Agás o xefe

Ano tras ano saltan voces críticas contra o Día das Letras Galegas. O curioso é que os contradicores desta festa político-cultural adoitan ser persoas que se presentan a elas mesmas como nacionalistas. En moitos casos os que posfazan da celebración son mesmamente escritores en lingua galega algúns dos cales, dez anos despois da súa morte, serán celebrados en actos, conferencias e congresos como figuras centrais dos Días das Letras Galegas como porvir lle reserva a Galicia. En realidade a festa de que falamos contribúa a que haxa mil días máis para as Letras Galegas nun futuro no que idioma estea vivo na boca dos compatriotas. Este ano, as rúas das nosas ciudades foron invadidas polas voces de milleiros de nenos que se manifestaban, en Correlingua, a favor do idioma da súa estirpe. Estes nenos estaban autorizados e animados polos seus pais e protexidos polos mestres e os órganos regulares dos seus centros educativos. Cando Correlingua se manifestaba pola rúa de vigo no que vivo, comprobei que eran moitos os coches que pitaban rítmicamente ao compás dos slogans da leda rapaciada. Para cousas coma esta serve o Días das Letras Galegas. Logo, como estamos en tempos de tribulación para o idioma noso, a Mesa pola Normalización convocou unha manifestación en Compostela que foi apoiada por todas as organizacións sociais, políticas e culturais verdadeiramente galegas (polo Club Financeiro de Vigo coido que non). O resultado foi que as multitudes galegófonas (milleiros e milleiros de suxeitos indignados) invadiron a cidade levítica e convertérona na capital real da nación incesante (Beiras). E isto ocorreu no Días das Letras Galegas. Letras que se celebraron con innumerables actos e festas, de Norte a Sul e de Leste a Ueste, por todo o territorio poboado por humanos en Galicia. Cada ano, a Academia Galega designa un escritor cuxa figura centrará a reflexión culta e a actividade divulgadora durante un ano. Tal figura será a clave que explique unha época da nosa Historia como pobo deferente a todos os pobos do mundo, ou sexa como nación. Este ano, a Academia escolleu Ramón Piñeiro, personalidade complexa e central dunha controversia política que chega aos nosos días. Ao finalizar o ano, a Academia porá en pé un congreso no que a vida, a obra e a época de Ramón Piñeiro será sometida a exame en profundidade. Tamén para alumear os currunchos da nosa Historia serve o conmemoración das Letras Galegas. O pasado día 17 e ao regresar do acto académico que tivo lugar en Láncara, cruceime en Vigo cun meu coñecido, de seu oficio carpinteiro de ribeira nun esteleiro da ría.

–Na Praza da Independencia –díxome– vin un sinal de prohibición para os vehículos cun letreiro que di: "Agás residentes". Eu non sei o que é "agás".– Significa "a excepción de", "non sendo", "excepto" –aclareille eu. O meu interlocutor ficou pensativo. Logo preguntou: –Entón "agás" é unha desas palabras que nos quitaron?–É -asentín. Claro que o Días das Letras Galegas serve para moito.