Reflexións arraianas de domingo pola mañá

Seica o galego perdeu un 35% de falantes, sobre todo entre as xeracións máis novas, durante os últimos dez anos. Non teño nin idea de que técnicas cualitativas e cuantitativas de investigación social serían precisas para chegar a esa fuxidía conclusión, pero este modesto servidor do exército pacifista armado arraiano teríalles aforrado moitos esforzos aos devanditos investigadores. Abonda con dar unha volta polos centros comerciais das cidades galegas ou vermos o pouco bo hip hop que se fai en galego. Un agarimoso saúdo ao Leo, ao García e ao Hevi dende esta palestra.

A verdade é que non sei por que nos estrañamos, xa que todos sabemos que somos un incivilizado non país dividido entre estriñidos crónicos e diarreicos ocasionais, arraianos e non arraianos como dicotomía transversal. Xa dicía o outro que non hai gusto máis cumprido que cagar cando se está estriñido... Pois si, amigos, chegou o momento do cambio... Xa está aquí... Os tractores xaponeses, vendidos como chatarra no país nipón, entran en Galicia de contrabando a través de Portugal. Quero ter un kubota coma o da foto, un kubotiña, que non un cubata manchiqueiro, ou tamén... tomarme un kubata no kubota... Disque algunha xente volta ao campo. O agro é agora o colchón sen muelles das contradicións do sistema. Voltan os chimpíns sen papeis, pero agora son chimpíns zen. A terra trabállase e abandónanse os solariums e os ximnasios. A xente nova e non tan nova volta a Chaguazoso dende Hospitalet e os ourensáns de Vigo cargan os seus remolques e citroninas con patacas, cebolas e verduras, para non ter que ir ao alcampo. Os avós voltan ao centro do sistema para dicir como carallo se sementa. Claro que sempre nos quedará o grumir, protección civil, o exército ou as oposicións a policía e garda civil. Estabilidade na incertidume. Son tempos de cambio e lemos con ledicia na prensa provinciana deste non país a segreda confesión do novo conselleiro de cultura, Roberto Varela, toda unha perversión nocturna que quere compartir cos galegos máis arraianos: seica lé poemas de Méndez Ferrín todas as noites antes de durmir, e que non o debera dicir porque é moi radical e de esquerdas. Pero, que máis ten iso se escribe bos poemas. O xefe é o puto xefe. Mentres haxa vida haberá esperanza. Se a crise fai que esquezamos as burbullas de xabón e voltemos poñer os pés na terra, en contacto coas raizames e cos ósos dos ancestros, benvida sexa. Porque a nosa terra de acidez extrema precisa o cal dos esqueletes para dar novos froitos. Xa o dicía o poeta galés Dylan Thomas: somos un país musicaaaaaaaaaaaaaaaaal, eeeeeeeeeeeeeeeeei carballeira!! ou vaiche booooooa vilaboooooa!! Calquera escusa é boa para ir tomar un viño un domingo pola mañá na compaña do vello e sabio Prisiciliano...

a palla mental non continuará... polo dagora