O Xefe falou... Esta é a miña Patria

Os comentaristas políticos galegos favorabeis á dereita e á súa "idea de España", especialmente a fracción ben articulada dos procedentes do vello e glorioso PCE-PCG, están a facer retiro espiritual; ou ben calan ou ben falan crípticos, circunspectos e a modiño. Mesmo hai xornais enteiros e grandísimos que semellan ter entrado nun período de instrospección e reserva que lles eu desexo moi fructífero para as súas almas empresariais. Utilizan coralmente a palabra chave escenario, que vén do inglés (ou latinglish) scenario, a cal significa o mesmo que entre nosoutros "guión cinematográfico". Os comentaristas de política na prensa de Galicia poñen (non todos, non) cara de circunstancias, amósanse taciturnos ou biliares e parecen estar á espera, coma no drama de Pirandello, dun autor que lles prescriba as novas palabras. A derrota do PP nas pasadas eleccións foi tamén a derrota dunha parte considerábel dos colaboradores, dos xornalistas e dos xornais presentes en Galicia. Esta é a miña Patria.
Os escritores (merecedores do título) en lingua galega pasaron pola confrontación electoral sen lle daren moitos apoios á dereita e prestándollos, uns máis e outros menos, a todo aquilo que se moveu contra a barbarie. Entre outras cousas foi por iso mesmo polo que esta pasada tempada electoral se falou e escribiu tanto e tan agresivamente contra os escritores en lingua galega. E por que me virá agora á memoria aquela famosa carta de intelectuais galegos a favor da entrada de España na OTAN que non quixo asinar ningún verdadeiro escritor galego? Agora eu quixera felicitarme a min mesmo polo feito de que os escritores de Galicia, de Rosalía ás Redes Escarlata (por pór un simple exemplo de colectividade socio-cultural), pasando por Don Ramón María del Valle-Inclán, soen ser así ou, se non, chámanse Vicente Risco.
Días antes da campaña, unha manifestación nutridísima alagou as rúas de Compostela baixo o lema de Galicia non se vende. Tal mobilización ensinaballe á coalición autonómica que existe unha esquerda, un ecoloxismo, unha clase obreira e un nacionalismo vivos e actuantes que non van permitir a destrucción do noso ambiente e da nosa vida por moito que o BNG e o PSOE estean e prevariquen no goberno de Santiago. Sempre decimos que o Parlamento de Galicia amosa o atraso político da Nación ao non teren asento nel máis ca deputados de tres partidos, cando no de Euskadi fanno seis e no de Cataluña cinco (ou é ao revés?). Falamos do atraso político de Galicia.
O cal nos leva a albiscar un futuro no que, a consecuencia das vindeiras eleccións autonómicas, o retroceso do voto ao PP (elisión dos seus siareiros galeguistas ou simplemente demócratas), a ampliación desproporcionada e utilitarista do voto ao PSOE por parte de subxectividades verdadeiramente progresistas e a concentración no BNG da maioría dos sufraxios independentistas e de esquerda (ao que habería que asociar o voto patriótico e e marxista branco/nulo, tan numeroso) abran paso a unha mudanza política que sitúe no Hórreo electos ceibes e dispostos a aquilo que alguén chamaba "servir o pobo". Xa veremos a ver. "Mudam os tempos, mudam as vontades" - dicía V. nunhas viñetas ou cadradiños perdidos do chiste (sic) V. for Vendetta, da autoría de Alan Moore e David Lloyd.