Traballos e días de Francisco Leiro. E fin.

Un podería estar gravando a Leiro eternamente... Seino ben. E non só porque sexa o artista galego con maior proxección internacional, ou por ter ficado hipnotizado polo ritmo dos seus lugares de traballo, nese triángulo máxico que trazamos entre Cambados, Madrid e Nova Iorque, senón tamén por ser un artista auténtico e pouco dado ao exhibicionismo, un currante, un autónomo, "o derradeiro sobrevivinte dunha etapa heroica da escultura que xa case non existe", en palabras do escultor vasco, Txomin Badiola. Imos aproveitar que Leiro dorme, nesta iamxe no metro de NYC, soñando con Cambados, para dar esta obra, xa por fin, por rematada... Fixádevos ben que Leiro sempre semella unha escultura do propio Leiro, mesmo así, en branco e negro. E non falamos só do poder das mans, que diría Ramón Rozas...

Nalgún fragmento do proxecto documental, Leiro di que chega un momento no que hai que dar as obras por rematadas. Non porque as rematemos realmente, pois iso nunca acontece, senón porque hai que deixalas en paz e dalas por rematadas, chegado o momento, se non queremos correr o risco de nos converter nun eterno Sísifo Confuso... Para non meternos de cheo nese purgatorio sen saída no que nos metemos cando perdemos a perspectiva...

Así que despois de case cinco anos de traballo documental arredor do proceso creativo de Francisco Leiro, damos por rematada o asalto á intimidade cotiá este artista internacional, coa estrea o vindeiro 15 de novembro en Bilbao, na 60 edición do prestixioso Festival Zinebi, da segunda parte desta obra cinematográfica, titulada "O Purgatorio", un documental que forma parte do ambicioso proxecto de indagación audiovisual que principiabamos hai anos, mellor non pensar nin cantos, e sen saber moi ben nin onde nin como podería rematar aquilo. Un proxecto que denominamos xenéricamente "Traballos e días de Francisco Leiro", cuxa primeira peza audiovisual deu en chamarse "Sísifo Confuso", estreada en Londres a carón de Piccadilly, e que xa circulou por varios festivais e cuxo proxecto fotográfico mesmo participou en eventos como o Hay Festival de Segovia. 

Cando se fai un camiño tan longo, incerto e duro coma este, e curiosamente sen "apoio oficial", hai que agradecerlle a moita xente o agarimo e a inestimable axuda, dende o núcleo duro e cerne do proxecto, con Lois Codias e Plácido Romero na espeteira, até Leiro e o seu clan e, por suposto, tamén á miña propia familia, que desfruta das miñas ausencias...

Hai que lembrar tamén aos artistas convidados que nos puxeron a casa patas arriba, chegados dende Berlín, Colombia e Vigo, con Lucía Martínez, Mario Burbano e mesmo Amara ao timón, xunto con Mariana Romero, que foi quen de seguirnos por Brooklyn, Chinatown e Coney Island neste particular peregrinar polo Purgatorio Leiriano, e axudarnos a darlle forma a esta tola e fermosa idea, que nos foi levando a novos proxectos expositivos e editoriais, coma os que fixemos grazas ao apoio de Afundación e a Deputación de Pontevedra. 

Por suposto que tamén temos que darlle as grazas a Alejandro Caporale, Luis Boullosa, Lisardo e Guillermo García, Txomin Badiola, Antonio Murado, Xosé Vizoso, Nacho Santás, e a todos e todas as xornalistas que deron conta deste proxecto en diversos medios públicos e privados. Sería imposible mencionalos un por un sen colapsar a rede, así que as nosas beizóns para todos e todas.  Obrigado.

En breve deixaremos esta pequena grande obra audiovisual no aire, para que quen queira poida visitala e entrar así na intimidade cotiá dos lugares de traballo de Leiro. Asistir ao seu proceso creativo, pois nunca antes un equipo de rodaxe se adentrara de xeito tan intenso nos seus obradoiros. E así damos, por fin, esta obra por rematada. "Xa falei de máis", confesa o artista de Cambados no documental.

Pois nós tamén falamos de máis. Imos calar xa para deixar que fale a obra e seguir coa biografía do silencio. Preparando novos traballos audiovisuais, argallando novos proxectos, e comezando longos camiños cun pequeno paso, cunha palabra nunha paxina en branco que aínda non sabemos a onde nos vai levar co seu amor, agarimo e paixón. Veleiquí a maxia da vida. Aos seus pés...