O xefe contra o provincianismo

Leo as declaracións da deputada que acaba de conseguir o PSOE mediante os votos dos emigrantes galegos (residentes fóra de España).Di ela: “Quiero servir a mi ciudad, a mi provincia y a mi partido”.Paréceme moi ben que a recén electa se propoña servir a súa cidade, Ourense, tamén é a miña por nacemento e crianza. Que ela desexe sevir o seu partido, que non é o meu, seméllame un propósito dentro do norma. Ora ben, que poña como horizonte da súa actividade o servizo á provincia de Ourense resulta un algo anacrónico e avellentando. O que si que queda claro é que a nova deputada do PSOE non demostra o menor interese en servir a Galicia. Para ela existen as identidades local, provincial e de partido. Como ela respiran moitos e moitas na provincia de Ourense.A Francia revolucionaria considerou necesario liquidar as unidades territoriais do Antigo Réxime, por seren instrumentos de dominación da nobreza e do clero. Creou os departamentos, que Napoleón (con tilde no e) puxo en pleno vigor. Copia do modelo francés centralista foi a primeira división territorial española de Xosé Bonaparte, que no chegou a funcionar, e a de Javier de Burgos, que sigue en vigor.O centralismo burgués decimonónico fixo desaparecer o Reino de Galicia e no seu lugar fundou catro provincias (Coruña, Lugo, Ourense a Pontevedra). Viñeron os días da Xunta de Galicia e da comunidade autonómica (“nacionalidade histórica”, chámase oficialmente) e esta xustapúxose ao poder das provincias, desempeñado polas Deputacións Provincias. A chafallada é considerábel, pois se existe a Xunta non deberán existir as deputacións. Imponse, portanto, una división territorial de Galicia en parroquias asociadas en concellos e en bisbarras ou comarcas das que o Goberno ou Xunta de Galicia sería cumio.Todo o que digo é doutrina que procede do nacionalismo histórico de Galicia. E non estou a falar da República Galega.Os reaccionarios, aos que parace adherirse a nova deputa do PSOE, sempre defenderon a inexistencia de Galicia e a preponderancia das catro provincias centralistas. Parece que todo o pulo político de Rosa Díez aperta neste sentido de recuperación provinciana aínda que ataque con virulencia as linguas nacionais como punto sensible da súa demagoxia estratéxica.As provincias en Galicia no so senten como algo propio, non sendo entre algún sectores de opinión, sumamente anticuados, da provincia de Ourense. Non é imaxinábel un vigués de Vigo que se declare “pontevedrés” nin un de Compostela ou Ferrol que se considere “coruñés”. Aos de Mondoñedo ou Ribadeo quédalles Lugo lonxe e alleo. Nembergantes hai xentes orixinarias da provincia de Ourense que se notan peculiares por selo e pensan que a súa identidade non é galega. En Nuarca, ao pé de Nova York, florece un Centro Orensano cuxos socios son fillos exclusivamente de Ramiráns e de Cartelle. Victoriano Núñez fixo un día unas camisetas nas que a provincia de Ourense aparecía cartografiada coma una illa na que non había nin Galicia nin Portugal. En tempos pasados destribuíronse pegatinas nas que se dicía que “ser de Ourense, catedrático”. Aínda máis insignia da identidade “ourensana”. Mesmo algún escritores nacionalistas galegos cairon de Ourense senón á provincia inventada polo centralismo.Non o anterior gobernó bipartito fixo cousa encamiñada á disolución das catro provincias coas súas absurdas deputacións nin moito menos a nova Xunta vai facer nada nesta dirección nin na dirección de levantar as comarcas e establecer as Xuntas de freguesía. Todo segue e seguirá igual. A diferenza é que os que estaban no gobernó pasaron á oposición e viceversa. Ninguha voz nova no Parlamento, tan Parlamentiño coma sempre. Toda esperanza de anovamento está na rúa e nos locais do pensamento.