O xefe fala dunha Galicia a monte

Subo ao máis alto adarve da torre da homenaxe, ou de menaxe, do castelo de Vilanova dos Infantes. Ollo cara a corga que flúe Fontao abaixo en dirección ao río Sorga. Os prados ou panascos, alí ditos lameiros, desapareceron por completo. Xa non hai vacas na contorna. Todo é herba brava e un verdor selvático énchenos os ollos. O curuto do Castromau case desapareceu oculto polo arboredo novo. Medraron, si, as árbores e case tapan o vello castro. Uns soutos que ninguén demouca ameazan, coa ramallada en estoupido, con agachar a torre en que me encontro, se a miramos desde Carfaxiño. Dirixo a vista cara o Leste e déixoa pervagar pola cunca do citado Sorga e do seu pai o Arnoia. So continúa calvo o monte de San Cibrao, que nos separa da Limia. As aldeas de Xixín, Sorga, Bobadela, Berredo, xa non teñen cultivos darredor. Non hai milleirais. O mato verde invade todo. As árbores, mesmamente, vense medrar. Máis carballos e carballizas ca nunca. Os bidueiros coñecen unha explosión de nova vida multiplicada. As casas dispersas dos humanos, habitadas por anciáns que non cultivan a terra e que nin porco nin galiñas teñen xa na casa, vense cercadas pola fronda. Non hai moitos anos que as granxas de Coren branquexaban aló ou acolá, coas súas considerabeis estructuras de betón. As máis delas están grises e abandonadas. Insisto, non hai vacas. O título de Rivas ("Un millón de vacas") envelleceu coa creba da Patria, coas súa destrucción. A Natureza, ao non ser intervida e mantida a raia polo humano agrícola, regresa á selva europea arcaica. Desde a torre da miña vila sinto que ese retorno se acelera. Se nos achegarmos aos sitios, é pior; inzaron as silvas. Hai moitos anos un xeógrafo económico francés estudou o conxunto de Galicia coma "un grande complexo agrario". Así coñecín eu o noso País. As persoas labouraban arreo (Celso Emilio) e mantiña lonxe o xabarín. Hoxe este porco bravo xa non só é o emblema dos vellos Andrade. Hoxe o xabarín é o símbolo perfecto dunha Galicia da que desapareceu a agricultura. Para Beiras, os propietarios campesinos foron exterminados. Non penso que a expresión que usa sexa enfática. Regreso á casa e vexo nos xornais a noticia estremecedora de varios milleiros de tractores amosando a desesperación das xentes activas no campo. Como di Lidia Senra: só queremos producir leite en liberdade. O capitalismo de España e a UE non llelo permiten. Velaí os gandeiros de leite que actualizaron as súas unidades de producción por eles mesmos (sempre labregos con ciencia: Fernández Prieto) e que agora son exterminados polo sistema colonial que aflixe Galicia. Hai algo de tráxico na súa acción. Núñez Feijóo insúltanos ao dicir que Galicia non debe verse coma un Medulio. Algo de heroico e nobilísimo teñen os productores de leite de Galicia (só restan uns milleiros no vello "complexo agrario"). Espero que este Medulio que vivimos se resolva, agora cunha victoria indíxena. Todo indica que Galicia debe manifestarse cunha folga nacional contra tanta ignominia e tamén contra a invasión da selva primitiva.