Acabouse o silencio. Seica xa vai sendo hora de voltar ao triciclo xigante e de andar a rolos por entre as mámoas que se erguen nos Montes do Leboreiro, dende Cachiquimbra até a Peneda, dende Penagache até o Couto do Corno Dourado. Palabras e máis palabras... Só no monte son libre, e aínda sen unha perna. O certo é que sigo sen atopar nada humano que pague a pena e que me anime a baixar a Celanova para tomar uns tróspidos de licandorio de verán. Nótase que levo uns días a dieta de filosofía zen e que estou preparando unha orixinal peregrinación a Santiago e algunhas cousas máis das que aínda non podo contar ren. Mañá igual vou comer cos cans e bailar coa pianola da casa da collona. E é que a política sempre me turrou moito. Pero tranquilos, que seguiremos informando.
Sem comentários:
Enviar um comentário