En dúas palabras... Xa había tempo moito que non chorabamos nun concerto. E o cabrón de Win Mertens conseguiu emocionarnos coa súa actuación redonda. O Teatro Jofre de Ferrol foi unánime no veredicto. Patalexou, púxose en pé e soñou co bandullo do arquitecto. "De diez", dicía aos seus colaboradores en baixavoz o alcalde da cidade, o Irisarri, sentado diante dos cronistas co seu look de Ramón y Cajal, meneando a cabeza. O enorme pianista e compositor belga (flamenco) non dixo unha palabra en todo o concerto a maiores da presentación da banda. Pero para que falar cando se fai unha música tan fermosa. O vello Mertens é unha especie de mago guasón e carralleiro pero rigoroso, un clown vestido de negro, que se move coma peixe na auga nun mar misterioso e magnético que se atopa entre Anthony and the Johnsons e Rodrigo Leao. Na súa banda, a Win Mertens Ensemble só están os mellores. Contrabaixo, chelo, viola e dous violíns. Supinos virtuosos con moita alma e pouca pose parva. Mertens rouballes a alma a todos eles e a nós tamén. Non canta, bafexa, supura, susurra nunha linguaxe antiga de raiz indoeuropea que nos arremuíña, nos eleva e nos mete debaixo da terra. Mertens consegue facernos chorar, rir, bailar e cantar e pechar os ollos e soñar. Unha vez máis. E dámoslle as nosas beizóns. Imposible enfocar ben tanta emoción.
156 comentários:
Enviar um comentário