ou derviche, e as diversas manifestacións do fanatismo atemorizan as cristiandades de Oriente Próximo, algunhas das cales xa existían alí cando os galegos adorabamos a Navia fermosa e a Larouco forte coma as rochas. Melquitas, nestorianos, armenios, maronitas, coptos, vivían coma peixe na auga das republicas árabes laicas de antaño, e aínda o fan no Líbano, en Siria e, por días, en Exipto. A tradición estratéxica do Vaticano viña sendo a de atraer estas comunidades á obediencia romana, pois xa se sabe que para eles, a única igrexa verdadeiramente cristiá, fóra da cal non hai salvación, é a Católica.Segundo tal método, Roma ofrécelle a estas igrexas autocéfalas a seguinte solución: corrixen as súas discrepancias dogmáticas e recoñecen a autoridade máxima do Papa. Logo o Papa permitíralle continuar coas tradicións autóctonas, nas que se inclúen as liturxias expresadas nas linguas propias (copto, arameo ou caldeo, armenio…). Igualmente, e despois da adhesión, a disciplina romana tolerarálle aou clero oriental a práctica de contraer matrimoño pouco antes de recibir o sacramento da orde para que ambos estados sexan felizmente compatibeis.Un dos segredos mellor gardados da igrexa católica europea é que nas comunidades orientais de obediencia romana os cregos poden ser homes casados e con familia. Coido que os monxes non.Naturalmente a viaxe de Ratzinger aos Santos Lugares, seguindo a carreira da nosa Exeria, tiña como obxectivo acelerar a corrente de aceptación da autoridade romana por parte das igrexas orientais. Perseguidos ou acosados polo fanatismo muslime do que tanto gustan Francisco Rodríguez e o seu BNG, aquelas comunidades poderán sentirse máis seguros co amparo de Roma. Ás porcións de igrexas orientais que manteñen a independencia, o Papa ofrécelle tamén a súa protección á espera de que dogmaticamente "se convirtan". Con isto, a influencia do Papa na rexión aumentará sen dúbida.O Vaticano sabe que un entendemento profundo co xudaísmo é imposíbel constitutivamente, entre outras causas porque a mosaica é unha relixión étnica que acredita nun Deus exclusivo para Israel. Co Islam tamén non hai confluencia doada xa que o seu Deus único (non trino, por suposto) pode ser universal pro descoñece a moitedume de seres e espacios subrenaturais que achegan o catolicismo a un politeísmo, alén da persistencia da memoria das Cruzadas. Imponse, pois, atraer as minorías árabes cristiás para evitar que, como no caso do falangismo libanés, se alien co sionismo. Así, Roma exercerá o seu poder e autoridade en Oriente. Co esmagamento militar do baasismo laico en Irak e con Tarik Aziz (nesteoriano de orixe) prexo ou se cadra morto, prodúcese a circunstancia farorábel á ofensiva vaticana en Oriente.Non, ao doutor Ratzinger non lle falta fineza. Fáltalle aos bispos españois, sempre tan bouzáns, que queren perseguir polas súas ideas a Torres Queiruga.

quinta-feira, junho 11, 2009

O pirata Willy Deville


Na súa páxina web enterámonos de que o noso benquerido e admirado Willy Deville vai estar un tempo retirado dos escenarios, polo tratamento que require a grave enfermidade que padece. Seguro que non se trata dunha doenza da alma.
Todo o noso ánimo para este poeta, compositor, trobador, mariñeiro e arraiano de proa, que promete voltar en pouco tempo para sorprendernos de novo coa súa enerxía vital e coas súas melodías de encrucillada, entre a Illa do Tesouro, a raia seca dos EEUU, Pitoes da Junias e o deserto de Kandahar.
Como homenaxe ao bardo vai a audición do vinilo de Mink Deville co que nos agasallou non hai moitos anos o doutor Boullosa e que gardamos coma un tesouro da cripta segreda do castelo da Chaira de Amoroce.
Seguiremos informando.

terça-feira, junho 09, 2009

Premio Roberto Vidal Bolaño ao Instituto de Estudos Miñoranos

Os nosos parabéns ao IEM, todo un referente para os arraianos da raia seca, polo traballo que desenvolveron ao longo destes dez anos e que lle valeu o VI premio Roberto Vidal Bolaño. O xurado da sexta edición deste premio das Redes Escarlata concédelle a distinción ao IEM, unha entidade con sede en Gondomar que destaca especilamente por divulgar a cultura e o patrimonio natural, histórico, artístico, arquitectónico, etnográfico e lingüístico do Val Miñor.

O IEM, que preside Carlos Méixome, botou a andar no ano 1999 co obxectivo de fomentar o coñecemento, a conservación e o respeito polo patrimonio miñorano. Destaca o seu carácter independente, que lle permite contar co consenso das diferentes forzas sociais, culturais, económicas e políticas, unha independencia e actitude arraiana que combinan de xeito maxistral coa salvagarda da identidade e do idioma galego.
O acto de entrega do VI Premio Roberto Vidal Bolaño das Redes Escarlata vai ser o 20 de xuño no auditorio Lois Tobío.

O oráculo de JJ Moralejo

Epístola de Leire Pajín a los feligreses de Babia, capítulo I, versículo 1: «Hermanos y hermanas: Os sugiero que estéis atentos al próximo acontecimiento histórico que se producirá en nuestro planeta: la coincidencia en breve de dos liderazgos progresistas a ambos lados del Atlántico, la presidencia de Obama en Estados Unidos y la presidencia de Zapatero en la Unión Europea en tan solo unos meses».
La repajinera y repajolera epístola venía ya felizmente precedida meses atrás por la de José Blanco a los parroquianos de Las Batuecas, también capítulo I, versículo 1: «Hermanos y hermanas: me he resistido en estos últimos meses a confesar públicamente mi simpatía hacia Barack Obama para no interferir en lo más mínimo en el proceso de elección del
Partido Demócrata». Y no hay duda de que esa abstención militante de nuestro paisano pudo haber contribuido, y mucho, al triunfo de Obama, compareciente ante sus electores sin nada que explicar o disculpar...
Aquella estrella que vieron Melchor, Gaspar y Baltasar, aquellas grandes señales con que se anunció que nacía el moro Abenámar, el Nostradamus completo y encuadernado en pasta, la zarza que ardía y no se consumía, el Faraón soñándose vacas gordas y vacas flacas y José poniéndoselas claras, la trompetería toda del Apocalipsis, la sección de pronósticos del Zaragozano y de O Gaiteiro de Lugo y todo cuanto se quiera añadir de presagios, profecías y mánticas varias se nos quedaría corto para anunciar el inminente acontecimiento histórico que, si Pajín no se me cela, yo elevaría al rango de acontecimiento galáctico, cósmico... al nivel, por ejemplo, del aerolitazo que dicen que clausuró el Parque Jurásico.
Pero, claro está, el aerolitazo fue una macrocatástrofe, mientras que la conjunción del astro Obama con el astro ZP puede ser un segundo Bing-Bang en el que Obama pondrá el Bing y ZP pondrá el Bang, todo fifty-fifty, para inaugurar milenios de beatitud cósmica, con la constelación de Bush-Aznar por fin reducida a agujero negro, negrísimo, y con Leire Pajín ascendida a nueva Estrella Polar, guía y alivio, puerto y seguro de caminantes, navegantes, militantes, votantes... El palabro para ese ascenso tan guay es catasterizada, que, si os suena borde, peor os sonará si os digo en román paladino que doña Leire acaba estrellada. En cambio, si os la catasterizo, os la pongo a la par con nada menos que Andrómeda, Orión, Pegaso...
En fin, hermanos y hermanas, felicitémonos los unos a los otros y a las otras y las otras a las unas y a los otros, y con la mirada espetada en el horizonte estemos atentos a no perdernos la conjunción inminente de estos dos astros, Barack y José Luis.

segunda-feira, junho 08, 2009

Nova web

Xa está na rede a páxina web da nova curtametraxe da nosa colaboradora e amiga, a realizadora celanovesa Xudit Casas: www.sobreamortedobieito.com

quarta-feira, junho 03, 2009

terça-feira, junho 02, 2009

Morrissey: Sangue irlandés, corazón inglés

Como di o doutor Boullosa no seu caderno de bitácora http://kaputmagazine.blogspot.com/ a ver onde está o equivalente español no mundo da canción a esta bomba de canción que podedes escoitar no seu blog.
Sangre irlandesa, corazón inglés, de ésto estoy hecho. No hay nadie en la tierra que me atemorice y ningún régimen puede comprarme o venderme. He estado soñando con un tiempo en el que ser inglés no signifique ser dañino y permanecer junto a la bandera no me haga sentir avergonzado, racista o parcial. Sangre irlandesa, corazón inglés, de ésto estoy hecho. No hay nadie en la tierra que me atemorice, y moriré con ambas manos libres de ataduras. He estado soñando con un tiempo en el que los ingleses estén asqueados hasta la nausea de los laboristas y los «tories» y escupan sobre el nombre de Oliver Cromwell y denuncien a la línea real que aún le rinde pleitesía y se la rendirá por siempre. (Traducido polo Doutor Boullosa, membro fundador da SGAE e da CIA)

segunda-feira, junho 01, 2009

Wilcollonuda noite de Jameson e música arraiana

"Sempre que bebes irish whiskey cagas así..." Rebluessssssschofgggfff. Wilco caleidoscopio e arraiano. Encricullada de estilos e influencias. Xa se sabe que non somos un medio acreditado. É vox pópuli. Pero xa temos unha bici para ir fardar por eí nas roldas de prensa e na cobertura da información cultural. Por fin somos frikis e atracamos esta noite no porto de Nova York. Anos 20. Coma o Churchill de Bande, con palillos roídos no peto do chaleque para emprestarlle a calquera que os precisara. Gafas de pasta dos anos 50. Tupé. Os arraianos é o que che temos, boneca. Jazz nas entranas e melatonina con Jameson no bulbo raquídeo, puto nome bíblico, con algo de cervexa galesa nos beizos do cú. Nada de descontrol. Todo en gaélico americano. Demasiado ensaiado. Música cun pé na terra e pianola da Collona na canella de Oregón. Visitamos a John Ford e facémolo a través duns Wilco ás veces excesivamente correctos pero sempre potentes e auténticos. Voz propia. O caso é non se mancar, que lle din os nenos de xeonllos esgazados ás taberneiras do colexio de monxas, putas reintegradas. Ao picadiscos Fon, que anda de Harlem en Harlem trala horta ecolóxica perfeita, xa lle agradecín a noite compostelá coa que me sorprendeu, que case non dou chegado. O marqués co seu carro berlina, noite de lúa e pequenos bombóns con pedras de praliné. É o que che ten vivir na capital. Puto calor. Os Wilco no barrio de San Lázaro. Festa da unlla negra. Empezan o concerto antes de que o público se sente. Teñen moitas caras estes cinco músicos. Poliédricos. Virtuosos. Son uns profesionais os tipiños estes, pero ningún dos fans que deixan as palmas emocionadas en youtube e algunhas arrítmicas percusións no calor do auditorio, me soubo dicir aínda de onde eran os wilcollonudos estes. Jeff Tweedy é o xefe. Nótaselle. Os outro son bos músicos pero algo perfectos e comerciais de máis. Calcetíns vermellos toca a guitarra coma os anxos o laúde. Moita enerxía desprenden as melodías que van collendo de aquí e de acolá, da banda de laíño e de lestrove, peneirando todo con moito agarimo. Tonterías, chaval. Criticos musicais non saben de ná. Os Wilco parecen uns tipos sacados da tenda do Juliño da Ramallosa, en plan bebedor profesional e salvando as distancias. Polo menos dan o pego. Teñen callo da barra no cóbado. Beben licor café en Oregón e séntalles ben. Non pode ser. Cheiran a fume de tabaco. Cinco auténticos arraianos do outro lado do auténtico, con Thomas Jefferson nas veas, que por certo seica non é o nome dun novo grupo de rock, e algo de Fletwood Mac no espello. Finais psiquedélicos e unha guitarreira diarreica pero precisa e cirúrxica ás veces. Teclados mamut. Batería explosión. Baixo yoyó. Guitarras rurais e voz que varía de cor. Xa teño ganas de ver o novo dvd da banda esta, que seica xa anda por aí. Estou canso e quero ir durmir, pero non dou. Atentos á rede. Seica sacan disco. Débense fotos. Xa. Pero están algo movidas. Sempre que me bebes acabas así, meu queirdo Jameson. Boneco. Cagándoa outra vez. Non sabes o que dis... non sabes de música. Non eres guai. Pero os Wilco cumpliron a súa misión primixenia: ensinaron as súas oito caras e rebentaron ao numeroso público que se achegou ao placio de congresos de Santiago. Algo máis claro: http://www.wilcoworld.net/

O xefe sobre Sastre e Pradera

Madrid parecíame pequeno, nos días da miña mocedade. En círculos comunistas, e mesmo fóra deles, falábase moito de Javier Pradera. El era un activista procedente dunha familia de dereitas e clase alta e dicíase ser mesmo neto de Víctor Pradera que anda na historia do carlismo. Lembro moi ben a impresión que me produciu a súa primeira detención e encarceramento. Ninguén sabía entón quen era Federico Sánchez e mesmo que tras ese nome figuraba o Jorge Semprún que movía os fíos da clandestinidade do PCE en Madrid. Pero todos sabíamos de Javier Pradera a quen algún chamaban Aviraneta coma o conspirador de Pío Baroja. Outra figura, ben admirada e aprezada, do PCE madrileño dos meus días mozos era Alfonso Sastre. Visiteino algunha vez no seu pisiño do Barrio de la Concepción, a tiro da pedra da praza de touros de Las Ventas. El había de lle dar vida fantástica a aquela zona inventando un relato cuxo protagonista é un vampiro que fai o seu paverísimo traballo pola Carretera Aragón, onde estaba o moi fedorento Cine Aragón, estrado, de pédebas de xirasol. Alén de teórico marxista e dramaturgo, Alfonso Sastre estivo á cabeza dunha operación que lle amargou a vida a Franco e a Fraga Iribarne, o seu ministro de propaganda. Quero decer que foi Sastre o que redactou e fixo circular a famosa "Carta dos Intelectuais" na que se protestaba principalmente polas torturas da policía na represión das folgas de Asturias, con especial mención dos maus tratos ás mulleres. A protesta diu a volta ao mundo e serviu para que moitos intelectuais desen a cara e fosen ben identificados como opositores ao réxime. Sastre demostrou ser un estratega temíbel e a aquela carta seguiron outras de moito menor efecto.-¡Estoy en la calle! - díxolle Torrente Ballester a Sastre ao se ver privado das súas prebendas franquistas despois de asinar a carta dos intelectuais. -¡Bien venido!- parece que lle contestou o dramaturgo. Logo despois, Pradera e Sastre marcharon do PCE. O primeiro pola banda de Laíño en dirección á casa confortábel do PSOE. Pola banda de Lestrove marchou o segundo, exiliándose por razón políticas en Euskadi, até onde o seguiu o moi madrileño José Bergamín. Foi entón cando os medios de comunicación e os ponentes oficais e para-oficiais intentaron borrar o nome de Alfonso Sastre do mapa cultural de España. Non poden: unha e outra vez se produce o regreso de Sastre en forma de texto ou discurso literario ou teórico ou en forma de compromiso político. Milagreiramente, as figuras públicas de Javier Pradera e Alfonso Sastre acaban de conversar de novo. O caso é que Rubalcava (non sei se se escribe así) e o goberno do cal forma parte ordenaron invalidar a candidatura Iniciativa Internacionalista- Solidaridade dos Pobos (II-SP) movilizando a abogacía do Estado e a Fiscalía Xeral a cuxa cabeza se encontra un Conde-Pumpido ben coñecido nos círculos galegos de excombatentes de 1968. Tratábase de demostrar que tal lista para as eleccións europeas estaba contaminada de "terrorismo" e, tras dun fallo disparatado do Supremo, o Tribunal constitucional restaurou II-SP na legalidade.E ben, a persoa próxima ao partido do goberno que máis insistiu, directamente e a través de El País, en defender a lelicitude da "Lista de Sastre", que é tamén a que inclúe sete candidatos galegos, foi Javier Pradera. En círculos maliciosos da política de Madrid, cidade que me segue a parecer pequena algunhas veces, especúlase coa idea de non se tratar dunha re-conversión de Javeir Pradera á esquerda xenuína senón de algo moi simple: unha conspiración contra Rubalcava ao que algúns queren fóra do goberno. En todo caso, se os feitos citados tiveran lugar digamos que en Francia, o ministro do interior espancado polo Tribunal Constitucional sería posto na rúa polo primeiro ministro. Aquí non houbo destitucións nin dimisións.