Oriente Natural

Xa sabedes que somos do Principio do Mundo, no lonxano oeste arraiano, pero falamos agora dunha interesante iniciativa política que podería promover o desenvolvemento futuro dos nosos irmaus raiotos orientais. O ideólogo da historia é un arraiano chamado Xosé Benito Reza, na foto con Touriño e Vázquez.

La Xunta promocionará el turismo de montaña en 21 municipios ourensanos

La puesta en valor de las cumbres de la provincia comenzará con diez millones de euros
Inician el proceso para declarar Trevinca y el Macizo Central como parques naturales

Artigo de M. Ascón na Voz de Galicia (Ourense)

La administración autonómica ha iniciado el proceso para crear dos nuevos parques naturales en la provincia: Pena Trevinca y el Macizo Central. Estos dos espacios se incluirán en una red para la promoción del oriente ourensano como destino de turismo verde en la que además se incluyen el parque de O Invernadeiro y el de la Serra da Lastra, así como el Bidueiral de Montederramo. La red, que se denominará OMOR (Ourense Montaña Oriental) afecta a 21 municipios, los de las comarcas de Valdeorras, Trives y Viana, además de los concellos de Castrelo do Val, Laza, Maceda y Montederramo. Para la puesta en marcha de OMOR la administración autonómica destinará en principio diez millones de euros. Con este dinero se financiará la recuperación de patrimonio -instalaciones industriales fuera de uso, centrales hidroeléctricas, enclaves mineros y pueblos abandonados-, la creación de centros de recepción y atención a los visitantes y la definición de una red de senderos e itinerarios ambientales para completar la oferta de actividades. La selección de los proyectos concretos se consensuará con los municipios afectados. Fuente de riqueza La presentación de OMOR tuvo lugar ayer en A Veiga y fue protagonizada por el conselleiro de Medio Ambiente, Pachi Vázquez, y por el presidente de la Xunta, Emilio Pérez Touriño. Esta red fue presentada por el máximo responsable de la administración autonómica como una herramienta de reequilibrio territorial. «Esta zona vive un proceso de avellentamento poboacional, de desertización e de despoboamento», dijo Touriño, que añadió que «facer fronte a esta situación e contribuir ao futuro deste territorio e ao seu desenvolvemento socioeconómico é o propósito do plan». El presidente de la Xunta explicó que el oriente ourensano tiene un «auténtico tesouro» en términos de patrimonio natural, con cuyo aprovechamiento se podrían generar nuevos empleos y crear las condiciones para evitar la actual despoblación que sufre esta zona de la provincia ourensana.El conselleiro de Medio Ambiente destacó en su intervención la importancia de crear una imagen de marca para los espacios montañosos del oriente ourensano puesto que, según dijo, «os 21 concellos cada un polo seu lado non acadarían nada». Además, el área del OMOR tiene unas características muy diferenciadas en términos de patrimonio natural a cualquier otra de Galicia. El aprovechamiento de estos recursos de una forma sostenible se realizará a través de la creación de una red de equipamientos turísticos y didácticos. Iniciativa privada La puesta en marcha del OMOR pretende crear las condiciones que eviten la emigración de los actuales habitantes del oriente ourensano e incluso conseguir la vuelta de los que un día se vieron obligados a marchar. Para este objetivo es esencial, según explicó el presidente de la Xunta, que las medidas que articule la administración autonómica vayan acompañadas de una iniciativa privada potente que ayude a completar la oferta turística. En este sentido, uno de los principales objetivos que se marca la Xunta al crear la marca OMOR es poder trasladar a la población local las posibilidades de futuro que se abren en este territorio. La Consellería de Medio Ambiente iniciará también contactos con los 21 municipios de la provincia afectados para consensuar los proyectos específicos a poner en marcha en cada uno de ellos.

Sedioloquere...

Perdidos na serra de Queguas

Dos empleados del Concello de Entrimo se desorientan durante una excursión y aparecen tras 14 horas sanos y salvos.

A.Méndez / OURENSE

No pasamos miedo pero nos preocupaban nuestras familias y el frío, porque no íbamos bien equipados. Nunca pensamos en la posibilidad de perdernos y mucho menos en pasar la noche a la intemperie en medio de la nada. Fue toda una aventura, pero con final feliz, por suerte".Más tranquilo y después de varias horas de sueño reparador, así relataba ayer Juan Carlos Domínguez, funcionario del concello ourensano de Entrimo, de 43 años, la noche que había pasado el martes con su compañero de trabajo, Javier López, de 30, perdidos por la Serra de Queguas.Ambos se conocen desde septiembre, cuando Javier entró a trabajar como becario en el servicio de Arquivo e Documentación del Concello. El martes, Juan Carlos le propuso una excursión a las pallozas de Serra de Queguas para que conociera el entorno y a las 16:00 horas emprendieron camino.La tarde se la prometía feliz, el cielo estaba despejado y todo parecía ir bien. Los dos compañeros accedieron en coche hasta Casa da Moura y después caminaron hasta el enclave de las pallozas. Fue entonces cuando, "encantados" con lo que veían, sobre las 17:00 horas decidieron "seguir un poco más adelante para visitar un dolmen en el Coto Pena da Man" y fue en este segundo itinerario "cuando la niebla empezó a cubrirlo todo y acabamos desorientados", relata Javier, todavía abrumado por el revuelo organizado.Fue a las 18:30 horas, al intentar regresar al pueblo, cuando se perdieron y ya no consiguieron alcanzar el coche, que habían dejado aparcado unos kilómetros más abajo. Una hora más tarde, "ambos fuimos conscientes de que nos habíamos perdido y empezamos a pensar en cómo afrontar la noche allí".La novia de Javier fue la que alertó a los servicios de emergencia a las 20:41 de la tarde, y poco después ya se dirigían hacia el monte en pequeños grupos los hermanos de Juan Carlos y varios compañeros de trabajo para intentar localizarlos.La zona en que se encontraban está bastante apartada, ya en la frontera con Portugal, y los móviles de los dos excursionistas apenas tuvieron cobertura para mandar un escueto mensaje en el que indicaban "nos encontramos bien pero no sabemos dónde estamos". "No llevábamos comida ni ropa de abrigo y a las 22:00 horas se puso a llover y tuvimos que improvisar un pequeño refugio colocando el paraguas entre unas rocas a modo de techo", explicaban ayer entre risas.A las 05:00 de la mañana del miércoles escampó y dos horas después los sorprendió una mañana despejada y pudieron ponerse en camino. Con la luz enseguida se orientaron y tras una hora de caminata llegaron a la zona donde habían aparcado el coche y donde les esperaba la Guardia Civil, miembros de Protección Civil de Entrimo y numerosos conocidos.Final felizEran las 09:00 de la mañana y los dos fueron recibidos como héroes y entre abrazos por familiares y amigos. Superado el susto y después de dormir hasta bien entrada la tarde, empezaron a recibir llamadas en casa de Juan Carlos, y en el hostal Entrimeña, donde se hospeda Javier, natural de Maside pero con trabajo tres días a la semana en el Concello.Se encuentran bien y reconocen que "lo peor fue el frío y pensar en la familia". En el caso de Juan Carlos, que hacía de guía, a esta sensación "se sumaba la de culpabilidad, pues no podía parar de pensar que yo había tomado la iniciativa de salir de excursión".La noche dio para todo y lo único que perturbaba sus amenas charlas fueron "las preguntas de Javier sobre la posibilidad de que nos atacase un lobo", comentaba entre risas Juan Carlos, recordando las explicaciones que ideó durante horas para tranquilizar a su amigo.Los empleados del Concello y el propio alcalde se mostraban ayer sorprendidos por lo sucedido, al comentar que "Juan Carlos se crió en el pueblo y conoce al dedillo estos montes". Sin embargo, ellos no contaban con la niebla y ésta les sorprendió con una aventura "difícil de olvidar".

Esta información foi publicada o outro día no Faro de Ourense.

MANDA CARALLO sen comentario...

só traemos eiquí unha información sobre as burradas promovidas por algúns ecoloxistas famélicos que buscan polémica e algo de espazo nos medios. Xa está ben, señores de fentos, sexamos serios.

Seica tamén hai algo de política polo medio. Un arraiano chamado Ramón, nobre coma un boi que luta nos xulgados, vencerá sobre a cornamenta dunha fiscalía moi interesada na etnografía. Porque neste caso a tradición arraiana caga duro sobre o ecoloxismo supostamente nacionalista e aparvado. Que as chegas sempre se fixeron nesta terra sen a vosa axuda. Beizón.

Publicado no Faro do outro día:

A FISCALÍA INVESTIGA AS CHEGAS DE BOIS

La Fiscalía de Ourense está investigando la seguridad y las condiciones en que se desarrolla cada mes de agosto la "Chega de bois" de Muíños, una fiesta tradicional en la que el año pasado dos animales sorprendieron a los organizadores y embistieron a varias personas del público, que no llegaron a sufrir daños importantes.Fue el propio alcalde de Muíños, Plácido Álvarez, el que dio a conocer la existencia de la investigación durante uno de los últimos plenos del Concello, en el que explicó a sus compañeros de corporación que la Fiscalía ourensana le había solicitado documentación e informes relativos a la fiesta más popular y de mayor repercusión económica del municipio.La polémica se arrastra desde hace años, cuando los colectivos ecologistas empezaron a vigilar de cerca el desarrollo de la "Chega de bois" y las medidas de seguridad que se adoptaban para garantizar la seguridad de los espectadores. Incansable es también su lucha contra este "espectáculo macabro" por el "daño" que según ellos se infringe a los bois, auténticos protagonistas de la jornada.Precisamente, según explicaba ayer el fiscal jefe de Ourense, Florentino Delgado, "fue a raíz de una denuncia de la Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galicia (Adega) cuando se empezaron a investigar los hechos".Por el momento, Fiscalía está instruyendo diligencias de investigación y Delgado Ayuso insistía en que "por el momento no se han detectado indicios racionales de delito". Será una vez cerradas las diligencias previas, cuando un fiscal valore la información de la que se dispone y decida si tiene cabida la apertura de un proceso judicial o se archivan las diligencias.Fiesta sin permisoCabe recordar que la Chega de Bois de Muíños, una de las fiestas más populares del verano en Ourense, se celebra todos los años sin permiso de la Consellería de Medio Ambiente ni de la Subdelegación del Gobierno, pues el alcalde siempre ha manifestado que prefiere pagar una multa a la Administración que renunciar a esta tradición.La principal preocupación de los grupos ecologistas, además del "posible maltrato animal", es el recinto en que se celebra la Chega, un campo de fútbol que, en su opinión, "no reúne los requisitos mínimos de seguridad", lo que provocó la denuncia.

Manuel Lourenzo premiado co Casa dos Poetas

Felicitamos aos membros do Patronato pola súa decisión de concederlle o XXIII Premio Celanova, Casa dos poetas ao dramaturgo Manuel Lourenzo, "polo seu compromiso en prol do teatro galego e universal, como espello dos problemas sociais e existenciais ós que se enfronta o ser humano".

Lourenzo, membro destacado do colectivo Abrente, que naceu vencellado á Feira de Teatro de Ribadavia, é un dos fundadores do teatro galego contemporáneo e hoxe constitúe un referente en todos os eidos da actividade teatral, xa sexa actuando, dirixindo, producindo, ensinando, teorizando ou creando textos teatrais. Textos soberbios, clásicos e contemporáneos, sempre comprometidos e que nos obrigan a reflexionar, textos complexos e con fondura coma Contos Troianos, que tivemos o pracer de coñecer nunha moi recomendable montaxe que hai unhas semanas estreou na Sala Yago de Santiago.


A honestidade intelectual de Lourenzo tamén é indiscutible, tan indiscutible coma a súa traxectoria de máis de corenta anos facendo teatro, cine e televisión dende Galicia; en defintiva, facendo país.
A ver se algún día podemos presenciar algunha das súas montaxes teatrais en Celanova.

Celanova sempre foi terra de xudeus

Como descendentes do mellorciño da estirpe xudaica arraiana cun par de parafusos arabescos rosendianos espetados na trabe de ouro, os irresponsables deste CADERNO ARRAIANO queremos dar conta dunha nova que se vía vir dende había tempo.
Estaba claro que o primeiro xudeu documentado en Galicia, no ano 1.044, tiña que ser de Celanova. O resto eran indocumentados, sen papeis, ilegais, fuxidos, arraianos: os nosos antergos.
Abraiados porque a nosa intuición non coñece límites, a noticia publicada o outro día na prensa só confirma algo ben sabido pero que só diciamos na intimidade, polo medo que nos foi transmitido de xeración en xeración.
Pero xa nolo dicía o demo... que eramos un crisol de culturas, froito da persecución, do abandono e do ecelcticismo máis fronteirizo.
O que está claro é que eran ben mellores os xudeus de hai mil anos. Entre os de hoxe hai poucos que merezan compartir o noso fogar arraiano...

Polos planaltos do principio do mundo

Inesquecible xornada cos amigos do Crasto Laboreiro e co profesor Isaac Alonso Estraviz e maila súa dona, antes das Xornadas de Historia Local que organizan todos os anos os compañeiros do Centro de Estudos e Pesquisas Montes do Laboreiro. Veleiquí un dos principios do mundo para nós, que somos contrabandistas arraianos, arroutados, panteístas, intelectuais sen palestra e laboriosos apicultores e facedores de revistas.

Homenaxe Galega a Isaac Díaz Pardo

De ben nacido é ser agradecido...
A Galería Sargadelos de Ferrol acolleu a presentación ante os medios do libro Isaac Díaz Pardo. Homenaxe galega, editado pola asociación cultural Fuco Buxán e coordinado por Rosa Méndez Fonte.
Esta obra pretende afondar no coñecemento da traxectoria vital de Isaac nas súas múltiples vertentes: artista, industrial, escritor, ceramista, conservador, editor e libertario comprometido con Galicia e a coa súa cultura. Consta de 260 páxinas, ilustracións e fotografías e recolle colaboracións de Camilo Díaz, Manuel Aznar, Xosé Neira Vilas, Euloxio Ruibal, Fernando Salgado, Fermín Bouza e Andrés Varela, Eva Veiga, Xosé Leira, Jose Viale Moutinho e Rosa Méndez
A presentación oficial do libro terá lugar o 2 de marzo trala cea e homenaxe que lle van render os de Fuco Buxán ao Sumámonos a esta homenaxe e felicitámolos pola iniciativa...

Se houbera máis Isaacs en Galicia, dez ou vinte aínda que só fora, outro galo cantaría neste país, que sempre foi especialmente ingrato coas persoas verdadeiramente xeniais e brillantes. E que viva a mediocridade...

Saúde Isaac, e non afrouxes!!

Lembranzas do Furriolo

Este potente mural de X. Vizoso no Alto do Furriolo (entre Xinzo en Celanova), promovido polo Colectivo Arraianos, foi definido por Isaac D. Pardo coma un berro no medio do monte.



Ben definido. Sobran as palabras.

As fotos son do Américo, Irmau Arraiano do Crasto Laboreiro

En apoio de Dionísio Pereira

OS ARRAIANOS POLA LIBERDADE DE EXPRESIÓN

O historiador Dionísio Pereira comparece hoxe no xulgado de paz de Cerdedo para responder por unha frase incluída nun libro sobre a represión franquista na zona. A familia do ex alcalde de Cerdedo, Manuel Gutiérrez, antigo xefe da Falange local, esixe que se retracte e unha indemnización por danos e perxuízos. "Nin quiero nin podo retractarme, porque está en xogo a dignidade das vítimas".

Asinamos e apoiamos este MANIFIESTO da Asociación Ecoloxista e Cultural de Terra de Montes “Verbo Xido”

A todos e a todas:
A transición á democracia, que escomenzou coa morte de quen encabezara o golpe fascista que puxera fin a IIª República, non rematou coa entrada en vigor da vixente Constitución nin coa sucesión de eleccións e relevos en gobernos (central e autonómicos) e outras institucións. A ferida provocada polo levantamento franquista segue aberta, porque aquel proceso que nos quixeron vender como exemplar non foi máis que un intercambio forzado nunha situación de clara desigualdade. Os resortes do poder seguían nas mans dos franquistas: eles pretendían obter unha cláusula de impunidade mediante o noso silencio, a cambio de poder exercer as liberdades públicas máis ou menos recurtadas.

Pero aquel medo que durante os anos da ditadura pechaba as bocas, non podía por sempre seguir sendo o parapeto protector dos verdugos e dos seus fillos biolóxicos e ideolóxicos. Co paso do tempo, agromou na conciencia colectiva a necesidade de botar luz sobre os arrepiantes acontecementos que comezaran coa Guerra Civil e aínda hoxe rebrotan. Neste punto, a Asociación Ecoloxista e Cultural da Terra de Montes “Verbo Xido”, que forma parte do colectivo “Sinhor Afranio”, implícase na tarefa de colaborar con quen investiga para sacar á luz todo aquilo que nos quixeron agochar.

Para honrar a cantos cerdedenses foron asasinados ou sofriron a represión de calquera xeito por defender os dereitos individuais e colectivos e á República, levamos a cabo a instalación dun monumento na Ponte do Barco (Pedre) na lembranza de dous canteiros asasinados naquel lugar; apoiamos unha iniciativa do BNG, aprobada unanimemente pola Corporación municipal de Cerdedo, de honrar a todas as vítimas da contenda sen distinción con outro monumento –algo que, pasados varios anos, o Concello aínda non puxo en práctica- ; homenaxeamos a un ilustre exilado fillo da nosa terra, Xosé Otero Espasandín; dedicámoslle a edición das Xornadas “Terra de Tod@s” de 2006 á recuperación da memoria da represión franquista e nela percorremos un roteiro dos lugares da memoria e participamos na edición dun libro, titulado A IIª República e a represión franquista en Cerdedo, escrito por Dionisio Pereira.Tamén aplaudimos a decisión unànime da Corporación, tomada en abril de 2006, de retirar a rúa dedicada a un ex alcalde franquista, Manuel Gutiérrez, e advertimos do perigo que supuña outro acordo tomado en nadal do mesmo ano polo que, tan só cos votos do PP, revogaba o anterior, provocando o sanguento paradoxo de que un sistema que se quere democrático honre a quen participou no seu esfarelamento.

En pleno retroceso ás cavernas da historia, o atentado contra o monumento de Pedre serviu para advertir dalgo que nós xa sabiamos: os herdeiros do “Caudillo” non se resignan e acontecementos como o protagonizado polo Concello de Cerdedo sérvenlles de combustible.

No entanto, quédanos a forza da palabra e a fortaleza que nos dá saber que defendemos unha causa xusta. Todos escoitamos en voz baixa os nomes dos represores, sabemos de propiedades que cambiaron de donos a punta de pistola e a golpe de multas, de violacións, de testemuñas de asasinatos e de torturas. Co paso dos anos foron morrendo case todos, pero a verdade dos feitos é a mesma. Aos historiadores e historiadoras correspóndelles plasmala en libros e outras publicacións, e así contribuír á tarefa de cicatrizar unha ferida que aínda está aberta, para que a Guerra e a represión se convertan nun capítulo da historia do que apender para que non se repita.

Pero mentres que por escribir nun papel uns nomes, que foron mil veces pronunciados en voz baixa polas vítimas da barbarie e que se sinalan como presuntamente vencellados á represión, alguén poida ser procesado, como acontece con Dionísio Pereira pola frase contida no devandito libro, “Verbo Xido” dará un paso para expresar publicamente o seu respaldo, ó tempo que solicita o de todos aqueles colectivos e persoas que traballan polos mesmos obxectivos liberadores e defendan que a palabra nin mata nin fere.

Pola liberdade de expresión!

En Cerdedo, a 11 de febreiro de 2007

O gran silencio

Non é o Castelo das Poulas, nin moito menos, pero é un mosteiro cartuxo (ou cartuxán) dos Alpes franceses.
Agora xa sabemos que só dende o silencio poderemos ouvir o vento das voces ancestrais...
Phillip Groning xa pode morrer tranquilo despois de facer este documental caralludo.
Escoita as folerpas, a néboa que baixa do monte, o ceo que se move contra as ondas da auga, a herba que medra, as vacas peludas polo claustro, as badaladas do reloxio, a pedra tépeda do verán, a madeira de cerdeira que estrala no lume que arde dentro do ferro...
Un avión que pasa, a paz do xaxún, unha treboada de primavera, a xiada, outro ceo de noite, máis herba e dúas badaladas, o reloxio dos turistas, nenos de branco que xogan na neve e que se chimpan a rolos, a risa, o xantar do domingo, a horta reverdecida, os perruqueiros, o xersei de rombos negros, o liño do xastre de tesoura máxica, o cego visionario que non teme a morte, o pano pendurado que move o vento do refectorio...
Escoita o zoar dos libros nas estancias dos monxes, a caligrafía medieval dun libro de canto, o recollemento dun cuarto ascético e acolledor, empotrado, a gota de auga sobrer auga, o eco do silencio, a palangana que roda na pedra, o vento do xeo, os cánticos gregorianos no cumio do monte e mailo ceo a chamar por nós...
Case tres horas de pura beleza cinematografica, poesía visual, o son dunha paz austera, o ritmo da vida e a harmonía da disciplina.
Corpo e espírito agroman coma unha enredadeira na horta do mosteiro, na esquina da cociña, no refectotrio, no catre empotrado, na oración, entre as estrelas e o fondo das fervenzas. A cona santa contra as parvadas dos que din saber algo de cine. Redonda, soberbia creación. Paciencia. Demasiado pronto, dicían os monxes. 16 anos despois. Beizóns á tradición ascética da orde cartuxa, á natureza e á intelixencia do cineasta alemán, por facernos partícipes da paz dos que renunciaron a todo para estar cos deuses.

A historia continuará coa próxima entrega do Gran Silencio dende o mosteiro arraiano do alto de Penagache, con banda sonora de Sangre Cavallum e Megalito Sound System, tocando piano entre as antas e as chairas do Couto do Corno Dourado.

Homenaxe aos represaliados polo franquismo

Volverlles a palabra é o intento de lles render unha solidaria e conmovida homenaxe a todas as mulleres e homes que foron represaliados pola ditadura franquista por pensar e vivir libremente nun país que comezaba a nacer.


"Xa non está na nosa man devolverlles a vida nin liberalos dos anos de prisión, nin impedir aldraxes e calumnias, pero está na nosa man, aínda que tarde, evocar a súa verdadeira voz, facelos falar desde a súa dignidade. O presente volume está de cheo nese compromiso de volverlles a palabra a todos aqueles que non puideron falar, e sobre todo, a aqueles que decidiron falar, pagando, tantas e tantas veces, un duro prezo, o que impuña a barbarie franquista. Conscientes deste compromiso, Baldo Ramos e X. C. Domínguez Alberte non repararon en esforzos para que un número importante de voces de hoxe se xuntasen, nesta tribuna da dignidade civil, para volverlles a palabra (simbolicamente cando menos) a miles e miles de homes e mulleres que para moitos de nós, están na raíz dos nosos mellores compromisos cívicos"




Texto de Xesús Alonso Montero no prólogo deste libro, que xa está a venda nas librerías

Seguiremos a fodere...

que foi como dixo White Pomba ao final daquela primeira entrega da nosa longa e lisérxica travesía arraiana...

Porque tralo merecido descanso que nos tomamos estes meses (era preciso parar un pouco e reflexionar, e niso andamos) a Revista Arraianos vai voltar este ano coa forza dos bois piscos que arrincan os marcos da vella fronteira do Penagache e doutras moitas raias imaxinarias que dividen este país a medio facer...

Chegados a esta altura, e xa van seis tiradas, estamos obrigados a manter e mellorar o nivel desta publicacion que foi medrando a cada número. Seguimos a ser arraianos pero estamos en fase constituínte. Andamos a argallar un Consello de Redaccion que vai marcar un antes e un despois nesta xeira colectiva.

O dito... que seguiremos a fodere

Se Celso Emilio levantara a cabeza...

poderia alucinar co acto que organizamos en Andel para presentar o especial da Revista Arraianos
Na foto da esquerda Anxo Angueira, Moncho Nicolas e Aser Alvarez
Na da dereita, Garcia e mailo Leo reinterpretando dun xeito maxistral a CEF

CELSO EMILIO CHEGA A VIGO.Presentacion de Arraianos VI

Arraian@s do principio do mundo:

Tralo pequeno retiro espirutual cos driudas raiotos nos planaltos do Laboreiro pra meditar sobre algunha cousa que xa esquecimos, voltamos agora coa forza dos escornabois pra conquistar Vigo a golpe de palabra e notas musicais, da man de Celso Emilio Ferreiro, protagonista desta entrega da REVISTA ARRAIANOS

A cita vai ser o venres, 15 de decembro, na libreria Andel, a partir das 8 e media da noite,
con Moncho Nicolas na ponte de mando, Anxo Angueira e Aser Álvarez na proa da poiesis, Luis Ferreiro na popa, Mc Garcia en Dios ke te Crew e Leo en... Arremecaghonaaaaaa!!!
Quen ofrece mais por menos?

Reservamos-che o dereito de ad mision...

FESTA DE PRESENTACION ARRAIANOS VI EN COMPOSTELA

Estimados arraianos:

O vindeiro mercores, 27 de setembro, estades todos convidados a festa de presentacion do numero 6 da REVISTA ARRAIANOS: Celso Emilio fai 95 anos.

Vemonos no Pub Garigolo (rua da Algalia de Arriba, en Prisciliano de Compostela) a partir das oito e media da noitinha.

Contaremos coa presenza de Isaac Diaz Pardo, Benedicto Garcia, Baldo Ramos e Aser Arraiano.

E no apartado musical, fliparemos coas actuacions de Garcia, de Dios Ke Te Crew, rapeando maxistralemente a CEF, e Leo Arremecaghona, o cantautor punk, creando hai-cus coa sua distorsion arraiana.

Agardamos vervos e poder tomar uns vinhotes.

Compre ter moito coidado con estes arraianos!!!

Celso Emilio fai 95 anos ARRAIANOS VI

A Revista Arraianos VI xa esta nas librerias e nos puntos de venda habituais, cun numero especial sobre Celso Emilio Ferreiro, con interesantes colaboracions e material orixinal e inedito do poeta de Celanova.

Lugares de venta:
En Celanova, Libreria Abella, Conde e Quiosco Gerardo
En Muinhos, Terradomillo e Supermercado Placido
En Lobios, Quiosco Miguel
En Lobeira, Supermercado As Conchas
En Pitoes das Junias, Taberna Terra Celta
En Allariz, Micalla e Roi Xordo
En Ourense, Livraria Torga
En Santiago, Livraria Palavra Perduda, Couceiro, Pub Garigolo, Casa das Crechas, Quiosco Artico e no Xa chegou
En Vigo, Andel e Meendinho
En Pontevedra, Libreria Michelena
En A Corunha, Libreria Couceiro e Sisargas

MONUMENTO AS VITIMAS DA REPRESION FRANQUISTA NO FURRIOLO

O artista Xose Vizoso en plena accion de recuperacion da memoria.

Polos represaliados no Furriolo.

Pola dignidade.

Como dixo Isaac Diaz Pardo, veleiqui un berro dramatico no Alto do Furriolo.

Memoria = Xustiza
Esquecemento = Inxustiza.


Beizón a todos os arraianos



Foto: Baldo Ramos, poeta e arraiano maior

Xornadas ARRAIANOS Agosto 2006

Asociacion Arraianos - Terras de Celanova
Actividades Ano da Memoria 2006
75 aniversario da II Republica

Domingo 27 de agosto: Homenaxe aos asasinados no Alto do Furriolo (A Bola)

11:30.- Lectura dun comunicado da Asociacion Arraianos.
12:00.- Recital poetico-musical: Volverlles a palabra, a cargo de Xose Luis Mendez Ferrin, Victor Campio, Manuel Vilanova, Baldo Ramos, Anxo Angueira, Delfin Caseiro, Lois Anton, Xoan Carlos Dominguez Alberte e Vapores das Burgas.
12:30.- Inauguracion dun mural de Xose Vizoso en homenaxe as vitimas da represion franquista no Alto do Furriolo (A Bola).
12:45.- Interpretacions musicais en homenaxe as vitimas da represion.
13:30.- Xantar de irmandade no Furriolo, coa participacion de colaboradores na iniciativa, veciños, descendentes e amigos de presos e represaliados.
Os interesados en participar neste xantar podense anotar chamando ao concello de A Bola.

I Xornadas sobre Represion, Solidariedade e Resistencia Antifranquista
IES Celanova. 28, 29, 30 e 31 de Agosto de 2006


Luns 28 de agosto: Represion franquista nas Terras de Celanova
10:00 Inauguracion oficial das xornadas.
10:15 Mesa redonda: Medo, solidariedade e represion en Celanova.
11:15 Dialogo entre Elixio Rodriguez e Aser Alvarez: A este mataredelo maña.
12.00 Pausa.
A represion: historias de vida
12:45 Dialogo entre Carlos Pereira e Arturo Perez, neto e fillo do alcalde de Gomesende, asasinado no Furriolo polos falanxistas da zona. Celso de Poulo: memoria dun asasinato e dunha familia represaliada.
19:00 Proxeccion dun documental sobre a represion franquista.

Martes 29 de agosto: Consecuencias da represion
10:00 Felipe Castro Perez: A ruptura da convivencia nas Terras de Celanova. 36-39.
11:00 Raul Soutelo Vazquez: As consecuencias da represion para as mulleres do rural.
12:00 David Simon Lorda: Galenos de Ourense, historias de represion, exilio e depuracion.
12:45 Pausa.
A represion: historias de vida
13:00 Dialogo entre Eudosio Alvarez e Cesar Alvarez, o ‘Reinos’ do Viso. A testemuña do avo e a recuperacion da memoria.
14:00 Percorrido pola exposición:
A vida cotia no primeiro franquismo
18:00 Presentación do libro A memoria na escola, por X. Manuel Cid, Xoan Carlos D. Alberte e Raul Soutelo.
19:00 Proxeccion dun documental e tertulia posterior.

Mércores 30 de agosto: Resistencia, memoria e solidariedade arraiana
10:30 Acto de homenaxe a Isaac Diaz Pardo: Represion, compromiso e recuperacion da memoria.
11:00 Antonio Lourenço Fontes: De Tourem a Vinhais, resistencia e solidariedade arraiana.
12:00 Angel Rodríguez Gallardo: Refuxiados e fuxidos nos Montes do Leboreiro.
13:00 Eliana Brites Rosa: O papel da fronteira luso-galaica na questao dos refugiados da Guerra Civil de Espanha (1936-1939)
14:00 Percorrido pola exposicion: O ensino na II Republica
19:00 Proxeccion dun documental e tertulia posterior

Xoves 31 de agosto: Guerrilla antifranquistas, literatura e memoria
10:00 Xesus Alonso Montero e Camilo Dios: Compromiso, resistencia e memoria.
O exemplo de Camilo Dios como membro da Guerrilla Antifranquista Galega.
11:30 Bento da Cruz: Guerrilheiros antifanquistas na Raia Seca.
12:15 Pausa
12:30 X. L. Mendez Ferrin: Compromiso e literatura.
14:00 Clausura oficial das xornadas, coa asistencia de Anxela Bugallo.
18:00 Celebracion do cabodano de Celso Emilio Ferreiro: ofrenda floral e recital poetico no Cemiterio de San Breixo de Celanova.
19:00 Presentacion dun monografico da revista Arraianos dedicado a Celso Emilio Ferreiro:

Celso Emilio fai 95 anos, coa presenza de Maria Sol Lopez e Luis Ferreiro
19:30 Visionado dun documental sobre CEF e tertulia posterior.




Promove: Asociacion Arraianos

Coordinan: Xoan Carlos D. Alberte e Aser Alvarez

Colaboran: Direccion Xeral de Creacion e Difusion Cultural (Conselleria de Cultura), Secretaria Xeral de Politica Linguistica (Conselleria de Presidencia), Delegacion Provincial da Conselleria de Educacion, Concello de A Bola, Concello de Allariz, Concello de Vilar de Santos, Xunta Directiva do IES Celanova, Fundacion 10-M, Fundacion Castelao, Fundacion Celso Emilio Ferreiro e o Ateneo Republicano de Galicia.

FEAR

O vindeiro fin de semana ficara cosntituida, por fin e trala laboriosa redaccion dos estatutos por parte do axente Medulios Petrucio, a F.E.A.R. (medo en ingles) Federacion de Asociacions Arraianas (sur de Galicia-Norte de Portugal.

Veleiqui o inicio dunha nova xeira no movemento arraiano, coa creacion dunha estrutura basica de intercomunicacion, traballo en comun, creacion e posta en marcha de proxectos transfronteirizos.

Ilustracion de Baldo Ramos

Recuperando memorias

Entre o 27 e o 31 de agosto, o Colectivo Arraianos celebrara en Celanova unha homenaxe as vitimas da represion franquista e as I Xornadas sobre Represion, Solidariedade e Resistencia Antifranquista na Raia Seca.
Inauguraremos o Roteiro da represion e un monumento no Furriolo polas vitimas da barbarie. Habera documentais, charlas, exposicions, poesia, musica, investigacions, historias de vida de represaliados e descendentes... Todo para facermos cidadania e contruir un futuro mellor.
O programa de actos xa case esta pechado. Seguiremos informando... pero ide facendo sistio na vosa axenda arraiana para estar con nos entre o 27 e o 31 de agosto de 2006.
Para facer memoria. Para recuperar o pasado e conquistar o futuro.

Ilustracion de Conde Corbal

Fe de ratas: Estamos en crise e debemos reflexionar

Bando de Guerra

Estimados cadernarios, blogueiros, arraianos, ciberamigos e compañeiros/as:

Pedimos desculpas polo abandono deste curruncho durante os ultimos dias. Algun trasno-jaquer nos debe ter enfiados, e por iso evitamos ainda os signos de acentuacion. Os tiles puideron ter a culpa deste repoludo desconflautamento tipografico, pero ninguen acredita en semellante version do acontecido.

Oficialmnete on sabemos que carallo pasa co caderno arraiano, pero descubriremolo e faeremos pagar aos culpables. Temos moi mala hostia e pouco que perder, salvo a honra. Hai unha investigación aberta porque cremos que algún intruso nos está dinamitando a configuración dende o principio do mundo. Imos a por el, sen compaixon, e queremos que o saiba e que pense neste intres: Trágame terra!!! Arggg!!!!

Nos vindeiros dias voltaremos a ciber normalidade

Servizos Secretos Arraianos Non STOP

BLOGOSFERA ARRAIANA

ALGUMAS CONSIDERAÇÓES SOBRE LITERATURA E BLOGOSFERA

Texto no que se baseou a intervenção de Xavier Queipo nas Correntes d’Escritas 2006, em A Póvoa do Varzim

“Quando me convidaram a falar em estas Correntes d’Escritas sobre a blogosfera, pensei que não era a pessoa mais indicada, pois eu não som um bloger, não som um usuário de bloges. Estou-me aproximando dessa idade provecta dos 50 anos e muitos dos avanços tecnológicos passam ao meu lado sem que eu consiga entende-los. Mais este convite actuou como uma espécie de estímulo. Como intelectual não tenho direito, não só a não conhecer, senão mesmo a não compreender um fenómeno actual que está, sem dúvida marcando a toda uma geração. Os portugueses, tão dados no passado à exploração e à descoberta, não podem estar alheios a este fenómeno. Eu, como galego e trabalhador do intelecto (o escritor trabalha com a língua ou se se quer com o sistema de pensamento). Eu passo quase nove horas ao dia diante do ecrã da computadora e som visitador regular de bloges. Quando me propuseram este mote, pensei de contado na teoria de conjuntos e quis pensar a blogosfera em termos de intersecções, uniões, subconjuntos (bloges) e relações entre eles (links, posts/ ligações, espinhas), constituindo redes de relações entre os elementos de tipo unívoco (de um a outro subconjunto) ou biunívocas (de um elemento “a” dum subconjunto a outro elemento “b” e de este elemento “b” ao elemento “a). A união dos elementos de todos os subconjuntos possíveis (é dizer a união de todos os elementos dos distintos bloges) daria lugar ao “Universo” Blogosfera.

A palavra “universo” fixo acordar em mim a ideia de “universo” em termos astronómicos. Se existia um universo, falar podia de estrelas. Cada bloge uma estrela. As estrelas segundo as reacções termonucleares que aconteçam em o seu seio, e os bloges segundo a quantidade de informação que contenham, podem-se dividir em anões brancas (bloges recentes, cheios de energia), gigantes vermelhas (bloges já antigos, com grande quantidade de informação, mais algo rotineiros, coma sem força), estrelas marrões (bloges que se apagam progressivamente, que perdem interesse e visitas). Já logo teríamos os buracos negros (bloges que geram ao seu arredor um campo gravitacional, que atraem comentários de toda parte, que toda a gente consulta e comenta), os bloges sol, arredor dos quais outros bloges subsidiários se alimentam e vivem, sendo estes os bloges planeta, sem luz própria e fazendo a função de repetidores de ondas, ecoando o que acontece em os bloges sol. Hainos de curta duração, bem por desinteresse do que os iniciou ou bem porque foram programados a tempo fixo, como os que se fãs para promover um livro, por exemplo, estaríamos, então, diante dos bloges estrelas fugazes. Também haveria bloges cometa, que passam e deixam um ronsel de informação ou influências, que podem mesmo deixar traças e originar modificações do seu contorno. Há, por suposto, os bloges lua, que ciclicamente movem as marés e as modas, que geram eclipses e aparecem e desaparecem de continuo. E há também, como não, (para isso estão as ligações), galáxias e constelações de bloges que se associam por temas ou afinidades. E não podiam faltar as supernovas, resultado de intercâmbios de energia/informação entre bloges binários, com origem no mesmo nauta ou não. As supernovas, segundo me explicaram nos anos já afastados da escola, som aquelas estrelas que captam matéria e energia de outras estrelas próximas, que actuam como parasitas e acabam por roubar lhe o material tudo ate elas próprias acumular a energia binária. Os links (ligações) actuariam como “buracos de verme”. Em física, os buracos de verme são hipotéticas características topológicas do espaço-tempo, descritas nas equações da teoria da relatividade geral (uma espécie de atalho a través do espaço e do tempo), que é o próprio que acontece com a informação que se move (aparece) entre bloges (que se replicam, que se repetem, que se citam, que se comentam os uns aos outros).

Um pensa que o conceito de bloge é muito novo, pois une palavra escrita com imagens e som. Postos a pensar em termos arqueológicos (paleotecnoantropológicos) os bloges tem os seus antecessores em os diários literários dos escritores entre os que poderíamos lembrar a Franz Kafka, Leon Tolstoi, André Gide ou Anais Nin, por dar exemplos bem conhecidos da literatura ocidental. Más recentemente, o antecedente pódese procurarem bem em as auto publicações (fanzines, jazz poetry com Ferlinghetti à cabeça) ou bem com os “pal pens” das décadas dos anos 60-80 do século XX. Os pal pens ou amigos da escrita, eram aqueles que se escreviam entre eles para se contar as suas vidas, para partilhar experiências, para estar ou sentirem-se menos sós. Intercambiavam também cassetes (sons) e fotografias, diapositivas ou pequenos filmes em super-oito. As características que marcam a diferença – grande diferença som:

a) A imediato da transmissão (o clickwriting); essa demora mínima que faz que o texto chegue ao leitor quando se está produzindo

b) A politopia, ou possibilidade de que uma mensagem, um texto, um bloge esteja ao mesmo tempo em vários (potencialmente muitos) lugares a um tempo, uma espécie de “ubiquidade” da mensagem.


c) A capacidade do “leitor” de modificar os conteúdos (por médio das espinhas ou comentários). O texto não é mais algo estático; inamovível, senão que sofre uma transformação permanente.

d) A possibilidade de seguir um texto em construção, que mesmo pode ser de-construído, em terminologia importada de Derrida, é dizer, descoberto na sua origem, anal içado, modificado e mesmo disseccionado ata encontrar lhe a estrutura; Quantas historias não começam agora como pequenos fragmentos em um bloge, que logo se transformam em livro. Pode-se dizer que, pelo de agora, a maioria dos bloges com ambições literárias, tenham como ambição final a publicação em papel, pois continua a ser o livro (por quanto tempo) um artigo de distinção, um objectivo de reconhecimento, uma obra tangível.

e) O autor pode incrementar a sua presença e mesmo utilizar o seu bloge como médio de auto-promoção, por exemplo, pondo-lhe ao blogge o nome do seu próximo livro, adiantando fragmentos...


f) A possibilidade do autor de “vigiar” aos seus leitores, saber quantos o consultam, de onde e tudo isso em um tempo recorde (pode mesmo traçar a quem fixo o comentário e contestar-lhe, pois tem normalmente o seu endereço electrónico);

g) Alguém poderia pensar que democratiza a escrita: qualquer pessoa que tenha uma computadora pode “publicar” o seu bloge em Internet e chegar aos quatro cantos do mundo, o que se entenderia em principio como democratização, como que “publicar” deixou de ser privilegio das elites e, alguns podem mesmo ir tão longe como dizer que é um acto “antiburgués” e que se hoje vivesse o Che Guevara escreveria o seu diário em forma de blogge. [Logo das intervenções em esta mesa dos meus colegas escritores de Moçambique (Guita Júnior) e da Guiné-Bissau (Wilmar Araújo), a minha ideia de democratização arrefece um pouco. Quem tem uma computadora em Moçambique? quem tem electricidade ou linha telefónica em Guiné-Bissau? Não será mais um avance tecnológico que nos separa e que não nos aproxima?][2]

Como todas as tecnologias (ou quase todas) e como todos os métodos de comunicação actuais, tem os seus detractores e os seus ferventes admiradores. Ensaio (nem sempre consigo) pensar com racionalidade e sossego. Nem é algo abominável nem é algo insuperável. Para mim, e já, para final içar, é uma etapa intermédia no desenvolvimento tecnológico e dentro de uma década ou mesmo antes estará superado por uns sistemas muito mais sofisticados que combinem a imagem gravada com subtítulos automaticamente traduzidos na língua solicitada pelo receptor da mensagem, de forma que poderemos escutar a um amigo chinês falando em chinês e com subtítulo em português ou em búlgaro, em galego ou em romani, ou escuta-lo mesmo coma se estivesse falando directamente na nossa língua materna.

Há que falar em bloges por varias rações, a primeira sem dúvida porque é uma realidade que esta aí, se calhar pouco utilizada em as suas possibilidades e a outra porque é um instrumento que pode ajudar a mudar mentalidades, a espalhar ideias, a exercer a liberdade de expressão... em definitiva a resistir contra a onda de uniformização e de simplificação que já nos começa a asfixiar.

Há outros colegas que querem falar e que o farão desde outro ponto de vista, que é a essência de estas palestras, e logo a seguir termos o diálogo para incrementar a entropia do discurso, para alimentar novas opiniões, para nos ajudar a fixar a nossa própria. Pelo de agora, pois, nada más, que sejam felizes e diferentes.”

[1] O texto não foi lido, mais serviu de base para a dissertação. Originalmente foi escrito em português e assim fica.
[2] O texto entre [ ] não estava no original, mais foi comentado ao fio das intervenções que me precederam e dou pé, perante o colóquio que seguiu a palestra como tema de varias intervenções nas que se estabeleceram diferenças entre o “primeiro” e o “terceiro” mundo, termos hoje obsoletos, pêro ainda de uso comum.

Cando Celanova deixe de ser unha illa...

Será un referente para a Memoria da Represión

Esta tarde fixemos un pase en Celanova do documentario de Antonio Caeiro Aillados sobre a represión na illa de San Simón. Contamos coa presenza do director do documentario e coa dun fillo (Arturo Pérez) e o neto (Carlos Pereria) de Celso de Poulo, o alcalde de Gomesende asasinado polos falanxistas no Furriolo. Unha tarde para non esquecer...
Grazas a todos.

Recital poético e presentación de Arraianos V

O Día das Letras Galegas presentamos o novo número da Revista Arraianos en Vilanova dos Infantes. Foi un acto moi emotivo, no que contamos coa inestimable presenza de Xulio Medela, Baldo Ramos, Xoan Carlos, Uxía, Aser Álvarez (que foi posuído polo espíritu lírico de Luis Boullosa) e Anxo Angueira. Este último emocionou ó numeroso público congregado na sala do centro comarcal Terras de Celanova, co seu apaixoado recitar de trobador arraiano.



Na foto vemos a Medela e Aser atravesados pola luz arrepiante da axitación lírica arraiana. En primeiro termo, a gorra inconfundible de Plácido Romero o Enfeitizado.

ARRAIANOS V

Qué mellor día para presentar o novo número da nosa revista que do Día das Letras Galegas. Qué mellor lugar para facelo que Vilanova dos Infantes, centro espirtual da República dos Arraianos.

O acto oficial de presentación ante os medios de comunicación será ás 12 da mañá no centro comarcal Terras de Celanova. A continuación faeremos un recital poético no local da Livraría Torga, no marco da Romería Etnográfica Raigame.


É preciso ter moito coidado con estes arraianos...

E porriba tamén son arraianas !

E ben sabido de todos, propios e alleos, que a vaca constitúe un sector importante da poboación galega, -Rivas dicía daquela que habitaban o noso país 1 millón de vacas-, hoxe, co das cotas leiteiras impostas igual as vacas tamén decidiron emigrar, pero en todo caso, non hai dúbida de que ainda moran en territorio galego en número considerable.

Por eis, para os que nunca dubidamos sobre a procedencia do leite, pois non coñecemos os tetrabrick até ben entrados na adolescencia, as vacas son un elemento familiar da nosa xeografría. De aí, cicais, a miña fixación con istes animais, máis concretamente, cos seus enormes ollos de mozas feitiñas, que semellan encantarte cando te fitan de preto.

Na serra do Xurés, habitan as que, de celebrarse un concurso de mises no mundo das vacas, sen dúbida terían todas as de gañar : as cachenas ; cos seus corpos miúdos e ben feitos, co seu aquel sosegado e cos seus grandes ollos negros, que lle confiren un ar infantil e inxénuo restándolle importancia a ameazante envergadura da sua cornamenta. As cachenas percorren a serra, a iste e aquiloutro lado, en pequenos e harmoniosos grupos familiares. Cando o camiñante divisa un distes grupos, sente un pracer fondo e sentido en cotemplalos; e elas, a sua vez, déixanse fotografiar imperturbables, talmente coma se fosen estrelas acostumadas ós flashes.

Con tanta calidade de seu, merecida tiña a raza cachena a festa que lle adican os da Terrachán –Entrimo- o próximo 21 de maio. Os estomagos curiosos poderan ademais degustar a sempre apetitosa empanada de Forquellas.

Telepatía arraiana extremeña

Estivemos esta fin de semana cos outros arraianos nun festón que organizaron na zona da Serra de Gata, no noroeste de Cáceres. Ía escribir algo sobre a sorpresa que me causou escoitar un galego ben xeitoso polas rúas de Valverde do Fresno, Ellas e San Martín de Trevello, pero a resaca perudara. Seica temos algo de telepatía arraiana, porque Ferrín xa fixo o traballo por nós.

Para Ibarra non falan galego. Falan fala: sic X. L. MÉNDEZ FERRÍN
Tímida proposta do neo-rexionalismo (BNG). Saltou Ibarra coma unha serpe: en Extremadura ninguén usa para nada o idioma galego. En plan carasol, como dicía Celso. Sotén Ibarra: a penas hai na Extremadura (española) uns tristes municipios chamados Eljas, Valverde del Fresno e Trevejo nos que as xentes persisten en comunicarse dun xeito para nada castelán. Di o temíbel Ibarra que os veciños de tais concellos (na lingua propia As Ellas, Valverde do Fresno e Trevello (con us e is finais moi lindas), va que é bonito) usan un dialecto derivado do antigo tronco galegoportugués que el chama fala. Grande verdade, abofé! Para Ibarra non falan galego. Falan fala: sic.Acabo de chegar de Vincios, no Val Miñor, onde bebín un chanqueiro na compaña do Piringallo, tratante de bestas e amigo meu. Todas as persoas que estabamos na taberna de Vincios (novos/as, vellos/as) faciámolo nunha fala procedente do tronco común galego-portugués. Ou sexa que se nas Ellas, Valverde e Trevello, se usa unha fala procedente do tronco común galegoportugués, en Vincios, Gondomar, Val Miñor, os naturais tamén usan unha fala procedente do tronco común galegoportugués. Polo cal debemos concluir que nos Tres Lugares de Cáceres o pobo se expresa da mesma maneira que o fai o pobo de Vincios. É mais, dúas horas máis tarde estaba eu en Vilanova dos Infantes e comprobei in situ que todos os habitantes daquela histórica poboación insistían en lle dar a razón a Ibarra ao usaren unha fala procedente do antigo tronco galegoportugués.Ibarra está furioso porque hai quenlle anda a chamar galego á lingua das xentes dos Tres Lugares da "súa" provincia de Cáceres sitos no val do Xálima e contra a Serra de Gata. Non pensaba o mesmo ca el Isabel López Laxas, autora literaria que sostiña a unidade do seu valverdeiro natal e do distante galego. Tamén supomos que Ibarra lle chamara fala procedente do antigo tronco galegoportugués á lingua portuguesa inequívoca da vila de Olivença, poboación extremeña que Godoy lle conquistou a Portugal na Guerra das Laranxas; mesmo onte.Sigamos as poderosas argumentacións do presidente Ibarra. Todo o mundo sabe que o castelán aleonesado fixo desaparecer a lingua árabe que se falaba no reino antigo de, como dicía Afonso o Sabio, Badallouce. Consecuéntemente, Ibarra e a maioría dos extremeños expresáronse, non en español, senón nunha habla procedente do antigo tronco castellano ou castelán. Se nas Ellas, Valverde e Trevello non hai galego senón fala, no resto de Extremadura, excepto Olivença, non haberá español senón habla. Ibarra non fala castelán senón unha habla que, por parte, tamén ten os seus clásicos: El miajón de los castúos e algunhas poesías de Gabriel y Galán. Ven a qué idioteces nos pode levar a visceralidade españolista de Ibarra ao negar que a lingua dos Tres Ligares sexa, mesmo milagrosamente, galega?A lingua das figueiras chombas falada en Valverde do Fresno, as Ellas e S. Martín de Trevello é galego con algúns elementos leoneses da mesma maneira que a lingua falada no resto de Extremadura, excepto Olivença e outros enclaves, é español tamén con elementos (máis que no caso dos pobos de lingua galega) leoneses. O resto é odio á minoría e odio e desprezo ancestral por todo o galego. Infórmanme de que Alvarez Areces e Rodríguez Ibarra están a preparar contra o galego incómodo e presente nos seus feudos un eixo de defensa das identidades asturiana e extremeña. Chamaránlle Fala Ceibe, segundo me contan.

INCOMUNIDADE NA RAIA

O colectivo artístico Incomunidade, ben coñecido pola celebración dos seus sonados Filo-Cafés, promove a celebración dunhas xornadas arraianas multidisciplinares na Casa da Eira Longa de Vilar, Boticas, os días 13 e 14 de maio, onde terán acollida artistas galegos e portugueses. Daremos conta, nos próximos días, deste importante evento artístico transfronteirizo no CADERNO ARRAIANO e tentaremos mandar un enviado especial da nosa república virtual mediática, se o xefe así o decide.
Para máis información e consultar programa pica en: www.incomunidade.blogspot.com

Na foto, o coordinador da Revista Arraianos e Porco Redactor Xefe, en plena arenga política aos desorientados xabaríns da Raia Seca... oink, oink, oink.
Que perfil, que poderío, que facilidade de palabra, que oratoria, que espíritu xeneroso!!!!!! Meu amado Porco Redactor Xefe

Enviada esp-a-e-cial

Veleiquí un pequeno aperitivo da reportaxe da nosa enviada especial a Noruega, que publicaremos nun vindeiro número da Revista Arraianos...

Arraianos en Noruega

Quen dixo que os arraianos non andabamos polo mundo enteiro?.- Uns polo sur, outros polo norte...
Neste caso, unha arraiana de Compostela na busca dun loiro non noregués, senón tamén arraiano, de Redes (Ares), que acabou chegando por aire, terra, e mar a outro mundo mitolóxico coma a noso, terra de trolls, ananos, xigantes e fadas. Noruega foi o destino. Un país onde os actuais poboadores viven aínda coma os seus antepasados, en casiñas de madeira, nun entorno natural deslumbrante que continúa sendo a Walhalla, ou paraíso dos deuses nórdicos. Montañas nevadas, cascadas xeadas e impresionantes fiordos de orixe glaciar e auga salgada foron o escenario destas andainas arraianas… verémolo máis polo miúdo no próximo número da Revista Arraianos.

Arraianos en T√°nxer

Eí vos vai un adianto da nosa recente e accidentada incursión marroquí, e maila presentación do noso correspondente arraiano en Alxeciras, Don Lucho Arraiano, sempre ollando o estreito de Xibraltar, eses 14 km que deberan unir Europa e África.
Estivemos en no norte do país visitando a Bowles, Haro Tecglen e outros arraianos da xeración Beat. Na seguinet entrega conatremos como onseguimos parar o ferri no porto de Tánxer...
Continuar√°.

O pegureiro e o lobo

Damos conta do acto de presentación do libro O Pegureiro e o Lobo, do crastejo Manuel Domingues, que congregou na Livraría Torga de Ourense a numerosos e ilustres arraianos, entre eles, o noso discursólogo e home mediático onde os haxa, Julius Medulius, na foto en plena acción, xunto ó autor do libro. No número 4 de Arraianos publicamos unha reseña desta recomendable lectura, escrita polo inefable Doutor Medulius.
O relatorio que leu Medela neste acto, un texto que deixou abraiado a máis dun asistente, igual o publicamos no vindeiro número da nosa revista. Todo dependerá do seu bo comportamento e da interrelación dialéctica relaxación-tensión da Putísima Inquisición Arraiana nesta primavera.

O refuxio de Arnau

Para comezar ben a semana achegámonos ós nosos amigos do Colectivo Arnau (Muíños), camiñantes arraianos e montañeiros bravos onde os haxa...

Velaiván unha fotiños:

A burra é a nosa correspondente arraiana A seguinte é a vista que hai dende o refuxio que teñen os nosos amigos na Regada, en plena Serra do Xurés, e a outra é do propio refuxio de Arnau, que algún día será o centro do mundo arraiano. Amén.

PERIODIPESCA visita a raia

Seguindo a liña de actualidade arraiana, chegou ós nosos ouvidos que entre o vindeiro 27 de abril e o 2 de maio terá lugar no concello de Entrimo, Periodipesca. Para os interesados, comentar que se levarán a cabo Exposicións de revistas -especializadas-, Exhibicións de cetrería e cans de mostra, Rehalas, Cata oficial de viños galegos e portugueses e visitas culturais entre outras actividades.

Este acontecemento periodístico, o máis importante e de máis rango da prensa especializada en temas de caza, pesca, turismo rural e de aventura, escolleu Entrimo como lugar de encontro para aproveitar, probablemente o intercambio transnacional de saberes que favorece a nosa estratéxica situación xeográfica. Poderíamos dicir que a raia se está a converter nun dos activos con maior proxección tanto no eido cultural como económico, algo que non é novidade para os máis de nós, pero que semella non ter cuallado ainda na estreita perspectiva de algúns dos nosos governantes.

Benvido sexa pois iste novo acontecemento arraiano.

As Vías do Imperio Arraiano...seguirán pechadas??

A Vía Nova, unha das principais vías de comunicación da Península Ibérica na época romana, e que en tempos unía Braga con Astorga, podería ser a porta de entrada dun novo turismo na procura de natureza, historia, cultura, calidade, benestar e a beberaxe da autenticidade arraiana na Portela do Homem. Pero todo depende, en último termo, da vontade política e do grao de esixencia da sociedade civil (dúas cousas das que non andamos nada sobrados neste recuncho panteísta do Auriense´s Far West)
Estivemos o pasado fin de semana en Lobios, na clausura das xornadas internacionais sobre as Vías do Imperio, unha iniciativa moi interesante que pode marcar un antes e un depois no desenvolvemento desta zona, ou ficar nunha carallada académica de paparota raiota e abondosos honorarios para uns poucos profesores, e totalmente allea á realidade. O tempo dirá. Polo dagora eí vos vai unha foto.

De Carrís e Sombras... Borrando Fronteiras

...e, como xa sabe toda a xentiña boa e xenerosa, dende aquel día da Nevosa non paramos de borrar a Raia; o noso grupo anda na parte que parece mais difícil, a dos territorios quebrados e indómitos das montañas, ui as montañas!, pero que na verdade é a mais doada de borrar porque os homes e a natureza que a habitan nunca souberon dela ou nunca a tomaron en serio, mais ben é unha raia retranqueira!...coma o vento que sube e baixa, que corre ora cara acá ora cara alá, os homes e a natureza destas serras nunca viron raia por ningures e cando, por mor das fantasías demenciais daqueles que se dín mais sensatos, tiveron que asumir a imposición dunha fronteira fixérono sempre cun desexo do demo de avantala.
Pois é, velaí vai a tropa Xurés arriba buscando o alto para ourear en terra de ninguén e de todos, como fan esas vacas-vaquiñas da serra cando nos suores do verao soben buscar o fresco nas ourelas venteadas dos cumios; subimos por ese val do río Homem que riscou o xeo do fermoso glaciar que miraba ao mar da vella Galiza bracarense, paseamos e oureamos nas alturas dos vellos mineríos dos Carrís e das Sombras, lugares onde moitos soñaron unha mellor vida ripando da terra o mineral que os homes malos precisaban para a guerra dos seus soños, soños imposibles tornados pesadelos e que tampouco teñen fronteiras coma todas as dores do mundo e coma todas as miserias.
E baixamos por ese val do Río Vilameá que riscou o xeo do fermoso glaciar que miraba ao corazón da nosa Galiza orfa...E colleunos a noite, como collía aos pigureiros co gado no monte, como (a)collía aos contrabandistas monte fora en fuxida-libre das fames, como (a)collía aos fuxidos do fascio e lles daba unha noite máis de vida. Unha cervexa fría e unha cea entre amigos á lareira na casa abrigo do Pisco valeunos para saber certo que o que estabamos facendo non era un soño, que cando saimos por esa terra vereada era certo que estabamos borrando fronteiras. Terémosvos ao tanto dos novos anacos de raia que vaian desaparecendo. Até á próxima.

As "Vias do Imperio" arraiano

Para arraianos con inquietudes históricas, facémonos eco do Coloquio Internacional que se celebrará do vindeiro 30 de marzo ó 1° de abril nos concellos de Terras de Bouro -vila do Gerês- e Lobios, baixo o reclamo "Vías do Imperio".

O tema central diste congreso será a Via Nova, -Geira, para os veciños lusos-, que une Bracara Augusta(Braga) con Asturica Augusta (Astorga), a máis moderna e máis curta das catro vías que coexistiron en tempos do Imperio Romano, e que atravesa a raia a altura da Portela d'Home. Pero os datos de carácter histórico ímosllos deixar mís ben aos expertos que debatirán no devandito congreso, pois entre os ponentes estarán entre outros: Antonio Rodríguez Colmenero, catedrático da USC e descubridor do campamento romano Aquis Querquennis na beira do Riocaldo, Jorge Alarcão, profesor da Universidade de Coimbra ou Francisco Fariña Busto, Director do Museo Arqueolóxico de Ourense.

Quedades informados, pois, sobre iste novo acontecemento arraiano. Atoparedes mais información no site oficial da Cámara de Terras de Bouro:
http://www.cm-terrasdebouro.pt/06noticias/noticias/principal.asp?numn2=601&categoria=Eventos&numnot=229

ou entón, dirixíndovos ó e-mail:

geira@cm-terrasdebouro.mail.pt

SOS Dous bandidos perdidos no Xurés

A cousa puido ser moito peor...
Xúroche que vimos a cabeza dun lobo relambéndose por tras dunha peneda... e resultou ser unha xesta azoutada polo vento; escoitamos polo GPS as voces ancestrais do principio do mundo, dicíndonos que a noite nos quería bravos e sen teito, rodeados do neboeiro da morte, vento e chuvia reconfortantes e os buxatos rindo de nós...
Imaxínanos, que par de bandidos!!... querendo seguir a raia seca polos curutos esgrevios do Xurés, e cos marcos da fronteira a dar chimpos corga abaixo; soñando coma dous parvos con adivinar as coordenadas exactas da nosa posición na serra, cando o mapa se revirou e nos fixo a puñeta con estilo esborrallandose nunha bola de papel mollado e ilexible. De verdade!! Incluso nós estivemos a piques de ser borrados do mapa, cando a sensación de absoluta perda nos enganchou coas súas poutas de lobo polo pescozo de collóns cruzados.
Non puidemos nin voltar sobre os nosos pasos, e tivemos que meter monte abaixo por unha bimbarreira entre d√∫as corgas. Seica hai que perderse totalmente para recuperarse totalmente...
De onde vimos?, Onde vamos?, Quen somos?. Xúroche que a certidume só nos deixaba respostar a terceira cuestión: somos dous toliños na procura de aventura o día menos indicado. Nas outras dúas cuestións non había acordo posible... Igual foi por iso que nos abrazamos coma dous meniños cando por fin alviscamos a chairada de Pradoseco.

arraianos III

En pleno recital musical antipoético o 17 de maio de 2005, en Vilanova dos Infantes, no patio da casa do Mago Ferrín.

Na presentación do sonado monográfico sobre

Represión e Resistencia Antifranquista

ARRAIANOS III

No centro do Universo Arraiano

Velaí vai unha foto do Cerne do Noso Mundo...
O cumio da serra do Xurés; nas relacións arraianas reais, non virtuais ou político-universitarias, tamen concertamos para coroar a cumieira do Jurês (eu defendo este topónimo e xa explicarei por que) 2 galegos non virtuais con 2 portugueses non virtuais...aconteceu o 7 de Xaneiro deste ano...ESTE É XUSTAMENTE O CENTRO DA GALIZA, O BERCE DOS GALAICOS E O LUGAR DESDE O CAL SE INICIARÁ, E NON SÓ SIMBOLICAMENTE, A DESAPARICIÓN DA RAIA...

Foto enviada polo correspondente X. Perdiz (na foto co irmau e con outros dous buxatos galaicos do sur)

Estas tecnoloxías dan cabo de nós...

Ferrín vixía os curutos do Xurés dende Salgueiro, por se houber buxatos en formación agardando a comitiva

AS FOTOS por fin

Paseando ó Arraiano Maior pola Serra do Xurés
O noso correspondente invisible no Triángulo Máxico envíanos unha pequena mostra fotográfica (fica sen palabras dende entón) da visita de X.L Méndez Ferrín a Muíños, co gallo da entrega do I Dolmen de Prata ao Arraiano Maior da República.
Beizón por tan mística, etílica, emotiva e gastronómica xornada, onde o mellor foi a visita a Prado e Salgueiro na compaña do Ferrín e da Moncha, sen esquecer o arroz con corzo do Lusitano...

16 YEARS LATER...


Dolmen de Prata para o Mago Ferrín

Deixamos aberta a fiestra radiofónica do señor Lamela, para achegarnos ó cónclave arraiano que se celebrará en Muíños, coa entrega do Dolmen de Prata a X.L. Méndez Ferrín, 16 anos despois de ser aprobrado pola corporación municipal de Muíños, sendo concelleiro Lino Perdiz...
Así anda o país... dez anos despois. Xa pode ser boa a prata.
Mañá tentamos espetar as fotos do acto (enviamos reporteiro arraiano), se aínda nos queda mecha no módem...

Mais información sobre o acto e sobre a Répública da Raia Seca na paxina web do Camarada Ludeiros (pincha eiquí)





Pincha na pestana de escolta la rádio EN RADIO CORNELLÁ... e escoita de 6 a 7 do serán, hoxe sábado 14 de xaneiro o programa SEMPRE EN GALIZA, dirixido polo Camarada Arraiano Joe Lamela

Res P√∫blica Arraiana

Viva a Res P√∫blica Arraiana

Era a nosa intención adxuntar unha nota de prensa para comprender o titular, mais foinos imposible...
O caso é que acaba de nacer o lobby máis trasngresor da raia: a Federación de Asociacións Arraianas. Tumaaaaaaaa!!!!.
Sentimos a incapacidade técnica no escaneo, mais é cousa do noso Cabaleiro Arraiano, Lord Medela de Lobeira, que adoita mandar virus nos arquivo e levar o bocadillo de anchoas ao traballo envolto en papel de xornal....
Non sei como, amigos meus, pero fomos primeira páxina na Región. O titular: La Raia se declara Republicana

A falta deste pan, que escanearei cando as meigas estean fóra, ei vai esta notiña da web do Consello da Cultura Galega.


Santiago. Redacción o 4 de xaneiro de 2006

As rep√∫blicas da fronteira
Unimiño é o nome da primeira comunidade transfronteiriza de concellos que existe no noso país. Esta entidade está conformada quince concellos do sur de Pontevedra e as cinco cámaras municipais do Val do Minho, no norte de Portugal, quere traballar conxuntamente en áreas que van desde as obras públicas ou a agricultura, ao turismo, o ambiente, a educación ou a cultura. Ao tempo, desde a Raia Seca, chéganos a nova da vindeira proclamación da República Arraiana.
Quince asociacións culturais do sur de Ourense e do norte de Portugal reuníronse onte en Celanova e acordaron solicitarlle á Xunta o recoñecemento simbólico desta República a xeito de recoñecemento da identidade cultural que existe das dúas bandas da fronteira. Ademais, programaron actividades comúns coma un Congreso Internacional sobre a Represión na Fronteira, a homenaxe aos fusilados no Alto do Furriolo ou a creación da Orde dos Cabaleiros (e damiselas) da Raia.
Máis información en El Correo Gallego e en La Región

Manda carallo!!!!

E nós, coma sempre, a loitar polo agromar da sociedade civil.

ARRAIANOS E ARRAIANAS DO MUNDO!!

CÓNCLAVE ARRAIANO o vindeiro 30 de Decembro en Celanova
Benqueridos arraianos. O sábado, 30 de decembro, estades convidados a achegarvos á xuntanza que teremos ás 18:00 horas no Bar Agarimo de Celanova (na Praza Maior). Nesta reunión imos avaliar as actividades da Asociación Arraianos durante o pasado ano e tamén planificaremos as accións de cara ó ano que entra. Todas as ideas, propostas e proxectos serán benvidos. Hai moito traballo por diante. Contamos coa vosa presenza. Unha aperta arraiana. Agardámosvos.

Chega de bois