quinta-feira, fevereiro 11, 2016

O santuario do Principio do Mundo (e xa vou vello)

O dia do nomenamento do Arraiano Maior da Raia Seca a Isaac Alonso Estraviz, o autor repenica as campás máxicas do Xurés e confirma, agora si, que vai vello que nin diolo porque os amigos comezan a lle pedir prólogos para os seus libros...

O santuario do Principio do Mundo


Nunca fun moi amigo das virxes, aínda que debo de recoñecer que hai algunhas ben simpáticas. Entre as máis bonitas están as do Cristal, a Peneda, Aparecida, Eufemia, a das Maravillas e a do Viso e tamén a Clamadoira. Pero sobre todas elas amo incondicionalmente á Nossa Senhora do Xurés. Ámoa de contrabando, cunha mestura de devoción mariana e panteísmo precristián, mesmo dende algo antes de nacer na casa escola dos Mociños, a aldeíña arraiana que se ergue entre o Río Deva de Moralejo e a Serra do Leboreiro de Ferrín. Conste pois que son mariano só por obra e graza das nosas virxes do Principio do Mundo.

Coñecín ao Lamela moito despois de terme desvirgado tocando as campás coa Virxe do Xurés, quen me abríu a codia impenetrable dos carballos do seu adro, acabado de chegar eu de Dublín daquela, xa feito un chavalín. Sen sabelo aínda, escorrentei os malos espíritos e as bruxas dende o campanario máxico do santuario, percutindo coas miñas mans sobre as vellas campás, inocente de min, o ritmo telúrico dun atardecer de verán con cheiro a lume, invocando aos mortos. E dende aquil outeiro vin pasar a todos os que andaron antes ca nós polos vellos camiños. Dende a noite dos tempos apareceron os primeiros poboadores e os invasores romanos facendo a Vía Nova. Desfilaron os caciques de antano e os de agora, rodeados de plumas. Vin tamén a sarracenos con rabo e aos cregos repisando a fartura baixo o voo das águias xigantes. E espertei de súpeto co estrondo do helicóptero dos incendios, de onde baixou meu irmau cun libriño.      

"El Xurés y sus misteiros" era o título. Despois descubrín que o escribira un arraiano entusiasta con ollos de druída chamado Xosé Lamela Bautista, que mesmo ía chegar a xefe de clan dos Lobios. Devorei aquel texto no medio da noite, coma unha víbora fuciñuda famenta de estirpe, na casa do Adoufe, en Muíños, onde estivera a consulta do Abades, o médico de Mugueimes. E entendín todo de vez, nunha revelación tibetana, na compaña dun mosquito vampírico con bigote de francés e estilete de puta que morreu estampado entre as páxinas 12 e 13, do que conservo aínda a mancha do meu propio sangue purificador naquel bendito libro baixado do ceo que debera ser texto de obrigada lectura nos colexios da contorna.

Despois de varias mortes e resurreccións inconfesables, chégame este novo libro que agora vostede comeza, con mal criterio, por onde se principian os cestos. Chega en pdf no medio dunha noite de invernía, entre o Formigal e a Panticosa, na mesma Raia Seca dos Pirineos de Aragón. Polo remitente intúo que é cousa seria. Xa algo me anunciara. Lamela acaba de pairir un texto exquisito, feito a base de amor e traballo investigador, incorruptible madeira de carballo xuresiano, coa que se fixeron os únicos barcos invencibles, lendas contadas por ursos e serpes voadoras e mesmo un chisco de marianismo ilustrado, que tamén o hai, combinado con imaxes poderosas e unha erudición tan rigorosa e reconstituínte coma un caldo galego en Anayet. 

Novamente posuído polos meus mortos, paso a noite sen durmir. Leo mentres o vento zoa contra as xanelas e sinto a caída da neve seca sobre a miña alma. O malo é que o druída me encomenda a min, un pobre panteísta na procura do Tao, o prólogo destoutra alfaia imprescindible nos andeis dos máis prezados xuresólogos e arraianos. Fóra a alma, son mesmo un oso lambón de meles alleos, un choto, como lle din por eiquí, ou mesmo un xabaril zoupón que agora descende a rolos pola neve neste amencer pirenaico no que podo escoitar aínda, dende eiquí, os ecos das miñas máis recentes badaladas no alto do campanario do santuario do Principio do Mundo, na compaña dunha india de Vilaméa, o mesmo día que nomeamos Arraiano Maior da Raia Seca a Isaac Alonso Estraviz e aos amigos do Fontefría e do Núcleo de Estudos e Pesquisas do Castro Leboreiro. Daquela o Lamela non puido estar. E agora entendo o porqué. Andaba a argallar.

Beizóns, meu caro amigo. Graciñas por esta delicia desfronteirizante e reveladora. E vós, pobres incautos, deixade estas lerias de contrabandista arraiano e desfrutade xa dunha vez deste agasallo do Lamela para nós e para os fillos dos nosos fillos. Para que saiban de onde veñen cando estean perdidos, ou case. Para que escoiten tamén os sinos, dende calquera lugar do mundo, das únicas campás que poden escorrentar co seu badalar todo o mal do mundo. Só nos queda agora saber escoitar e transmitir as vibracións deste repenique telúrico e transformador que nos chega dende o máis fondo de nós mesmos, da man da historia, da lenda e do mito. Silencio. Escoitai como cae a neve sobre as campás máxicas do santuario do Principio do Mundo.  

Aser Arraiano, entre o Pirineo e o Xurés. Febreiro de 2016.